Nadia Naji (Groen): ‘Waarom ik wél naar de Klimaattop in Egypte ga’

‘Regeringsleiders moeten blijven praten en kunnen niet in hun comfortabele zetel blijven zitten’, schrijft Nadia Naji, covoorzitter van Groen bij haar vertrek naar de COP27-klimaattop in Sharm-El-Sheikh.

Vandaag vertrek ik naar Egypte. Naar de 27ste klimaattop die doorgaat in Sharm-el-Sheikh. Sommigen vinden het één grote show, zonder inhoud. Maar zij zijn mis. Ik vind dit als ecologist te belangrijk en ik kan dus niet langs de zijlijn toekijken. Ik vertel je graag waarom ik wél deelneem.

Zoals we nu bezig zijn, gaan we het klimaat niet redden. De aarde warmt snel op. We zitten nu al aan zeker 1,1 graad opwarming. We ontlopen waarschijnlijk apocalyptische scenario’s van 4,4 graden opwarming: dankzij de ongelofelijke prijsdaling van hernieuwbare energie en batterijen, maar ook dankzij de afspraken die we op eerdere klimaatconferenties maakten. Toch is er nog veel werk om de opwarming te beperken tot 1,5 graad. Volgens de Verenigde Naties zijn we nu namelijk op weg naar 2,5 graden opwarming. Ik zal en kan me daar niet bij neerleggen.

Want de klimaatcrisis maakt menselijke slachtoffers, denk bijvoorbeeld aan de overstromingen in Wallonië vorig jaar. Elders ontvluchten mensen hun land omdat ze er niet meer kunnen overleven door hongersnood als gevolg van droogtes, overstromingen of andere extreme weersomstandigheden. Bovendien zijn de armste landen het grootse slachtoffer van de klimaatcrisis, die grotendeels veroorzaakt wordt door de rijkere landen. In Pakistan worden 33 miljoen mensen getroffen door overstromingen. Miljoenen Pakistanen zijn daar dus hun huis kwijt, lijden honger en vrezen voor ziektes omdat hun land letterlijk is weggespoeld.

(Lees verder onder het artikel.)

De ambities moeten dus hoger. Regeringsleiders moeten blijven praten en kunnen niet in hun comfortabele zetel blijven zitten. Ze moeten ambitieuze akkoorden sluiten om komende generaties een toekomst te geven. We moeten strijdbaar zijn!

Maar ik ben niet blind voor de locatie waar ik naartoe ga. Egypte scoort, en dat is een eufemisme, schabouwelijk slecht op vlak van mensenrechten. We moeten deze klimaattop ook aangrijpen om te pleiten voor respect voor de mensenrechten in Egypte. Want 60.000 tot 100.000 mensen zitten er om politieke redenen vast in de gevangenis, omdat ze zich verzet hebben tegen het beleid van president al-Sissi. De stad Sharm-el-Sheikh is voor klimaatactivisten erg moeilijk te bereiken, doordat het van de rest van Egypte is afgescheiden via een muur van 36 km lang met slechts vier sterk bewaakte toegangswegen. Human Rights Watch kaartte al aan dat protesteren tijdens de COP enkel is toegelaten op één specifieke, door de regering beheerde, demonstratiezone. Onze lokale bondgenoten en klimaatactivisten worden zo dus het zwijgen opgelegd of lopen het risico om in de gevangenis te belanden. Daar kan ik niet mee leven. We kunnen daar iets aan veranderen door internationale druk, door druk van ngo’s, activisten en politici wereldwijd. Ik zal tijdens de klimaattop al zeker Amnesty International ontmoeten.

Klimaatactivisten worden de mond gesnoerd en ik begrijp dat zij dus niet allemaal zullen afzakken naar de COP. Maar politici en regeringsleiders moeten hun privilege gebruiken om voor hen en hun boodschap te vechten, ambitieuze klimaatambities waar te maken en de aandacht van de wereld te vestigen op de mensenrechtensituatie in Egypte. Daarom ga ik wél naar de COP.