‘Dat Frank Vandenbroucke over de rooie gegaan is, is voor de buitenwereld eerder verrassend, maar voor de inner circle is het an accident waiting to happen‘, meent Jean-Marie Dedecker. Hij betwijfelt of de minister van Sociale Zaken de nieuwe deontologische code voor ministerraden van premier De Croo zal naleven.
De Wetstraat 16 is een Leugenpaleis, en de federale regeringsploeg hangt met spuug en paktouw aaneen. Premier Alexander De Croo schreef daarom een nieuwe deontologische code voor de ordehandhaving in zijn diverse ministerraden. Maar in dit nieuw protocol ontbreken er een paar hoofdstukken. De zwijgplicht is bijvoorbeeld niet sluitend genoeg uitgewerkt, het is zelfs zo lek als een zeef, en er mankeren ook een hoop richtlijnen over fysiek geweld tijdens de theekransjes van het kernkabinet.
Met in de rode hoek minister van Sociale Zaken Frank Vandenbroucke en in de blauwe hoek Vincent Van Quickenborne rolden er onlangs twee kemphanen vechtend op hun eigen mesthoop. Een gebruik dat eerder tot de parlementaire traditie van Albanië, Georgië of Tadzjikistan behoort… Maar tijden veranderen en politieke zeden verwilderen. Of onze ministeriële pugilisten geïnspireerd zijn door twitterbaas Elon Musk of smoelenboekeigenaar Mark Zuckerberg is niet geweten. Beide nerds hebben elkaar recentelijk uitgedaagd tot een kooigevecht.
Dat Frank Vandenbroucke over de rooie gegaan is, is voor de buitenwereld eerder verrassend, maar voor de inner circle is het an accident waiting to happen. Het ‘schijnheilig Paterke’ van Scherpenheuvel is immers rancuneus en zit vol testosteron. Een afwijking die hij opgelopen heeft in zijn studententijd, toen hij als lid van de Revolutionaire Arbeidersliga (RAL voor de Kameraden) nog in een ideologische strijd verwikkeld was tussen de Trotskisten, de Leninisten, de Maoïsten en de Stalinisten.
Een voorbeeld. Toen ondergetekende als burgemeester van Middelkerke in de covidperiode op 1 mei 2021 een terrasjesdag organiseerde op de Zeedijk, werd hij door de ex-Trotskist prompt van “lafheid” beschuldigd. Iedereen genoot er nochtans met grote teugen van de jodiumrijke, gelukzalige en covidvrije zeelucht. Enkel Frank vond het socialistische heiligschennis om de strakke teugels wat los te laten op de Dag van de Arbeid. Toen de gemeente Middelkerke op 8 en 9 januari 2022 het Belgisch kampioenschap veldrijden in haar duinen organiseerde, ordonneerde Frank uit wraak prompt een strikte lockdownverlenging: een cross zonder publiek. Een paar dagen later werden de lockdownregels afgeschaft. La vengeance est un plat qui se mange froid voor Frank.
Professor Frank behoort immers tot de kaste van politici met te dikke ego’s die op een onverantwoorde manier tegenstellingen aanscherpen en het parlementaire decorum aan hun laars lappen. Hij is niet verkozen door het volk, maar gezalfd tot minister, en vindt dat hij in de plenaire volksvergadering dan ook geen verantwoording verschuldigd is aan het parlementaire plebs. Hij gaat daarom primair geen inhoudelijk debat aan met zijn tegenstanders, maar veroordeelt concurrerende politici tot moreel inferieur. Hij is daarenboven socialistisch erfelijk belast en heeft ook een chronisch gebrek aan verantwoordelijkheidsbesef voor het democratisch klimaat in onze samenleving: Rood of geen brood. Hij koppelde zijn vergiffenis voor de leugenachtige Buitenlandminister Lahbib aan de goedkeuring van zijn wetsvoorstel om alle ziekenhuizen te verbieden om ereloonsupplementen aan te rekenen. Toen hij zijn zin niet kreeg trok hij de mouw uit de pandjesjas van minister Q. Het kernkabinet is blijkbaar een kamelenmarkt en chantage is er een beproefd drukkingsmiddel.
(Lees verder hieronder.)
Franks Oxfordiaans IQ is omgekeerd evenredig met zijn EQ. Vraag het maar aan Meryame Kitir (Vooruit). De Limburgse voelde zich na een bolwassing van Frank zo onderontwikkeld dat ze van de weeromstuit haar ontslag gaf als staatsecretaresse van Ontwikkelingssamenwerking. Eigenlijk had Meryame beter kunnen weten. Als minister van Onderwijs zorgde Franks gelijkheidstotalitarisme voor nivellering omlaag. Hogescholen werden betoelaagd op basis een inflatie van een door hen afgeleverde diploma’s. Gelijke kansen werden gelijke uitkomsten. Kennisoverdracht werd ondergeschikt gemaakt aan vaardigheden, en de zesjescultuur verdrong het streven naar excellentie. Door zijn pedante gelijkhebberij had hij het in zijn eigen partij zo bont gemaakt dat hij door toenmalig Sp.a-voorzitter Caroline Gennez als minister onttroond werd voor de Brusselaar Pascal Smet. Als moraliserend aanhanger van de multiculturele pretpedagogie zette die de vrije val van ons onderwijsniveau ook hardnekkig voort.
Toen Sp.a-voorzitter Steve Stevaert zaliger ooit naar Cuba trok om enkele overtollige bussen van de Lijn te verkassen, werd hij hier te lande koud gepakt door Frank met een herderlijke excommunicerende brief over zijn pensioenbeleid. Frank voelt zich immers een pensioenexpert. Als minister van dit departement hield hij in 2003 het Zilverfonds boven de doopvont. Het werd later ontmaskerd als een oplichtingsvehikel. Steve Stevaert ging dan maar uithuilen bij Fidel Castro, een Marxist. Hoe het verder vergaan is met Steve behoort tot ons treurig collectief geheugen.
Als je partij bestaat uit de marketingcapaciteiten van je voorzitter is het met de billen dichtgeknepen bang afwachten naar de gevolgen van zijn testosterongehalte. Een stralenkrans wordt dan al vlug een doornenkroon.
(Lees verder hieronder.)
Volgens de nieuwe deontologische codex van onze Premier De Croo kunnen zijn ministers ook niet liegen. “Ze zijn misleid, ze werden onder druk gezet, ze hebben de zaken anders voorgesteld of ze spreken zichzelf tegen”. Al die jeukwoorden mogen tot het ministeriële vocabulaire behoren, behalve de definitie “liegen”. Begrotingsminister Eva De Bleeker, de Cassandra van de regering, kreeg zelfs haar C4 om de waarheid te zeggen.
Minister Hadja Lahbib knipte in de Kamer enkele maanden geleden een stuk van haar zwarte lokken, als internationaal symbool van protest voor de dood van Mahsa Amini. Het 22-jarig meisje werd door de haatbaardjurken van Iraanse zedenpolitie doodgemarteld omdat ze haar hijab niet volgens de religieuze regels droeg. Bij gebrek aan moreel hygiënebesef gaf Lahbib vorige maand nog inreisvisa aan Zakani “de slager van Teheran en van Amini”, en aan zijn 14-koppige martelbrigade. Brussels minister Pascal Smet trakteerde die bloedburgemeester ook nog op kost en inwoon, maar gaf uit een zeldzame aanval van schaamte zijn ontslag.
Terwijl Lahbib zich uit schuldgevoel kaal had moeten scheren, kakelde en orakelde ze zichzelf schoon. Niemand geloofde haar op haar witte tanden. Maar omdat haar partijvoorzitter Georges-Louis Bouchez ermee dreigde om voor “le boucher de Teheran” de regering te doen vallen gingen de parlementaire verdrietanalisten van Vooruit, de PS en Ecolo-Groen plat op hun buik.
De leugen loont in het Leugenpaleis. Ik keek verdwaasd naar hele het relaas op de Zeverende Dag. Na vijf minuten zette mijn televisie zichzelf uit en begon ontroostbaar te snikken.
Wetstraat
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier