‘Zullen de vakbondsleiders hun eigen graf delven?’

‘De vakbondsleiders moeten beseffen dat hun onwil om het socio-economisch systeem sterk te hervormen, Vlaanderen enkel motiveert om de banden door te snijden. Het is nu aan hen om te beslissen of ze hun eigen graf willen delven en willen sterven voor het behoud van verworven rechten.’

De politieke situatie is eenvoudig.

Door net als in de Vlaamse regering op federaal niveau een verbond te sluiten, vormen N-VA, CD&V en Open VLD een zeer hecht front. Samen bieden ze een zeer representatieve staal van het Vlaamse kiespubliek.

Het Franstalige front is daarentegen meer dan ooit een hersenschim.

Om de N-VA de pas af te snijden hebben de voorzitters van PS en cdH snel een Waals regeerakkoord gesloten. Daarmee hebben ze de MR, nochtans de enige partij die vooruitgang boekte, opzijgezet.

Door de nota van Bart De Wever onmiddellijk te verwerpen zonder zelfs de moeite te nemen die te lezen en door zich vast te klampen aan de PS, kreeg Benoît Lutgen (cdH) een zware verantwoordelijkheid, die zelfs door ‘La Libre Belgique’ benadrukt werd. Welk geloof moeten we hechten aan zijn ‘wens’ om de voorzitters van de Franstalige partijen weer samen te zien zitten?

De manier waarop de kopstukken van PS en cdH zich gedroegen tijdens de regeerverklaring in de Kamer was eenvoudigweg bedroevend. Het getier en gescheld van Laurette Onkelinx (PS), de woorden van Benoît Lutgen aan het adres van MR’er Denis Ducarme (“collabo”) hebben het beeld van de democratie bij het publiek zeker geen goed gedaan.

Eens te meer leert de recente evolutie ons dat je in de politiek nooit nooit moet zeggen. Het was fout om voor de verkiezingen plechtig te verklaren dat er geen sprake kon zijn van onderhandelingen met N-VA – waarvan alle peilingen al een jaar de niet te stoppen groei voorspelden. De Franstaligen wisten heel goed dat CD&V de N-VA nooit zou loslaten. Het is zoals oud-minister Stefaan De Clerck (CD&V) stelde: “de relatie tussen het nationalisme en de christendemocratie is diep verankerd in het Vlaamse DNA.”

Een ding is duidelijk: de Franstaligen kennen de geschiedenis van het Vlaams Belang niet.

Sinds de gewestvorming officieel werd in 1980, heeft Vlaanderen de steeds grotere bevoegdheden optimaal benut. Voor de wereldwijde crisis van 2008 insloeg, was Vlaanderen er zelfs in geslaagd alle schulden weg te werken. Ook vandaag bereikt het – ondanks alle moeilijkheden – een budgettair evenwicht.

Maar zoals het meest recente verslag van de Waalse Unie van Bedrijven aantoont, staat Wallonië nog altijd stil. Het Noorden wijt die stilstand aan het ononderbroken linkse bestuur.

Het werd al gezegd: niet alleen het feit dat Vlaanderen zich meer als onafhankelijke staat ging organiseren, bedreigt het voortbestaan van het land. Ook de economische kloof tussen de twee gewesten draagt daartoe bij.

Ik blijf ervan overtuigd dat een splitsing van België onvermijdelijk is. Dat was ook het besluit van de twee leden van de Commissie Buitenlandse Zaken van de Franse Nationale Vergadering die in 2011 de interne situatie in ons land moesten analyseren.

Niemand weet wanneer die ontmanteling uiteindelijk zal plaatsvinden. In afwachting is het echter duidelijk, dat alles gedaan moet worden om de staatsschuld (400 miljard euro of 104,5 procent van het bbp) te verlagen en de groei weer aan te zwengelen.

Het programma dat door de Zweedse Coalitie naar voren geschoven wordt, gaat die richting uit. Daarom wordt het aan Vlaamse zijde ook gesteund door N-VA, CD&V en Open VLD. De voorgestelde maatregelen zullen niet pijnloos zijn, maar dat is de prijs die we betalen voor een late beslissing.

De regering heeft duidelijk gezegd dat ze met de sociale partners wil samenwerken. Toch geeft de agressieve reactie van Marc Goblet (ABVV-voorzitter) en consorten aan dat we op gespierde acties afstevenen.

Zullen we de sociale onrust van de winter van 1960-61 herbeleven? Het is niet overbodig eraan te herinneren dat de “grote staking” meer in Wallonië dan in Vlaanderen werd gesteund. De actie heeft de toepassing van de eenheidswet niet kunnen verhinderen, maar liet Wallonië wel levenloos achter. Drieënvijftig jaar later is het gewest nog steeds niet hersteld.

De vakbondsleiders moeten beseffen dat hun onwil om het socio-economisch systeem sterk te hervormen, Vlaanderen enkel motiveert om de banden door te snijden. Het is nu aan hen om te beslissen of ze hun eigen graf willen delven en willen sterven voor het behoud van verworven rechten.

We kennen allemaal het ongelukkige lot van de catoblepas, het fabeldier waarvan het hoofd zo zwaar is dat het op de grond hangt waardoor het zijn eigen poten graast …