‘Wallonië leunt achterover en Vlaanderen duwt de schommelstoel’

‘De Vlaamse werkende middenklasse betaalt altijd het gelag’, schrijft Jean-Marie Dedecker. Hij heeft geen goed oog in de recepten en een aantal recente uitspraken van PS-voorzitter Paul Magnette.

Mijn tante Madeleine heeft 100 lentes op de teller. Net als die Bijbelse Magdalena leidde ze nochtans een liederlijk leven, maar het was niet in overspel met Jezus. Thuis speelde ze eerste viool maar ging toch vreemd met de dirigent van het plaatselijk koor “Nut & Vermaak”. Ze genoot van alle verleidingen die een hoge leeftijd normaal bedreigen. Volgens mijn herinneringen was een honderdjarige vroeger een zeldzaamheid, nu moeten we oppassen of ze lopen over ons heen. Vijf op de zes eeuwelingen zijn vrouwen. Met paard en koets werden ze toentertijd rond gereden en feestelijk op het gemeentehuis ontvangen met een ruiker anjers en een diploma van de koning. Nu worden ze amper nog in stilte gevierd in een bejaardentehuis.

Tante Madeleine is ondertussen al 40 jaar op pensioen, langer dan ze gewerkt heeft. Onze levensverwachting verhoogt en de bejaardenberg groeit evenredig aan. Sedert 2020, het aantreden van de Vivaldi-regering, stegen de jaarlijkse pensioenuitgaven met 15,7 miljard euro tot 65 miljard, en is onze staatsschuld opgelopen tot 584,3 miljard. Om die pensioenlasten te betalen moeten we met zijn allen aan de slag, maar PS-voorzitter Paul Magnette wil dat niet, tenminste niet voor zijn Waals kiesvee. Theoretisch moeten we straks werken tot onze 67, maar vooraleer we zelfs maar 60 zijn heeft het gros van de werknemers al de werkkiel aan de haak gehangen. Zo gaat zeventig procent van de ambtenaren al op pensioen vooraleer ze 61 jaar oud zijn. Zo’n 16% van onze gepensioneerden zijn ambtenaren, maar ze incasseren 32% van alle pensioenuitkeringen. In Nederland, Zweden en Denemarken werkt 25% van de 65 tot 69-jarigen nog. In België amper 6%.

Paul Magnette heeft gelijk als hij cynisch zegt dat Vlamingen altijd hard werken en de Walen liever van het leven genieten. De Parti Socialiste, Partij van de Schandalen en nu ook van de Siësta. Je kunt je als PS-baas dergelijke uitlachtaal permitteren als je je maar aan de helft van de bevolking moet verantwoorden, en als je zuidelijk kiesproletariaat er ook van doordrongen is dat ze kunnen blijven rentenieren op kosten van die noordelijke Vlaming. Wallonië leunt achterover en Vlaanderen wiegt de schommelstoel. Miljarden aan jaarlijkse transfers van het Noorden naar het Zuiden zijn de baxter die de bedlegerigheid voeden. Dolce far niente dank zij  zeven miljard euro aan transfers. Mijn broer zei ooit ‘dat de Walen genetisch lui zijn en de Vlamingen genetisch laf’, omdat ze de Waalse hangmatcultuur al een anderhalve eeuw financieren, maar dit durf ik niet zeggen. Unia waakt. De cijfers liegen niet.

De werkzaamheidsgraad  in ons land is 72,1% terwijl het EU-gemiddelde op 74,9% ligt. In Antwerpen is het 66,4% tegenover Charleroi met amper 53,1%. De werkloosheidsgraad bedraagt in Charleroi met 13,01% meer dan het dubbele van Antwerpen met 5,65%. Nergens in Europa zijn er meer gezinnen waar er niemand werkt dan in het Waals Gewest en in Brussel, respectievelijk 18,5% en 25,7% van de huishoudens. Het EU-gemiddelde is 10,9% en in het Vlaams Gewest is het amper een derde van Brussel, nl 8,6%.

(Lees verder onder het artikel.)

Sedert 1950 groeit Vlaanderen twee op de drie jaar sterker dan de twee andere regio’s. Sinds 1990 groeide de Vlaamse economie 20 procent meer dan de Waalse, en zelfs 35 procent meer dan de Brusselse. Magnette schuift de afgang van zijn socialistisch paradijs tot een economisch kerkhof af op de teloorgang van de Waalse industrie 60 jaar geleden. Zijn staatseconomie verstookte het geld van het Marshallplan in subsidies voor de zieltogende metallurgie. Vlaanderen investeerde in nieuwe sectoren. Industrie blijft ondertussen cruciaal voor onze welvaart. Het zorgt voor 15% toegevoegde waarde en het staat voor 55% van onze export. Onze uitvoer komt dan ook nog voor 80% uit Vlaanderen. De industrie is 40% productiever dan de rest van de economie en 51% van haar bedrijfsuitgaven gaat dan ook nog in Onderzoek & Ontwikkeling. In Wallonië daarentegen tiert de verpolitiseerde overheidstewerkstelling welig voort. Amper 23% van de totale bevolking werkt er in de private sector.

De Vlaamse werkende middenklasse betaalt altijd het gelag. Tussen 1990 en 2014 was er al een aanzienlijke krimp van die middenklasse. Het zijn diegenen die altijd genoeg verdienen om belastingen te betalen, maar altijd te veel om te genieten van allerhande premies, sociale voordelen en subsidies. Van een eindejaarspremie van 5.994,67 euro bruto blijft er bijvoorbeeld amper 2.528,46 euro netto over. Wie in België 36.000 euro per jaar verdient wordt al belast aan 45% en aan 50% vanaf 42.370 euro! In Nederland moet je daarvoor al een inkomen hebben van 70.000, in Frankrijk 150.000 en in Duitsland 250.000.

Om hun maatschappelijke positie te handhaven moeten de middeninkomens steeds harder werken, meer onzekerheid accepteren, vaker met twee inkomens rondkomen en meer rekening houden met flexibiliteit. Volgens de OESO is de marginale fiscale en parafiscale belastingdruk op arbeid in ons land een absoluut wereldrecord: het is voor een alleenstaande met een gemiddeld inkomen zelfs opgelopen tot 65%. Omdat de fiscale arbeidscitroen uitgeperst is, wil Paul Siësta nu nog extra vermogensbelastingen. Met 38% impliciete belasting op kapitaal staan we echter al op het Europese podium, tweede na Frankrijk. En met 10% belastinguitkomsten uit kapitaal in percentage van het BBP staan we derde na Frankrijk en Luxemburg. Het heeft dus meer te maken met afgunst dan met realiteitszin.

(Lees verder onder het artikel.)

Of zoals econoom Geert Noels de gulzige valse kreet voor meer vermogensbelasting spitsvondig typeert: “Als er meer krekels dan mieren zijn, zul je altijd een meerderheid vinden om de mieren te belasten.” Het zal niet vlug verkeren. De enige fiscale omwenteling van de uitgeleefde Vivaldi-regering was onze belastingaangifte genderneutraal maken. De man staat vanaf nu niet meer automatisch in de linker kolom van dit financieel onteigeningsdocument, maar die plaats is nu voorbehouden voor de oudste partner. Is dat nu discriminatie op basis van leeftijd?

Paul Magnette wil nu ook nog premier worden van onze bananenmonarchie. Hij heeft een boekje geschreven met zijn visie voor een nieuwe Waalse heilstaat “La vie large”. Het is een communistisch manifest onder de misleidende vlag van ecosocialisme. Elke kameraad krijgt van Paul een quotum CO2 voor zijn ecologische voetafdruk. Het inkomen van huishoudens uit alle bronnen wordt beperkt tot tienmaal het mediane inkomen en de vierdaagse werkweek wordt heilig. Wie meer dan 12 werknemers tewerkstelt mag zelf niet meer beslissen over investeringen voor zijn bedrijf. Schaftijd moet in kantines en collectieve eetplekken. Hij wil een verbod op reclame voor schadelijke producten als vet, suiker, bier… Liever allen gelijk in armoede dan ongelijk in rijkdom.

Een natie is een gemeenschap van mensen met een gedeeld verleden en gemeenschappelijke vreugde en verdriet, die bereid zijn om op grond daarvan ook gemeenschappelijk verder te gaan. Maar als het zuidelijk profitariaat blijft vegeteren op de rug van het noordelijk proletariaat wenkt de scheiding, al is het enkel van tafel en bed. Doen.