‘Zwijg, allochtoon, of we weten jou te vinden: dat is het signaal van N-VA’

CD&V-mandataris Abderrahilm Lahlali formuleert enkele bedenkingen bij het ontslag van partijgenoot Youssef Kobo. ‘Opvallend: N-VA-topman Bart De Wever vertoont veel gelijkenissen met de jeugdige, activistische Kobo.’

Naar aanleiding van een ‘aangebrande grap’ heeft Youssef Kobo zijn ontslag aangeboden als kabinetsmedewerker van Brussels minister Bianca Debaets (CD&V). De drie jaar oude uitspraak op Twitter die tot zijn ontslag leidde, luidt als volgt: “En als we eens bij wijze van compromis vanaf nu Gaia-activisten in plaats van schapen slachten ?”.

Zijn jeugdige leeftijd en activistische ingesteldheid tijdens zijn pré-CD&V-tijdperk zijn verzachtende omstandigheden. Maar ze doen niets af aan de ondoordachtheid ervan en aan het feit dat Gaia-medewerkers zich terecht gekwetst voelen.

Youssef Kobo beseft dit ondertussen en formuleerde het zelf als volgt: “De afgelopen jaren heb ik wel vaker een bocht gemist op de sociale media. Politiek is ook je verantwoordelijkheid nemen en je fouten toegeven. Voor die aangebrande grap van drie jaar geleden heb ik mijn verantwoordelijkheid genomen, ik heb mijn ontslag aangeboden”.

Afgelopen jaren wel wat vaker een bocht gemist op social media. Politiek is ook je verantwoordelijkheid nemen en je fouten toegeven. 1/2

— Youssef Kobo (@Youssef_Kobo) September 5, 2016

Aangebrande grap v 3j geleden. Verantwoordelijkheid genomen, vndg mijn ontslag aangeboden
Bedankt collega’s & minister voor boeiend jaar 2/2

— Youssef Kobo (@Youssef_Kobo) 5 september 2016

Eigenlijk kon je Kobo’s ontslag al weken geleden zien aankomen, van zodra Bart De Wever (N-VA) in Joods Actueel een aanval regisseerde op zijn persoon. Die werd het voorwerp van een groezelig, laf en weerzinwekkend politiek spel vol gespin. Een spel dat eigenlijk gericht was tegen een politieke concurrent: de CD&V. Het draaiboek van de operatie ‘karaktermoord’ op Youssef werd stapsgewijs door de N-VA en haar trawanten à la Mia Doornaert uitgevoerd met het doel om CD&V te verzwakken.

Operatie ‘karaktermoord’ ging als volgt: een atypische CD&V-medewerker (young high potential, activistisch ingesteld en moslim) is men gaan ‘hypen’ door de machtigste politicus van het land op hem af te sturen, in zijn verleden te gaan zoeken naar ‘belastend materiaal’ en door via de methodiek en de kracht van de herhaling een welbepaalde perceptie te creëren. Die moest leiden tot scepsis omtrent de persoonlijke integriteit van deze persoon en uiteindelijk tot een genadeslag.

De persoonlijke integriteit van Kobo werd door De Wever in hoogsteigen persoon in twijfel getrokken door onder meer te verwijzen naar een Israël-kritische tweet en naar zijn betrokkenheid bij Mouvement X, een burgerrechtenbeweging die wordt getrokken door Dyab Abou Jahjah.

Uiteindelijk leidde een tweet van de Antwerpse N-VA schepen Fons Duchateau, waarin werd gesuggereerd dat Youssef GAIA-medewerkers met de dood zou hebben bedreigd, en een artikel in Het Nieuwsblad dat daarop volgde, tot het ontslag van Kobo.

Met welke grondwaarde van de verlichting heb je probleem @Youssef_Kobo ? Die waar je geen Gaia leden mag slachten https://t.co/CpOqbPdnZn

— Fons Duchateau (@DuchateauFons) September 3, 2016

De tweet-discussie tussen beiden heeft haar oorsprong in een interview in De Standaard waarbij Duchateau waarschuwde voor een ‘migranteninvasie’ wanneer migratie niet gepaard gaat met assimilatie. Toen Kobo hierover kritisch tweette, repliceerde Duchateau door de geviseerde uitspraak van Kobo uit 2013 op te rakelen. Met alle gevolgen van dien.

Wat moeten we van dit alles denken?

Ik zou ten eerste kunnen opmerken dat het opvalt dat Duchateau niet inhoudelijk reageert op de tweet van Kobo maar wel op de man speelt. Het assimilatiediscours van Duchateau is immers zeker een inhoudelijke discussie waard. Ik nodig hierbij Duchateau graag uit om de analyse van Jean-Marie Gustave Le Clézio, de Franse Nobelprijswinnaar Literatuur, te lezen. Volgens Le Clézio wordt door de dominante cultuur in het Westen van bepaalde bevolkingsgroepen (minderheden, moslims) verwacht dat ze hun culturele en historische achtergrond afwerpen: dan pas kunnen ze als een goede burger bestempeld worden. Dat soort denken, dat Le Clézio als vorm van hersenroof bestempelt, leidt volgens hem regelrecht naar een mislukking van de samenleving.

We moeten volgens Le Clézio dan ook eerder evolueren naar een geïntegreerde cultuur, op basis van de grootste gemene deler die ons bindt, maar waarbij de dominante cultuur zich rekenschap geeft van de eigenheid van de minderheden. Iemand moet met andere woorden een Vlaamse, Franse of Europese burger kunnen zijn zonder afstand te doen van zijn culturele eigenheid/identiteit. Het enige normatief kader dat alle bevolkingsgroepen bindt, is de grondwet en de mensenrechten.

Het is – tweede bedenking – niet de eerste keer dat prominente N-VA’ers het inhoudelijk debat ontlopen door op de man of op de vrouw te spelen. Recentelijk kon bijvoorbeeld ook professor Bea Cantillon hiervan meespreken: haar kritiek op de hervorming van de kinderbijslag werd niet gesmaakt en dus werd haar integriteit in vraag gesteld. Zij zou zich immers niet gehouden hebben aan contractuele afspraken zoals de vertrouwelijkheidsclausule.

Ik zou als derde bedenking kunnen opmerken dat het opvallend is dat N-VA-topman Bart De Wever zelf veel gelijkenissen vertoont met de jeugdige, activistische Kobo.

Hij is immers zelf ook geen onbesproken blad. Was de politieke wereld, en in het bijzonder de Joodse gemeenschap, niet terecht razend toen hij de excuses van de voormalige Antwerpse burgemeester Patrick Janssens (SP.A) voor de rol van de Antwerpse politie bij de jodenvervolging ‘misplaatst en gratuit’ noemde? Deze uitspraken van Bart De Wever beletten hem niet om later burgemeester te worden van dezelfde Antwerpse stad, nadat hij publiekelijk en in aanwezigheid van vertegenwoordigers van de joodse gemeenschap mea culpa had geslaan.

Verkeerd begrepen humor

Ook een foto van een jonge Bart De Wever naast Jean-Marie Le Pen, een veroordeelde negationist, op een lezing bij de Vlaams-Nationale Debatclub te Antwerpen vormde geen beletsel om de burgemeesterssjerp te bemachtigen. Jan Jambon werd ook op foto vastgelegd toen hij naar dezelfde Jean-Marie Le Pen luisterde, maar dit vormde geen beletsel om nu minister van Binnenlandse Zaken te worden. Misschien kunnen beiden zich gelukkig prijzen dat er toen nog geen sociale media bestonden: welke aangebrande uitspraken van hen zouden we nu anders misschien nog kunnen oprakelen?

Ook is De Wever – net als Kobo – een specialist in cassante, sarcastische oneliners, die soms op het randje zijn en voor bepaalde groepen als kwetsend kunnen overkomen. Wanneer hij hierop aangesproken wordt, reageert De Wever gepikeerd: waarom wordt mijn humor verkeerd begrepen? In vergelijking met De Wever had Kobo dan toch minstens de moed om de hand in eigen boezem te steken en te erkennen dat zijn sarcastische vorm van humor niet door de beugel kan. Verzachtende omstandigheid voor Kobo is bovendien dat hij niet beschikt over een bataljon medewerkers die zijn citaten grondig wikken en wegen vooraleer deze de wereld ingestuurd worden.

Ten vierde, en dit werd reeds door verschillende commentatoren opgemerkt, zou ik ook kunnen vragen waarom de N-VA niet even hardnekkig voor eigen deur veegt? Waarom is men niet even streng voor eigen mandatarissen en medewerkers die zich evenzeer aan ‘aangebrande’ uitspraken bezondigen? Waarom is men niet even streng bij het rekruteren van eigen politiek personeel?

Ik verwijs in dit verband naar het onthalen van talrijke ex-Vlaams Belangers door de N-VA, zelfs prominenten die indertijd mee het 70-puntenplan hadden uitgeschreven, zoals Karim van Overmeire. Voor hen geldt de maagdelijkheidsvereiste niet die voor Kobo blijkbaar wel van toepassing is. Twee maten, twee gewichten?

Model van wraak en rancune

Wat mij nog het meest tegen de borst stuit, is het maatschappijmodel dat de N-VA met deze werkwijze promoot. Een model waarbij wraak en rancune vooropstaan, waarbij jeugdige vergissingen nooit vergeven mogen worden, waarbij jongeren constant schrik moeten hebben voor hetgeen zij posten: kan dit in de toekomst tegen mij gebruikt worden? Big Brother is niet alleen watching you, hij slaat ook ongenadig toe wanneer hem dit uitkomt.

De zo door de N-VA geroemde vrije meningsuiting dreigt hiermee onder druk te komen staan, in het bijzonder voor jongeren die vaak zoekende zijn en hierdoor meer geneigd zijn om straffe uitspraken te doen.

Deze ideologie komt ook tot uiting in de oproep tot het invoeren van een Patriot Act, en waarbij foute sympathieën al tot vervolging kunnen leiden. Bruno De Wever, historicus en broer van, wees er in Humo terecht op dat de Vlaams-nationalisten die tijdens de Tweede Wereldoorlog met de Duitsers gesympathiseerd hadden zelf slachtoffer werden van dergelijke wetgeving, die toentertijd uit rancune werd ingegeven. Bruno De Wever vindt het dan ook terecht inconsequent dat de N-VA dit nu zelf wil invoeren.

Kleine bedenking: vandaag de dag zijn de erfgenamen van de toenmalige Vlaams-nationalisten geen liefhebbers van de huidige Duitse leiders. Integendeel: Angela Merkel wordt hard op de korrel genomen door de N-VA, omwille van haar humaan vluchtelingenstandpunt.

Ten slotte: welk signaal geeft deze hetze aan jongeren met een migratieachtergrond die zich op één of andere wijze politiek willen engageren? Talrijke experts op het vlak van antiradicalisering hebben reeds meermaals beklemtoond dat deze jongeren nood hebben aan een democratisch alternatief voor IS, dat hen toelaat om hun politieke bekommernissen en ongenoegens te ventileren zonder in het vaarwater van deze religieuze terroristen te komen. De N-VA geeft nu een ander signaal: allochtoon, zwijg of we weten jou te vinden!

Ik ben blij vast te stellen dat mijn partij, de CD&V, voluit voor een andere koers kiest. Mensen verbinden. Vergeving. Het bieden van tweede kansen. Dat zijn waarden die mijn partij en ik belangrijk vinden en die zowel in het christendom als in de islam terug te vinden zijn. Het siert voorzitter Wouter Beke dan ook dat hij, wars van mogelijke partijpolitieke nevenschade, na het ontslag resoluut liet weten dat er voor Kobo een plaats blijft bij de CD&V.

Ook al vrees ik dat door deze saga de politiek in haar geheel aan geloofwaardigheid heeft verloren, toch biedt dit laatste hoop. Kobo en andere jongeren, al dan niet met een migratieachtergrond: laat jullie dus niet monddood maken en blijf jullie op alle mogelijke manieren politiek engageren. The future is yours!