Van 2000 tot 2008 was Kim Gevaert in de atletiek absolute wereldtop. Hoe kijkt ze vandaag op haar sportdecennium terug?
Vooral tussen 2006 en 2008 was atlete Kim Gevaert in België een bekend gezicht. Een avondje rustig op stap gaan of uit eten gaan zonder herkend te worden, lukte toen niet. Op de OS van 2008 won ze met Olivia Borlée, Hanna Mariën en Elodie Ouédraogo zilver op de 4×100 meter, later werd dat omgezet in goud door een late positieve dopingcontrole bij de Russische winnaars. Daardoor zorgden de Belgische 4×100 metervrouwen samen met Tia Hellebaut voor de allereerste Belgische Olympische atletiekmedaille ooit bij de vrouwen.
Vandaag kan Kim Gevaert in de tweetalige faciliteitengemeente Sint-Genesius-Rode net ten zuiden van Brussel in alle rust over straat lopen of de kinderen naar school brengen. De roem van toen mist ze niet. ‘Er is een tijd voor alles. Ik wilde na mijn carrière gewoon mama zijn, en dat is ook fijn.’
Mama is ze vandaag, met vier kinderen. Haar studies logopedie die ze absoluut wilde combineren met haar topsportperiode zijn niet voor niets geweest. Ze werkt er vandaag mee in een Nederlandstalige school in Laken (Brussel).
Rolmodellen
De interesse voor sport is gebleven. Onlangs trok ze met het hele gezin naar Oostende om er de Belgische basketdames, de Belgian Cats, aan te moedigen. Deze zomer vergezelt ze het BOIC naar de OS, als die doorgaan, en daarna neemt ze zoals elk jaar interviews af op de Memorial, waar ze zelf zo vaak sterk presteerde en luid toegejuicht werd. ‘Ik geniet daar nu ook van, heerlijk is dat, zo zonder stress.’ Kortom, vindt Kim Gevaert: het is goed zoals het gegaan is.
Als ze terugblikt op het decennium 2000-2010, haar topperiode, wat blijft haar daar dan van bij?
Gevaert: ‘Dat was toch een periode van de opmars van de sportvrouwen in ons land: enerzijds Kim en Justine, twee fenomenen waar iedereen ongelofelijk trots op was, ook ik. Ze hebben me ook enorm geïnspireerd. En dan Tia en ikzelf die in de Belgische atletiek de weg baanden voor vrouwen naar de top. Voor ons had je wel atletes die goed waren, maar die kampten niet om de medailles.’
‘Als ik daar op terugblik, ben ik fier dat ik daar heb aan meegewerkt. Ik kan er ook mee leven dat ik nooit Sportvrouw van het Jaar ben geweest, omdat ik de duimen heb moeten leggen voor andere straffe madammen die dat verdienden. Ook met de successen van de Belgian Cats, de hockeydames en de Red Flames ben ik blij. Meisjes in België krijgen nu meer keuzemogelijkheden qua sport waarmee ze de wereldtop kunnen bereiken, ze hebben meer rolmodellen die hen voorgegaan zijn dan wij vroeger hadden.’
Gelijke verloning
Het debat over gelijke verloning van mannelijke en vrouwelijke topsporters heeft haar wel verbaasd, geeft ze verder mee in het interview met Sport/Voetbalmagazine. ‘Ik heb altijd gelijke premies gehad, in atletiek heb ik nooit anders geweten’, zegt de voormalige sprintkoningin. ‘Ik schrok dat dat niet zo was in andere sporten, dat vond ik abnormaal. Het zou niet mogen, want je werkt er even hard voor, je hebt evenveel stress.’
‘Als vrouw is het nog moeilijker, want het wordt vaak minder aanvaard, een vrouw die te vaak weg is en haar gezin achter laat, die haar kinderwens moet uitstellen. Je moet het extra hard willen als vrouw, een topsportcarrière uitbouwen.’
Lees het volledige interview met Kim Gevaert in onze +zone of in Sport/Voetbalmagazine van woensdag 18 maart.
