‘A never ending story: opnieuw zijn alle plaatsen volzet en draait de zoektocht naar meer opvang op volle toeren’

‘Zolang onze wettenmakers hun wetten niet kunnen of willen wijzigen of aanpassen aan een veranderende werkelijkheid zullen hun mooie woorden uiteenspatten op het graniet waarin die wetten en regels zijn gehouwen’, schrijft Kamerlid en burgemeester Jean-Marie Dedecker over de aanhoudende opvangcrisis.

Mijn collega Frank Castelein, burgemeester van Jabbeke, stond met stip genoteerd voor de boutade van het jaar 2022. Toen hij de onaangekondigde komst van een tweede tijdelijk asielcentrum in zijn gemeente vernam, luchtte hij zijn hart: “Ik ken dat tijdelijk. Mijn schoonmoeder kwam voor 14 dagen. Ze is er ondertussen al 10 jaar.” De nagel op de kop. Het aantal mensen zonder papieren die hier uitgeprocedeerd blijft rondhangen wordt op niet minder dan 200.000 geschat. De queeste naar opvangplaatsen voor de ongecontroleerde instroom van economische en politieke vluchtelingen is a never ending story.

Vorig jaar vroegen niet minder dan 100.227 personen asiel aan in ons land: 63.356 Oekraïners die, op de vlucht voor oorlogsmisdager Poetin, automatisch tijdelijke bescherming genieten, en 36.871 asielaanvragers uit diverse laden waarvan 6.156 uit Afghanistan. Een absoluut record. Zelfs zonder de Oekraïners mee te rekenen, is dat 42% meer dan in 2019. Het budget van Fedasil, dat al deze aanvragen moet afhandelen, ligt zelfs 271% hoger dan in 2017, van 259.872.000 euro naar 703.396.000 in 2023. Dit zijn de directe kosten van de asielopvang, de jaarlijkse migratiekosten liggen een veelvoud hoger, nl. zo’n 12 miljard euro per jaar. De Nederlandse docent wiskunde en statistiek Dr. Jan van de Beek berekende in 2021 al dat de netto-kost van één asielmigrant uit West-Azië (inclusief die van de tweede generatie) zo’n 550.000 euro kost. 77.000 Syrische asielzoekers kostten sedert 2013 al 44 miljard aan de Nederlandse schatkist.

Weerom zijn onze 33.505 brood- bed- en badplaatsen volzet, en draait de zoektocht naar meer opvangplaatsen op volle toeren. De ruis van het geweten en de emotionele mantra dat kindjes niet buiten hoeven te slapen overstemt terecht de rede, maar nagenoeg 80% van de ontheemden zijn jonge mannen, meer geluks- dan asielzoekers.

Er zal nooit voldoende opvang zijn, zolang we overspoeld worden met asielzoekers die bewust weten dat ze er geen recht op hebben, maar bij afwijzing toch illegaal hier kunnen blijven, en zelfs genieten van allerlei sociale voorzieningen. De helft van de aanvragers is al gepasseerd in een ander EU-land, waar ze zich volgens de Dublin-akkoorden verplicht moeten aanmelden, en niet hier. Ze worden verdedigd door een legertje advocaten, eurocraten en zijspoorpolitici die met hun interpretatie van vage verdragsteksten de ongebreidelde migratie en de mensensmokkel verder in de hand werken.

Door het wanbeleid van onze Staatssecretaris voor Asiel en Migratie Nicole de Moor (CD&V) is ons land al meer dan 5.000 keer door de Brusselse rechtbanken veroordeeld tot het betalen van miljoenen euro’s dwangsommen wegens gebrek aan opvangcapaciteit. Ontluisterend was bijvoorbeeld een (intussen verwijderde) tweet van Stijn Ledegen (ex-Vooruit) op 26.08.21 om 21u17: “Mijn moeder is rechter, Kamervoorzitter van de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen en heeft meegeschreven aan de Codex Vreemdelingenrecht. Wanneer ze Theo Francken op TV ziet, dan zapt ze direct naar een ander kanaal. Sommige meningen moet je nu eens als onbestaand beschouwen.”  De activistische asiellobby is met haar juridisch knoeiwerk tot in de hoogste regionen geïnfiltreerd.

(Lees verder onder het artikel.)

We hoeven ons nochtans niet te schamen voor een gebrek aan gastvrijheid. België is een groter migratieland dan de Verenigde Staten. Zeventien procent van onze bevolking is niet in ons land geboren, in de USA is dat 14%. De werkloosheid bij die 17% is nagenoeg tweemaal hoger dan bij de autochtone groep. In onze bananenmonarchie werken slechts 3 op de 10 vrouwelijke migranten van buiten de EU die op arbeidsleeftijd (tussen 25 en 65 jaar) zijn. Van alle niet-EU-migranten is 44,2% hier werkloos en in Wallonië zelfs 51%. Van de vluchtelingen die in 2014 naar Nederland kwamen is ook daar na 7 jaar nauwelijks 42% aan het werk. In Noorwegen maken personen met een migratieachtergrond eveneens 17% uit van de bevolking, en ontvingen in 2019 niet minder dan 58% van alle sociale voorzieningen. In Denemarken daarentegen moeten migranten 37 uur per week werken voor hun uitkering.

De Scandinavische landen waren tot voor een paar jaar een belangrijke bestemming voor asielzoekers. Vandaag niet meer. Mathias Tesfaye, zoon van een Ethiopische migrant en socialistisch migratieminister van Denemarken, wil zelfs asielzoekers terug sturen naar opvangcentra in Afrika, zodat ze daar hun asielprocedure kunnen afwachten. Volgens hem is de vluchtelingenstroom gedegradeerd tot een volksverhuizing van gelukszoekers en is Europa te naïef. Onze verzorgingsstaten zijn gebaseerd op de gedeelde waarden van de Verlichting, en niet alleen op economische herverdeling. Nochtans is Denemarken een gulle schenker voor internationale solidariteit en ontwikkelingssamenwerking. Het is één van de amper vier westerse landen die op vraag van de VN 0,7% van hun BBP wegschenken, en het doet dat al 44 jaar.

Econoom en Oxfordprofessor Paul Collier berekende ooit dat we 135 keer meer uitgeven aan de opvang van vluchtelingen dan aan ontwikkelingshulp. Met dat laatste zijn we nochtans ook redelijk kwistig. Zo geeft de EU jaarlijks 11 miljard aan allerhande ngo’s, terwijl ze in grote mate niet weten waar deze kapitalen naartoe gaan. Of de oplossing uit Afrika zal komen, valt nog te bezien. Uit de Panama Papers bleek al hoe Afrikaanse safari’s kunnen eindigen in fiscale paradijzen. Er moeten jaarlijks 22,5 miljoen jobs gecreëerd worden om de bevolkingsexplosie op het continent op te vangen. Maar de dictators en kleptocraten denken liever aan zichzelf. Ze plunderen in plaats van te investeren.

De schatrijke islamitische landen in het Midden-Oosten bieden ook geen soelaas voor hun geloofsgenoten. Ex-premier van Italië Matteo Renzi noemde Mohammed Bin Salman een vriend, en Saudi-Arabië de plek van een nieuwe renaissance, net zoals Firenze ooit, de stad waarvan hij burgemeester was. Toch zijn veel migranten niet geneigd om asiel aan te vragen in de Arabische landen. Ahmed Aboul Gheit, secretaris-generaal van de Arabische Liga, liet in het verleden al verstaan dat dat onder meer komt omdat daar voor migranten een veel strenger integratiebeleid wordt gevoerd. West-Europa blijft zo het beloofde continent van melk en honing.

(Lees verder onder het artikel.)

De olifant in de kamer blijft volgens de Nederlandse planoloog en voormalig politiek adviseur Freek van Beetz, de door immigratie veroorzaakte bevolkingsgroei die altijd onbenoemd blijft. Europese regelgeving en oekazes zoals de Shengen- en de Dublinafspraken blijven onaantastbaar. Zolang beleidsmakers de demografische feiten hier niet onder ogen willen zien zal de migratie blijven groeien, zal de armoede blijven toenemen, het onderwijsniveau blijven dalen, en wordt de ruimte schaarser en de woningbouw problematischer.

Zolang onze wettenmakers hun wetten niet kunnen of willen wijzigen of aanpassen aan een veranderende werkelijkheid zullen hun mooie woorden uiteenspatten op het graniet waarin die wetten en regels zijn gehouwen. Zolang het vluchtelingenverdrag ter bescherming van de oorlogsvluchtelingen niet aangepast wordt zullen volksverhuizingen niet stoppen.