‘Extreemrechts en de woke-beweging zijn uitgegroeid tot elkaars objectieve bondgenoten’

‘De linkse erfgenamen van de Mei ’68-generatie, die ‘Verboden te verbieden’ hoog in het vaandel voerden, zijn nu verveld tot de hevigste wokisten’, schrijft Jean-Marie Dedecker.

Ik had me voorgenomen om geen woord meer vuil te maken aan wokeness. Maar de zure oprispingen rond het gebruik van het n-woord op de treurbuis in de Tafel van Vier door Gert Verhulst & Co gaven me een wrange nasmaak in de mond. Mijn vader zaliger had me geleerd dat kwaad zelden in een woord zelf schuilt, zelfs niet in het woord “neger”, maar in de manier waarop het gebruikt wordt.

De analyse van postdoctoraal onderzoeker in de geschiedenis en de filosofie Koen Tanghe in De Standaard viel me plots te binnen. Eerder dit jaar schreef hij: ‘Een bont allegaartje overspoelt onze contreien. Ze buitelen over mekaar heen om te laten zien dat ze zich bewust zijn van hun privileges, dat ze aangebracht onheil willen herstellen en dat ze de zoveelste niet koosjer bevonden historische figuur aan de schandpaal willen nagelen. Dit verre van ongevaarlijke opbod in pronkerige deugdzaamheid volgt zijn eigen logica en heeft lak aan nuchtere kritiek.’

Er werd al wat afgezeurd de laatste maanden. Met de oeverloze recyclage van tot op de draad versleten heruitzendingen van F.C. De Kampioenen was de VRT al in haar eigen mes gevallen. Ze zette 19 afleveringen van dit humoristisch cultureel volkserfgoed op de censuurlijst, buitenspel gefloten door haar eigen woke-gedachtepolitie. Die programmacharterraad deelde prompt een rode kaart uit wegens vermeend racisme. Het wordt de voetbalnarren nu verweten dat ze de wereld indertijd een spiegel voorhielden. Een spiegel vol persiflages waarachter zogezegd antiracistische boodschappen verscholen zaten. Door het er toen te dik op te leggen worden ze in de huidige tijdsgeest als racisten weggezet.

De woke beeldenstormers willen zelfs de archieven van onze cultuur zuiveren van alles wat tot in het absurde ook maar ruikt naar racisme en discriminatie. De drang tot geschiedkundig mea culpa slaan is endemisch geworden. Old Shatterhand en Winnetou moeten ook uit het boekenrek verdwijnen van de politiek correcte pilaarbijters. Het opperhoofd der Apachen brengt al sedert 1875 de kinderhoofdjes op hol, maar schrijver Karl May wordt nu beschuldigd van racistische stereotypen en een clichématig beeld van de Roodhuiden. Een jongetje mag zich nog verkleden als meisje maar niet als Indiaan (Of is het ook hier ‘Native American’?) want dat is dan culturele toe-eigening. En wat als het zich tooit in de kleuren van de vrouw van het stamhoofd?

Het wordt pas echt gevaarlijk als de wetenschap bewust leugenachtig wordt. Redacteuren van de Nature-vakbladen zoals Nature Human Behaviour over gedragswetenschappen mogen voortaan onderzoeksartikelen  weren die maatschappelijk gevoelig liggen voor minderheidsgroepen, zelfs als ze wetenschappelijk goed onderbouwd zijn. Zal wie een studie wil publiceren dat het aantal zwarte Amerikanen oververtegenwoordigd is in gewelddelicten bot vangen, maar wie wil bewijzen dat de Amerikaanse politie buitensporig geweld gebruikt tegen zwarten wel een forum krijgen? ‘Whiteness‘ introduceren als een negatief kenmerk is zuiver racisme. Politiek correcte censuur.

Damnatio memorae of cancelcultuur bestond al bij de Romeinen. Keizer Dominitianus werd doodgezwegen omdat hij de senaatselite een kopje kleiner had gemaakt, en zichzelf had verheerlijkt als één van de vele Romeinse goden. Tijdens de Franse Revolutie in 1789 installeerden de extreemlinkse Jakobijnen van Robespierre ook een cancelterreur en een afrekencultuur, zo schrijft Johan Op De Beeck in zijn boek De Franse Revolutie.

Naast een politiek correct kleding-conformisme met de uniforme sansculottebroek werd zelfs het schrijven van een brief “op zijn sansculottes” opgelegd. Net als de huidige wokers beseften de terreurzaaiers dat politieke manipulatie pas efficiënt is als men zijn denkwijze ook in de omgangstaal kan laten binnensluipen. Taal-en gedragsdwang leidden tot angst om te beledigen of om als fout beoordeeld te worden, en zijn een effectieve vorm van zelfcensuur. Beleefdheidsvormen, alinea’s en moeilijke woorden werden toen weggelaten en aanspreektitels als “Monsieur, madame, mademoiselle” werden verbannen voor “frère, soeur, citoyen, citoyenne…” Bloedrode kameraden onder elkaar. De aristocratie werd als een ondeugdzaam “ras” bestempeld. Er werd toen ook een “zuiveringsraad” geïnstalleerd die alle kunstwerken moest verwijderen die de natie onwaardig waren. Het volstond dat men zich gekwetst voelde of dat het volk beledigd werd geacht. Dan was een standbeeld of een schilderij onveilig en goed voor de sloop. Het ontaardde in terreur.

Een betere wereld is in verdwaasde ogen pas mogelijk als de oude wordt vermorzeld. Straatnamen werden veranderd, en de verguisde naamborden verhuisden naar gangen in het ondergronds riolenstelsel van Parijs. Zo werd het riool onder Montmartre omgedoopt tot Egout des Monarchiens. Nu de Brusselse Leopold II-tunnel gecanceld werd tot Annie Cordy-tunnel kunnen onze Congolese BLM-ers misschien eisen dat het riolenstelsel onder de Matongewijk naar onze tweede monarch genoemd wordt.

Dit sluit naadloos aan bij de hersenspinsels van Brussels politica Ans Persoons die de openbare ruimte ook minder mannelijk wil maken. Een matrimonium in plaats van patrimonium, of een poppenhuisje bij een skatepiste, of wie weet wat d at verder allemaal nog kan betekenen? Maar helemaal van het padje af is Ecolo’s covoorzitter Rajae Maouane. Ze vindt dat witte mannen die hun politiek proberen op te dringen moeten aangepakt worden, omdat ze haar geest besmetten. En dat – analoog aan de radicale feministe Alice Coffin – vrouwelijke solidariteit niet volstaat, maar dat mannen moeten geëlimineerd worden. Groene Robespierre in broekrok.

Onze eigen Nederlandse Taalunie is stilaan ook een zuiveringsraad aan het worden, al is die nog niet zo ver afgedwaald als de Canadese activiste Emma Paladino die antropologen en archeologen opriep om opgegraven skeletten niet meer als vrouw of man te bestempelen, want we weten niet hoe ze zichzelf identificeerden. Maar de genderbewuste taaladviezen van onze taalpuristen over verwijswoorden, beroepsgroepen en aanspreektitels walmen met de geur van een sansculottebroek. Net zoals Hij/Zijn/Hem Herman Van Goethem, de Antwerpse rector die  twee UA-docenten op non-actief zette die stiekem gefilmd werden toen ze privé kletsten over de taalachterstand bij allochtone studenten. De ongelukkige mutsen moesten een heropvoedingstraject volgen voor jobbehoud. Een rector die krokodillentranen plengt wegens vals vermeend racisme is van het padje af en is zelf aan een remediëringstraject toe. Taal is een dynamisch systeem dat zich via haar gebruikers aanpast aan maatschappelijke veranderingen, en niet via gekunstelde regels.

De linkse erfgenamen van de Mei ’68-generatie, die ‘Verboden te verbieden’ hoog in het vaandel voerden, zijn nu verveld tot de hevigste wokisten. Extreemrechts en de woke-beweging zijn in feite uitgegroeid tot elkaars objectieve bondgenoten. Die extremen vervloeken en versterken mekaar door het propageren van hun eigen soort moderne apartheid. De verabsolutering van de morele eigen waarden.