‘Rechtse Vlaamse beweging blijft naar verkeerde bondgenoot kijken voor de creatie van Klein-België’

‘Een nipte meerderheid in het parlement is geen garantie voor waardering voor de genomen beslissing’, schrijft Johan Velghe van Vlinks. Hij blikt terug op het Vlaams Nationaal Zangfeest, waar aan Bart De Wever en Tom Van Grieken de oproep gedaan werd om ‘de afspraak met elkaar en vervolgens met de geschiedenis’ te maken.

Na de corona-onderbreking kon het Vlaams Nationaal Zangfeest terug doorgaan. Maar deze pauze zorgde bij de dirigenten niet voor verlichte geesten. Voorzitter Bart Fierens ging voorop in het versleten geroep om ‘eerst onafhankelijkheid en dan zien we wel verder’.

‘Bart en Tom, maak afspraak met elkaar en vervolgens met de geschiedenis. Vergeet wat u verdeelt, spits en daarna kan ieder terug zijn eigen weg gaan’, klonk het verder nog. Volgens Doorbraak ging het om een ‘frisse toespraak’. Dat weten we dan ook weer, al is de oproep sterk belegen en volhardt de rechtse Vlaamse beweging alweer in de keuze van de verkeerde bondgenoot voor de creatie van Klein-België, tjokvol ongelijkheid. Vlaanderen waar rechters, syndicalisten, basisgroepen en verenigingen, klimaatactivisten en zeer zeker ook migranten van meet af aan de booswichten zijn.

Als voorgangers van ‘Bart en Tom’ bereikten in december 1936 de Katholieke Vlaamse Volkspartij en het Vlaams Nationaal Verbond (VNV), dat steeds verder in fascistische richting evolueerde, een samenwerkingsakkoord. Het liep zeer snel op een sisser af, want de van bovenaf opgelegde concentratie versnelde alleen maar de polarisatie. Meer, het akkoord wakkerde in de voornoemde partijen interne spanningen aan.

De lectuur van ‘Dagboek 1933’ van Dirk Verhofstadt is aanbevelenswaardig om inzicht te verwerven betreffende het gevaar van tijdelijke allianties met extreemrechts en wat er gebeurt met de intentie om daarna terug zijn eigen weg te gaan. Faust van Johann Wolfgang von Goethe slaagde daar evenmin in.

‘Eerst onafhankelijkheid en daarna zien we wel’, is een kreet vol luiheid en met een vette blinde rand. Zelfs al wordt er bovenal met electorale democratie geschermd, van een totaalbenadering is geen spoor. Een dictaat van twee partijvoorzitters primeert boven wat de bevolking bekommert. Een zuiver staaltje van boven de hoofden van de burgers besturen. Een nipte meerderheid in het parlement is geen garantie voor waardering voor de genomen beslissing, dat leert het actuele wedervaren van president Emmanuël Macron en premier Elisabeth Borne.

(Lees verder hieronder.)

Onafhankelijkheid dient minstens het voorwerp te zijn van ideeënstrijd, van een referendum en van de inzet van verkiezingen, of ver weg van handjeklap tussen twee partijvoorzitters die in niets bewijzen dat ze onderweg zijn naar een inclusief Vlaanderen of een vooruitgangsoptimisme uitstralen.

Sinds de eeuwwisseling blijven de sprongen voorwaarts in de realisatie van de initiële krachtlijnen van de democratische Vlaamse beweging uit.

Daar waar basisdemocratie, solidariteit, armoedebestrijding en een positief beleven van onze identiteit samen met ademruimte scheppen en ondersteuning bieden aan nieuwkomers, steeds van onderuit opgebouwd worden, handhaven of verscherpen vele ‘ideeën van de dag’ van V-partijen een uitsluitingsdiscours.

Het verwerven van meer autonomie is het hanteren van het soevereiniteitsbeginsel bij het ontgiften van de aberraties van de scheve staatshervormingen. Het hoeft allerminst een slakkengangetje te gaan. Het vormen van een inclusieve gemeenschap, tevens drager van  internationale solidariteit, dient wel gestut te zijn door een permanente en pertinente politiek van sociaal-economische rechtvaardigheid. Daar zijn we als samenleving beter mee af dan de twijfelachtig te realiseren installatie van rechts-Klein-België.

Het World Happiness Report zet zopas Finland voor het zesde jaar op rij voorop als het land met de meest gelukkige bevolking. Goed is om de criteria van ‘gelukkig maken’ te memoriseren vooraleer loze kreten te lanceren. De toespraak op het Zangfeest zou veel dichter bij de afspraak met de geschiedenis aanleunen wanneer het over de factoren sociale steun, inkomen, gezondheid, vrijheid, vrijgevigheid en de afwezigheid van corruptie zou gaan. Niet dus.

Vlaamse autonomie maakt beslist meer kans op verdere realisatie door het zorgen voor een breed draagvlak. Dat realiseren is minder lui dan het hokjesdenken van rechts-onafhankelijkheidsgeroep en de loden mantel van de nostalgie naar iets dat nooit bestaan heeft. Omarm om omarmd te worden. Vlaanderen dat zijn inwoners omarmt, creëert de balans waarbij Vlamingen Vlaanderen omarmen: de natie waar iedere mens recht heeft op zijn/haar basisrechten. Het is allerminst voluntaristisch gezwets, noch woke-activisme. Lees er artikel 23 van de grondwet op na.

Johan Velghe is woordvoerder van Vlinks.