‘We zijn ingedommeld en liggen niet meer wakker van islamitische terreur’

‘De combinatie van jihadisme en criminaliteit en het gedoogbeleid van justitie blijven een dodelijke cocktail voor onze homegrown jihadisten’, schrijft Jean-Marie Dedecker. Vanaf volgende zondag gaat zijn column enkele weken in zomerreces.

Half mei vertrok er een consulaire missie met DNA-specialisten, psychotherapeuten en allerhande welzijnsknuffelaars naar de Syrische kampen in Roj en Al-Hol om weerom terroristenmoeders van de IS-zoontjesfabriek en hun kroost naar ons land terug te halen. Met als gevolg dat er twee weken terug met Operatie Cerberus weerom zes terroristes en hun 16 kinderen ingevlogen werden. Cerberus was de hellehond uit de Griekse mythologie die de poorten van de hel of de Hades moest bewaken. Iedereen mocht van die driekoppige waakhond vriendelijk binnen, maar niemand buiten. Cynischer konden onze wegkijkende zoetwaterpolitici hun missie niet benoemen. Kosten noch moeite werden gespaard voor de repatriëring: twee grote A 400 M’s legervliegtuigen, een Falcon 7X luxejet, een legertje veiligheidsmensen, en een dertigtal diplomaten en dito peuten. De eerste repatriëringsoperatie die al dateert van juli 2021 kostte ons 1,7 miljoen euro. De kostprijs van “Cerberus” weigert premier De Croo mee te delen. Zijn Aha-Erlebnis, om te tonen dat hij aan de goede kant van de beschaving staat om zo te solliciteren voor een internationale uitloopbaan, heeft geen prijs.

Die zwarte weduwen werden bij hun aankomst hier onmiddellijk achter de tralies gezet. Enkel omdat ze als lid van een terroristische organisatie veroordeeld werden, niet voor hun vermeende misdaden tegen de menselijkheid in de zandbak van het Midden-Oosten. Deze worden immers niet onderzocht door justitie, maar onder het bidtapijtje geveegd. Misdadigers worden normaal berecht in het land waar ze hun misdaden hebben gepleegd. Als bruiden en baarmoeders van het IS-kalifaat waren ze nochtans minimum medeplichtig aan de misdaden van hun koppensnellende echtgenotes, en hielden ze er zelf een harem van Yezidi-slaven op na. Eentje was zelfs het bijslaapje van de beruchte Abaaoud die de aanslagen in Parijs beraamde. Lang zullen ze hier echter niet brommen. Van de zes IS-vrouwen en hun tien kinderen die op 16 juli 2021 al naar België teruggehaald werden zitten er amper nog twee achter de tralies. Syriëstrijdster Noura Firoud was na drie weken al terug op vrije voeten, niettegenstaande ze veroordeeld was tot drie jaar cel. De Koerd Salah Jamil van de Syrische Democratische Strijdkrachten (SDF) vindt de Belgische straffen voor dit IS-crapuul veel te licht. De combinatie van jihadisme en criminaliteit en het gedoogbeleid van justitie blijven ondertussen een dodelijke cocktail voor onze homegrown jihadisten.

Islamisme blijft nochtans een gif dat de samenleving sneller verteert dan we de tijd nemen om het te ontkennen, maar we liggen niet meer wakker van islamitische terreur. Op 25 juni vermoordde jihadist Zaniar Matapouri twee mensen en verwondde er 21 bij een aanslag op een homobar in Oslo. Op 6 juni werden in een Nigeriaans katholiek kerkje in Owe meer dan 50 gelovigen vermoord door de IS-soepjurken van Boko Haram. Er zouden in dit land de laatste jaren al 4.650 christenen gedood zijn bij 470 aanslagen. Nauwelijks een voetnoot in de pers.

Door het wapengekletter in Oekraïne was de herdenking van de islamitische terreuraanslagen op 22 maart in Zaventem ook al in mineur verlopen. Het Comité I, dat toezicht houdt op onze inlichtingendiensten, publiceerde op dezelfde dag nochtans een rapport dat de Moslimbroederschap opnieuw een hoge en prioritaire dreiging van extremisme vormt, o.a. door infiltratie in onze Defensie en in allerhande overheidsstructuren. In januari verhinderde een activistische rechter nog het intrekken van de verblijfsvergunning van een Molenbeekse haatprediker Abdallah Ouhbour. Op 8 februari viel de federale politie binnen op dertien locaties in de regio Antwerpen om een jihadistische terreurorganisatie in opbouw te ontmantelen. Dertien salafisten werden opgepakt. In januari bestormden vier Belgische IS-baardjurken in de Syrische stad Hasakah een gevangenis om 3.500 tot 5.000 jihadmonsters te bevrijden. Er vielen zo’n 300 doden. IS wint opnieuw aan macht in Syrië. Op 17 april riep het terreurnetwerk Islamitische Staat zijn volgelingen op om de kruisvaardersoorlog met aanvallen in Europa te hervatten. Door het heroveren van de macht door de Taliban wordt Afghanistan weerom een voedingsbodem voor hun terreur en instabiliteit.

In Frankrijk vreest men voortdurend voor een nieuwe golf van terroristische aanslagen door Syrische koppensnellers die hun straf hebben uitgezeten. Abdeslam stond terecht voor de Parijse rechtbank. Ondanks zijn krokodillentranen kreeg hij levenslang zonder mogelijkheid ooit vrij te komen. Dat de Marokkaanse Belg Oussama Atar tijdens dit proces tevens ontmaskerd werd als één van de meesterbreinen van de terreuraanslagen in Brussel en Parijs, waarbij respectievelijk 32 en 130 doden vielen, was net geen voetnoot in onze kranten op 3 februari ll. Op het terrorismeproces in Parijs werd hij aan de galg gepraat door twee Britse Jihadisten, Alexanda Kotey en El Chafee Elsheikh. Aan de galg hoeft hij zelf niet meer, want hij zou omgekomen zijn bij een Amerikaanse droneaanval op 17 november 2017 in Syrië. Het toenmalige dhimmitudegedrag van onze eigen politici voor Emir Oussama Atar blijkt nu schuldig verzuim te zijn, een schrijnend voorbeeld van wegkijkgedrag en appaesement. Het lieverdje blijkt hoe langer hoe meer de spin in het web te zijn geweest van de grootste islamitische terreuraanslagen op Europees grondgebied, waaronder Parijs en Brussel.

Even het geheugen opfrissen. In 2004 vertrok Oussama Atar naar Irak om er met Al Qaeda te strijden tegen het regime. In februari 2005 werd hij door de Amerikanen opgepakt en opgesloten in de beruchte gevangenis van Abu Ghraib. In 2006 vroeg de Belgische Staatsveiligheid zijn uitlevering, naar verluidt om hem te gebruiken als “honeypot” of infiltrant in de islamistische Brusselse baardjurkmiddens. De Amerikanen waarschuwden echter voor het grote gevaar van dergelijke operatie, en weigerden hem uit te leveren. In 2007 werd hij door de Irakezen veroordeeld tot levenslang voor terroristische aanslagen. Door tussenkomst van de Belgische diplomatie werd zijn straf verminderd tot tien jaar opsluiting.

Niettegenstaande zes negatieve rapporten over het bloeddorstig gedrag van de jihadist in de gevangenis, zijn er in 2008 niet minder dan 200 diplomatieke tussenkomsten en twee bijkomende aanvragen voor zijn vrijlating geweest door de Belgische regering, o.a. van Louis Michel (MR), Laurette Onkelinx (PS) en van Patrick Dewael, toenmalig Open Vld-minister van Binnenlandse Zaken. In 2010 werd er onder impuls van Atars familie en vrienden, evenals van Amnesty International en de partijtop van Ecolo een publieke campagne opgezet om de terrorist op vrije voeten te krijgen. De politieke druk kwam vooral van linkse politici zoals het Brussels Ecolo-kopstuk Zoë Genot en de parlementsleden Juliette Boulet en Ahmid Bohssin. Volgens die groenlinkse wegkijkers was Atar zogezegd afgereisd met een konvooi medicijnen en werd hij tegengehouden door de stoute Amerikanen. Pijnlijke naïviteit of medeplichtigheid? Op de “Free Atar” betoging in 2010 was ook parlementslid El Khannous  van Cdh (nu: Les Engagés) aanwezig, evenals de dochter van ’s lands oudste Jihadi-crimineel Ayach Bassam en het Molenbeeks PS-stemmenkanon Ikazban. Stuk voor stuk politici die actief militeerden om terroristisch meesterbrein Atar vrij te krijgen uit de Irakese gevangenis.

Buitenlandse Zaken en de Belgische diplomatie werden “gevat” en zetten vervolgens de Irakese overheid nogmaals onder druk. De  opperterrorist Atar werd uiteindelijk vrijgelaten, tegen de Belgische belofte aan de Amerikanen dat onze Staatsveiligheid hem zou opvolgen en hem zeker geen paspoort zou geven. Toenmalig minister Van Buitenlandse Zaken Steven Vanackere weigerde altijd opheldering te verschaffen over deze stinkende zaak van schuldig verzuim met zware criminele gevolgen, iets wat in 2019 nog aangeklaagd werd door Theo Francken. Vanaf de dag dat Atar effectief vrij kwam startte hij zijn eigen koppensnellende godsdienstoorlogje. De Schaarbeekse politieagent Mohammed S., een 53-jarige man met Marokkaanse roots, had tussen 10 september 2015 (twee maanden voor de aanslagen in Parijs) en 20 maart 2016 (twee dagen voor de aanslagen in Zaventem en Maalbeek) niet minder dan 203 contacten met Yassine Atar, broer van het brein achter de aanslagen in Brussel, Oussama Atar… De rest is geschiedenis. Vele tientallen doden later doen alle betrokkenen over de zaak Atar nog altijd alsof hun neus bloedt. De Staatsveiligheid hult zich in stilzwijgen, en politieke verantwoordelijkheid bestaat niet in ons koninkrijkje.

Wie meer inzage wil krijgen in het amateurisme van onze terreurbestrijding en de meedeinende politieke verdwazing moet zich het boekje ‘Le clandestin de Daesh‘ van volksvertegenwoordiger Georges Dallemagne (Les Engagés) en journalist Christophe Lamfalusy aanschaffen. Doen.