‘Aanval op Hezbollah-biepers willekeurig? Nee, veel gerichter kon Israël niet toeslaan’

Politici reageerden verontwaardigd op de Israëlische aanval op piepers van Hezbollah-leden. Vreemd, want de afgelopen maanden klonk geen kritiek op Hezbollah. Sinds 7 oktober schoot de terreurbeweging ruim achtduizend raketten af op het noorden van Israël, schrijft Robbert de Witt (EW).

Onwillekeurig vraag je je toch af hoe Israël dan wél ­correct moet reageren op de voortdurende raketbeschietingen vanuit Libanon. Blijkbaar niet zoals het, tot verbazing van de hele wereld, vorige week deed: door in verschillende golven allerlei communicatieapparatuur van Hezbollah-leden op afstand te laten exploderen.

Eerst gebeurde dat met ouderwetse piepers, die waren besteld door Hezbollah, de Libanese terreurbeweging, omdat de ­leden bang waren dat aartsvijand Israël hun telefoons zou afluisteren. Maar kennelijk werd de zending onderschept door de ­Is­raëlische geheime dienst, die de kleine ontvangstapparaatjes voorzag van een minieme hoeveelheid zware explosieven. Met één druk op de knop gingen vorige week duizenden piepers in handen van Hezbollah-leden af. 39 Libanezen kwamen om, duizenden raakten, allen op hetzelfde ogenblik, ernstig gewond aan handen en ogen. Immers, als de pieper afgaat, kijkt de bezitter wie de persoon is die vraagt hem of haar te bellen.

Een dag later was de verbijstering en angst in Libanon compleet, toen ook honderden walkietalkies ontploften, met 20 doden en 450 gewonden tot gevolg. In digitale tijden een bijna ­ouderwetse operatie, en gezien de complexiteit een waar kunststukje – hoewel het ook smakeloos is om bewonderend te spreken over een aanval met zo veel slachtoffers.

Na de aanval met piepers: politici vonden dat Israël te ver ging

Verschillende internationale politici vonden het kwalijk wat Israël haar vijand had aangedaan. Volker Türk bijvoorbeeld, de mensenrechten-commissaris van de Verenigde Naties, heeft er geen enkel begrip voor. De Oostenrijker wil dat de verantwoordelijken voor de aanval ‘ter verantwoording worden geroepen’ – nou, succes daarmee. Volgens de VN-functionaris heeft Israël – iedereen gaat ervan uit dat dat land erachter zit, ook al is het niet bevestigd – het internationaal recht geschonden door ‘gewone communicatiemiddelen te gebruiken als wapens’ en door ‘angst te zaaien onder de Libanese burgerbevolking’.

Ook de buitenlandchef van de Europese Unie, Josep Borrell, vond er het zijne van. ‘Deze willekeurige methode is onaanvaardbaar vanwege de onvermijdelijke schadelijke gevolgen voor burgers.’ Mooi dat deze Brusselse functionaris zich zo bekommert om het lot van burgers in het Midden-Oosten. Maar net als Volker Türk slaat hij de plank helemaal mis.

Zouden al deze ervaren diplomaten dan echt niet weten dat gewone burgers helemaal geen piepers of walkietalkies gebruiken? Dat Hezbollah ze juist inzette omdat zij zich zo veilig waande voor Israëlische oren? De Israëlische veiligheidsdiensten bliezen nadrukkelijk niet smartphones op, communicatiemiddelen die wél door gewone burgers worden gebruikt.

De aanval was – ondanks de gedode burgers die blijkbaar (te) dicht bij Hezbollah-leden stonden op het moment van de explosies – dus juist niet willekeurig, zoals Borrell beweert. Het was precies de bedoeling om tussen de miljoenen Libanezen ­alleen de kwaaien te raken.

De verontwaardiging die nu plots opsteekt, is des te vreemder omdat de afgelopen elf maanden geen kritiek op Hezbollah klonk. Terwijl het sinds 7 oktober vorig jaar meer dan achtduizend raketten afschoot op het noorden van Israël. En die aanvallen zijn wel degelijk willekeurig: de Hezbollah-raketten worden niet afgevuurd op specifieke militaire doelen in ­Israël, maar op dorpen en steden die simpelweg binnen het bereik liggen. Hezbollah mikt dus al maanden op burgerdoelen, maar buiten Israël is niemand daar verontwaardigd over.

Wie kan Israël en Hezbollah nog tot bedaren brengen?

Raketten vlogen afgelopen weekeinde opnieuw de grens met Israël over en nog massaler dan de gemiddeld driehonderd raketten per maand. De ongekende verrassingsaanval op Hezbollah heeft daarmee ongekende gevolgen. Breekt er alsnog oorlog uit tussen Israël en Libanon? En is stokebrand Iran daarna aan de beurt?

Blijkbaar is er niemand die beide partijen, Israël en zijn vele vijanden, tot bedaren kan brengen. Voorheen waren dat vaak de Verenigde Staten, militaire supermacht en bondgenoot van Israël, met veel overwicht in de Arabische wereld bovendien.

Maar zelfs in Washington waren de reacties wat zuur, na de ‘pieper-aanval’. Die komt, zo zeiden medewerkers van het Witte Huis in The Washington Post, heel slecht uit, zo kort voor de presidentsverkiezingen. Een wapenstilstand in Gaza, waar de Amerikaanse regering al zo lang aan werkt, raakt uit zicht.

Behalve in Israël is niemand blij met het huzarenstukje.