Robbie McEwen begint aan zijn laatste wedstrijd.
Als één beeld symbool staat voor de mentaliteit van Robbie McEwen tijdens zijn ruim zestienjarige profcarrière, dan is het misschien wel dat van Tignes, het skistation waar de achtste rit in de Tour van 2007 aankwam. Moederziel alleen, bijna een halfuur na de tijdsgrens, sleepte de Australiër zich uitgewoond over de eindstreep. Al op de eerste van drie Alpenreuzen wist McEwen, eerder in die Tour ten val gekomen, dat doorzetten geen zin meer had. Maar opgeven stond nooit in zijn woordenboek.
Toen McEwen zeventien was, oordeelde de Australische baancoach Charlie Walsh over hem dat hij het als renner niet zou maken. Walsh weerde Robbie uit zijn selectie en trok met andere gegadigden naar Europa. McEwen putte er alleen maar motivatie uit en knokte zich naar een plaats in het wegprogramma van het Australian Insti-tute of Sports. Met dagzeges in onder andere de Ronde van de Toekomst versierde hij in 1996 een profcontract in Europa.
Bij Rabobank, zijn eerste ploeg, lag evenmin de rode loper voor hem uitgerold. “Ze bleven me als een nieuwkomer zien”, verklaarde de renner daarover zelf. McEwen hield de eer aan zichzelf en bood zijn diensten aan bij de ploeg van Patrick Lefevere. Daar zou hij echter wegdeemsteren. “Eind 2001 wilde Lefevere van me af en toen stapte ik over naar Lotto.”
Van 2002 tot 2008 verdedigde McEwen, die zich met zijn Vlaamse vriendin in Everbeek had gevestigd, de kleuren van de Belgische Loterij. De kangoeroe zou in die jaren zijn gelijk bewijzen tegenover iedereen die hem te vroeg had afgeschreven. Bij Lotto stootte de joviale Aussie door tot de wereldtop van de sprint. Zijn behendigheid in massaspurten was de vrucht van zijn jeugd als BMX’er. Drie keer keerde McEwen met de groene trui terug uit de Tour, in 2004 zelfs ondanks twee gebroken ruggenwervels. In de Tour boekte hij in totaal ook twaalf ritzeges. Van de spurters wonnen alleen André Leducq (25 ritten), André Darrigade (22), Mark Cavendish (20) en Freddy Maertens (15) meer Touretappes.
McEwen was geen salonspurter. Hij deinsde er niet voor terug om ook klassiekers in zijn programma op te nemen. Zo won hij de Vattenfall Cyclassics in Hamburg, Dwars door Vlaanderen, de Scheldeprijs en – een record – vijf keer Parijs-Brussel. Om in de galerij van de allergrootste spurters te worden opgenomen ontbreekt echter een wereldtitel. In 2002, op het circuit van Zolder, schonk hij als zilverenmedaillewinnaar zijn land wel het allereerste eremetaal ooit in een WK op de weg.
Het is mede McEwens verdienste dat Australië uitgroeide tot een toonaangevende wielermacht. McEwen droomde ervan om zijn carrière te beëindigen voor een Australische WorldTourploeg. Zijn wens werd waarheid. Zondag begint de 39-jarige renner uit Brisbane in de Ronde van Californië aan zijn laatste wedstrijd. In dienst van Orica-GreenEDGE, de ploeg waar hij straks als sprintcoach aan de slag gaat.
door benedict vanclooster
