Hoe Bashir Abdi en Koen Naert lotgenoten, vrienden en voorbeeldatleten werden

Het had, wat ons betreft, op elke voorpagina mogen staan: het beeld van Bashir Abdi die zijn vriend Koen Naert fel aanmoedigt tijdens Naerts laatste meters in de marathon van Rotterdam. Omdat het alles zegt over waar Abdi en Naert voor staan. En waarom het hen tot rolmodellen maakt.

We zouden, als liefhebber van cijfers en statistieken, kunnen benadrukken dat Bashir Abdi in de marathon van Rotterdam ondanks het frisse weer, de strakke wind en geen perfect werk van de hazen amper 11 seconden tekortkwam om zijn Europese record (2u03’36’’) te verbeteren.

We zouden kunnen accentueren dat Abdi een zogenaamde ‘negatieve split’ liep: hij werkte het tweede deel van de marathon sneller af (1u01’32”) dan de eerste 21 kilometer (1u02’15’’).

We zouden kunnen beklemtonen dat die andere Belg, Koen Naert, ondanks de mindere weersomstandigheden 43 seconden sneller liep dan zijn vorige persoonlijke record. En als pas tweede Belg ooit, na Abdi, onder de grens van de 2u07’00’’ dook (2u06’56”).

We zouden daarbij ook kunnen onderstrepen dat slechts vijf blanke, in Europa geboren atleten ooit sneller waren dan Naert op de marathon. En dat vier van die vijf amper 20 seconden rapper liepen dan de West-Vlaming in Rotterdam.

Toch zullen we, nog meer dan de buitengewone fysieke prestaties van Bashir Abdi en Koen Naert, ons een ander beeld van de marathon van Rotterdam herinneren. Hoe Abdi drie minuten na zijn aankomst, terwijl het melkzuur nog uit zijn oren spuit, zich aan de finishlijn posteert. Vervolgens hevig zwaaiend met de armen en klappend met de handen Naert aanmoedigt tijdens de laatste hectometers, als ware Abdi een trotse vader die zijn eigen zoon aanvuurt. Waarop ze elkaar een high five geven wanneer Naert de aankomststreep overschrijdt, en die vervolgens met gebalde vuisten zijn vreugde uitschreeuwt.

Op de achtergrond applaudisseert Abdi voor zijn landgenoot, even blij om het persoonlijke record van Naert als om zijn eigen zege. Omdat hij weet dat Naert in de aanloop naar de marathon zich dezelfde opofferingen heeft getroost. Tijdens wekenlange hoogtestages in Kenia en Ethiopië, waar ze amper iets anders deden dan slapen, eten en lopen – tot 200 kilometer per week. In de wetenschap dat het noodzakelijk is als ze dit topniveau willen bereiken. Ook al moeten ze als gezinsvaders hun vrouw en kinderen lang missen, met steeds meer heimwee.

Lotgenoten

Het tafereel aan de finish wordt nog mooier als je weet dat de twee lotgenoten al veel langer met elkaar verbonden zijn. Al van toen ze in 2010 op het EK veldlopen voor beloften in Albufeira als 39^e en… 41^e finishten. En later langzaam op de nationale en internationale ladder klommen. Zij aan zij, letterlijk en figuurlijk. Zoals in de winter van 2013, op het BK veldlopen in Oostende, waar Naert won voor Abdi, en op het EK veldlopen in Belgrado, waar Abdi als achtste en Naert als… negende eindigde.

Zo werden ze in de loop der jaren vrienden, en rolmodellen. Niet alleen met hun trainingsarbeid en prestaties, maar ook daarnaast. Bashir Abdi als bezieler van de vzw Sportaround, de vereniging die hij met zijn boezemvriend Bert Misplon oprichtte om kansarme kinderen meer kansen te geven om te sporten. Een vereniging die Naert van bij het begin voor en achter de schermen heeft ondersteund. Vorig jaar nam hij nog deel aan de halve marathon ten voordele van vzw Sportaround, waar hij kinderen begeleidde en aanmoedigde tijdens de jeugdwedstrijden.

In alles wat ze doen, wat ze zeggen en wat ze uitdragen, zijn Naert en Abdi voorbeeldatleten geworden. Ze tonen dat je van (top)sport kunt genieten, ondanks de fysieke en mentale pijn, de heimwee naar thuis. Bovenal tonen ze dat twee vrienden elkaar kunnen respecteren en inspireren, om zo hun grenzen te blijven verleggen. Niet alleen aan de finish van een marathon, maar het hele jaar door.

Evenzeer, of misschien nog meer dan hun toptijden, zal dat hun erfenis worden wanneer ze ooit hun loopschoenen aan de haak hangen. Daarop zullen beide heren ook het meest trots zijn na hun loopcarrière. Net dat maakt hen als atleet en als mens zo mooi.