Zuhal Demir: ‘Waarom ik deelnam aan Terug naar eigen Land, en mij daar niet voor schaam’

N-VA-Kamerlid Zuhal Demir was een paar weken niet in de Kamer te zien, omdat ze deelnam aan het VIER-programma Terug naar Eigen Land. En dat was een bewuste keuze, schrijft ze: ‘Ik heb mijn eigen visies en politieke standpunten getoetst aan de realiteit. Dat was geen makkelijke confrontatie.’

Het was even schrikken toen ik vanmorgen De Standaard opensloeg en las over mijn deelname aan het VIER-programma Terug naar eigen land. Vooral de vergelijking met Flor Koninckx’ deelname aan Stanley’s Route, vond ik bepaald ongepast. Ik heb evenwel geen slecht karakter en trek dus graag die vergelijking even door. Ik verfris even het geheugen op.

Stanley’s Route is een programma waarbij 11 BV’s een survivaltrip door donker Afrika maken. Iedere week valt één kandidaat af tot er uiteindelijk één BV zich de nieuwe ‘Stanley’ mag kronen. Dit zuiver entertainmentprogramma was dan ook losjes gebaseerd op de route van ontdekkingsreiziger Henry Morton Stanley in 1880. Leuke televisie ongetwijfeld, ik heb het niet gevolgd. Ik zou er als politica evenwel niet aan deelnemen ten koste van mijn parlementair werk. Je kan het bezwaarlijk relevant noemen.

Laat ons het dan nu even hebben over Terug naar eigen land. Ook een programma in andermans voetsporen. Maar daar houdt iedere vergelijking meteen op. Het gaat om de voetsporen van meer dan een miljoen vluchtelingen die vandaag, anno 2016, richting West-Europa komen.

Geen entertainmentprogramma, wel een documentairereeks over een verhaal dat de politieke wereld de volgende maanden en jaren kopzorgen zal bezorgen. Een menselijke tragedie waar ik als parlementair én als voorzitter van het ‘Agentschap Integratie en Inburgering’ rechtstreeks bij betrokken ben.

Ik kan verzekeren dat deelname aan deze documentairereeks geen plezierreis was waar ik graag twee weken lang mijn werk voor liet staan. Ik heb tijdens de reis langsheen het front en de vluchtelingenkampen meermaals verlangd naar de veilige, warme Kamer van Volksvertegenwoordigers. Het was een bewuste keuze om – met verlies van inkomen – deel te nemen aan Terug naar eigen land.

Het programma gaf me een unieke kans om met eigen ogen te zien voor wie ik als parlementair mee beleid maak. Niet zelden wordt het verwijt gelanceerd dat politici hun beleid voeren vanuit een ivoren toren. Dat ze onvoldoende voeling hebben met wat er leeft op het veld. Ik kan na deze reis zeggen dat dit verwijt alvast niet meer opgaat. Ik heb mijn eigen visies en politieke standpunten getoetst aan de realiteit. Dat was geen makkelijke confrontatie. Het was hard. Ik verwacht daar geen applaus voor. Maar dat ik televisie zou verkiezen boven de Kamer, zoals geschreven wordt?

Dat is een beetje te makkelijk en niet geïnspireerd door enige kennis van zaken. Die vergelijking slaat nergens op.

Dan rest ongetwijfeld nog het argument van de mediabekendheid die ik eventueel aan dit programma overhoud. Dat snijdt hout. Als politicus moet je de media opzoeken om stemmen binnen te halen. Ik schaam me daar hoegenaamd niet voor. Ik beschouw het als een onderdeel van mijn werk en ik geniet er ook vaak van. Maar dan nog is het een stuk makkelijker om dat doel te bereiken via een lichtvoetig programma, dan via Terug naar eigen land.

Maar ik voel me niet beledigd. Misschien wel een tip: het is goed om af en toe eens uit het preekgestoelte neer te dalen en de realiteit te zien. Ook voor journalisten.