Wat heeft je het meest verrast in België ?

Het verschrikkelijk slechte weer. Dat er hier maar vijfduizend Iranezen wonen, heeft wellicht daarmee te maken. De mensen spreken hier ook weining tegen elkaar. In Iran komen hele families samen om over van alles te babbelen. Belgen zijn veel afstandelijker, maar we hebben ons daaraan aangepast. Bovendien kwamen Mahdavi en Yazdani, die ondertussen getrouwd zijn, op hetzelfde ogenblik naar hier als ik. Abbas Bayat heeft ons veel geholpen. Toen ik mijn been gebroken had heeft hij mij en Azadeh gedurende twee maanden bij hem thuis opgevangen. Hij is echt een goed mens, net als zijn vrouw en zijn twee dochters.

Je aanpassing hier werd bemoeilijkt door die beenbreuk, twee weken nadat je hier aankwam.

Ik had echt geen geluk. Na twintig minuten in mijn eerste wedstrijd gebeurde het. Op 26 november was het precies een jaar geleden. Ik heb zes maanden moeten wachten om weer te stappen, negen om te lopen en tien om weer mee te trainen. Doordat ik niets van sport kon doen, voelde ik me slecht mijn vel. Het was echt heel moeilijk, maar Azadeh heeft me veel geholpen. Ze voerde me naar de kinesist, richtte het appartement in, en vond bovendien ook de juiste woorden om me te troosten.

Wat heb je gestudeerd ?

Ik wilde luchtverkeersleider worden en heb daarvoor drie jaar gestudeerd voor ik alles op het voetbal zette. Het Iraanse voetbal begint zich stilaan te professionaliseren. Het is geen jonge sport meer, maar tijdens de oorlog tegen Irak werd er bijvoorbeeld niet gespeeld. De mannen moeten door de oorlog ook twee jaar militaire dienst doen. Gelukkig is ondertussen de vrede weergekeerd. Ik ben ook al naar Irak geweest en het onthaal was er erg goed. Ik denk dat de duur van de legerdienst geleidelijk zal verminderen.

Ken je Azadeh al lang ?

Sinds vier jaar. Ze was studente. Drie jaar geleden zijn we getrouwd. Dat moest, want als we niet getrouwd waren zou ze geen visum hebben gekregen om me naar hier te vergezellen.

Hoe gaat een huwelijksfeest er in Iran aan toe ?

Het is vermoeiend. De ceremonie gebeurt bij een van de twee trouwers. De rechten en plichten worden voorgelezen, maar we moeten elke paragraaf ondertekenen. Beide echtgenoten moeten 33 keer tekenen ( Azadeh : “Dat is belangrijk, want het beschermt de vrouw, met name in geval van een echtscheiding”.) Voor de trouw is er een verloving en op de trouw zelf is de bruid in het wit en de bruidegom in pak. Na de ceremonie volgt er een banket met familie en vrienden. Zowat honderd vijftig gasten in totaal, een beetje zoals hier.

Wat trok je aan in Azadeh ?

Ze is sympathiek, intelligent en mooi. En ze begrijpt me. Soms zelfs een beetje te goed ( lacht). Het is niet altijd gemakkelijk om met een psychologe getrouwd te zijn.

Wat doen jullie in de vrije tijd ?

Azadeh leest graag romans. We werken ook allebei op de computer. We schrijven brieven naar onze vrienden en ik zoek medische termen op. We houden ook van film. Azadeh ziet het liefst romantische films, ik heb het meer voor actieprenten. Er zijn hier ook twee Iraanse films uitgekomen : Rond en Kandahar. De Iraanse cinema gaat vaak over de problemen van de mensen. ( Azadeh : “De Iraanse film mag vooral niet worden verward met Indische komedies”.)

Houden jullie van reizen ?

In Iran hebben we heel veel gereisd. We zijn afkomstig van Chiraz in het zuiden. Net als Teheran is dat een handelsstad met een rijk historisch verleden die veel toeristen aantrekt. De schatten van het Perzische rijk zijn perfect bewaard gebleven. Persepolis is daar niet ver van. Hier zijn we al naar Antwerpen, Leuven, Brugge en de kust geweest. Brugge heeft ons erg aangesproken omdat het zo’n romantische stad is en omdat de architectuur er zo mooi is. Tijdens de winterstop zouden we graag een week weg gaan. Italië spreekt ons erg aan. Ik denk dat de keuze zal afhangen van het weer, want we hebben de zon nodig.

AZADEH BAYAT (24)

Net als Ali Reza spreek je goed Frans. Je hebt een universitaire opleiding achter de rug.

Ik ben licenciaat in klinische pscyhologie, maar heb dat beroep nooit uitgeoefend. Mijn huwelijk met Ali Reza heeft mijn leven helemaal veranderd. Ik ben blij dat ik niet moet werken als psychologe, want dat is niet gemakkelijk. Over mijn Frans ben ik nog niet helemaal tevreden. Ik volg elke dag les van negen uur ’s morgens tot drie uur ’s namiddags. Ali Reza heeft me vergezeld in de periode dat hij geblesseerd was. Maar Frans is een moeilijke taal. Vooral de geslachten van de woorden vind ik moeilijk om te onthouden. In het Perzisch bestaat dat niet.

Ben je erg actief ?

Ik doe ook aan fitness. En ik hou van klassieke dans, maar daar ben ik niet actief mee bezig. Ik ben voorts zeer geboeid door kunst, vooral door fotografie en olieverfschilderijen. Ik zou graag lessen in de schone kunsten volgen. Ik film ook de wedstrijden van Charleroi. Ik film heel de ploeg, maar Ali iets meer dan de anderen. Ik hou veel van het voetbal, want het is het beroep van mijn man. ( Ali Reza : “Ze kent er echt veel van. Ze zou trainer of journalist kunnen worden. Ze zal trouwens het nieuws over de Iraanse spelers op internet zetten”.)

In Iran mocht je als vrouw niet naar de wedstrijden gaan kijken.

Neen. Eén keer heb ik een wedstrijd gezien van de nationale ploeg. Dat was in Kich, een klein eiland waar er veel buitenlanders komen en waar er een grotere vrijheid is.

Hoe kijk je als moderne vrouw aan tegen het huidige statuut van de Iraanse vrouwen ?

Er is al heel wat veranderd. Iran is nu erg vrij. De vrouwen zijn niet langer verplicht om de chador te dragen, enkel een lichte sjaal. De armen en benen moeten bedekt zijn, maar de mouwen en de broeken worden steeds korter ( lacht). Het leven lijkt er eigenlijk goed op dat in Europa, al is de traditie er nog steeds belangrijk.

Ali Reza en ik zijn open personen. We houden veel van cultuur. De Perzische beschaving is even oud als de Griekse, de Romeinse en de Chinese. Dat is heel boeiend. We kunnen ook vreemde talen leren. Ali Reza leerde Arabisch, wat erg verschilt van het Perzisch, en Engels. Het onderwijssysteem lijkt trouwens op het Belgische, maar na twaalf jaar moeten we een examen doen om naar het hoger onderwijs te kunnen overstappen. De concurrentie is er hard, maar de samenleving lijkt eigenlijk erg op die van hier. Ook Iran worstelt met werkloosheid, bureaucratie, enzovoort. Een visum bekomen, bijvoorbeeld, heeft heel wat voeten in de aarde.

Helpt Ali Reza in het huishouden ?

Ja, zonder probleem. Hij helpt kuisen en koken. We doen samen boodschappen en we gaan ook samen kleren kopen. We hebben trouwens dezelfde smaak. Alleen houdt hij absoluut niet van roze.

Wat eten en drinken jullie het liefst ?

Iraanse thee zonder melk met dadels en chocolade. Licht gesuikerd voedsel. Ik maak zowel Belgisch als Iraans eten klaar en kook soms ook Italiaans. ( Ali Rzea : “Ze doet dat erg goed”.)

Waarom ben je voor Ali Reza gevallen ?

We koesteren dezelfde waarden en hij laat me veel vrijheid. Of ik werk of niet werk, nu kinderen wil of later, hij gaat altijd akkoord. We willen één of twee kinderen, maar Ali wil graag nog wat wachten om te vermijden dat ze te vaak zouden moeten verhuizen. Profvoetballers blijven niet vaak lang op dezelfde plaats.

Hij is leuk en plezierig, alhowel hij soms inslaapt als ik tegen hem aan het praten ben ( Ali Reza : “Dat is als ik moe ben”.) Hij vraagt dan dat ik voortpraat na zijn siësta.

door Pascale Pierard