‘Waarom zo’n lovenswaardig initiatief als een buurtiftar in deze tijden broodnodig is’

Liefste biculturele buren,

Allereerst hoop ik dat de moslims onder jullie een zaligmakende ramadan achter de rug hebben. Ik had het jullie afgelopen week graag persoonlijk meegedeeld op onze buurtiftar. Verschillende buurtbewoners, grotendeels niet-moslims, hadden het idee om in dit lenteweer zo’n iftar te organiseren. Iedereen zou thuis een gerecht voorbereiden. Voor de spelende kinderen werd er animatie voorzien. Tot mijn spijt stelde ik vast dat jullie niet aanwezig waren, hoewel we al wekenlang voorbereidingen troffen voor deze avond en alle buurtbewoners, dus ook jullie, op de hoogte waren van dit verbindende initiatief. Bij de gesprekken aan jullie deuren verzekerden jullie telkens je aanwezigheid.

Eerlijkheidshalve geef ik toe dat het wringt om me hiervoor speciaal tot jullie in een brief te moeten richten en dus deel ik graag mee dat ik niemand wil stigmatiseren. Ik heb lang geaarzeld om jullie aan te schrijven. De reden was de angst die mijn lichaam insijpelde. De angst om voor nestbevuiler of extreemrechtse zak versleten te worden.

De angst om voor nestbevuiler versleten te worden sijpelde mijn lichaam in.

Gezinnen die verkiezen om samen met andere familieleden te iftarren, corona of gewoon persoonlijke redenen: het zijn allemaal potentiële verklaringen voor jullie afwezigheid.

Na de gezellige buurtiftar wandelt de straatfilosoof – een zeer betrokken buurman – samen met mij naar huis. We mijmeren over het slechte gevoel dat ons door jullie afwezigheid is bijgebleven. Ook hij stelt samen met mij vast dat behalve op deze iftar ook tijdens buurtcomités, jaarlijkse straatfeesten en speeldagen weinig tot geen kleur te bespeuren is. Auteur Saskia De Coster schreef een aantal jaren geleden een brief in De Morgen, gericht aan haar moslimburen, nadat ook zij hetzelfde had vastgesteld.

‘Misschien is dit gewoon een uniek gegeven voor onze buurt: de afgelopen ramadan werd ik op verschillende iftars uitgenodigd en daar was het aanwezige publiek veel diverser’, vertel ik de straatfilosoof. Hij antwoordt verbolgen: ‘Dat zijn natuurlijk publieke evenementen waar vaak dezelfde mensen elkaar tegengekomen. Voor de sociale cohesie in een wijk betekent dat weinig.’

Laat dat nu net zijn waarom zo’n lovenswaardig initiatief in deze tijden broodnodig is: we leren elkaar beter kennen. Het eten brengt ons weliswaar samen, maar al snel gaat het over hoe we van onze buurt een properdere, veiligere en betere buurt kunnen maken. Jullie inbreng daarover doet ertoe. Jullie, liefste buren, als mensen tellen ook mee. En daarom nodigen de straatfilosoof en ik jullie via deze weg – en andere wegen – graag uit voor het komende zomerfeest in onze wijk. Jullie wijk.