‘Zou Call Me by Your Name me hebben geïnteresseerd als het over een heterorelatie ging? Geen bal’

Lang verhaal kort: ik ben verliefd.

Hebt u Call Me by Your Name van Luca Guadagnino gezien? Dat moet u zeker doen. 1001 sterren zou ik die film geven. Lang geleden dat een verhaal zo’n diepe indruk maakte. Of toch een personage: Elio. Elio, Elio, Elio. Hij is de zoon van een Joodse familie die de zomermaanden doorbrengt in Italië. Oliver, een Amerikaanse kunsthistoricus die in hetzelfde vakgebied als de vader doctoreert, verblijft bij hem. Het duurt niet lang voordat Oliver verliefd wordt op Elio, maar ik denk dat ik kan zeggen dat ik nóg eerder weg was van die jongen. Elio, Elio, Elio. Dat perfecte lichaam, die onbezonnenheid van zijn jeugd, de stoerheid ook, die kwetsbare mannelijkheid. Hoe hij rookt, hoe hij kijkt, hoe hij een abrikoos neukt. De sfeer en de esthetiek van de hele film tillen zijn frêle lijf verder op – beelden van Timothée Chalamet, de acteur die Elio speelt, laten mij volstrekt koud.

Elio lijkt ook in niets op de twinks die ik weleens op Grindr zie passeren. Nee, Elio leest boeken. Hij speelt piano. Hij spreekt Engels, Italiaans en Frans. Hij loopt voor de helft van de film in bloot bovenlijf door het beeld. Elio, Elio, Elio. Zijn stem, zei ik al iets over zijn stem? Dagen nadat ik de film heb gezien, hoor ik hem nog altijd fluisteren in mijn oor. Ik zou er beter over zwijgen: de jongen is nog maar zeventien jaar.

Vraagje. Zou Call Me by Your Name me hebben geïnteresseerd als het over een heteroseksuele relatie ging? Antwoord: geen bal.

Maar waarom vinden alle critici hem dan ook zo ontzettend goed? Uiteindelijk is Call Me by Your Name het verhaal van een vakantieliefde. Het idee om elkaar bij de eigen naam te noemen, is zelfs een beetje puberaal. De geweldige esthetiek zal er vast iets mee te maken hebben, maar ik ga er maar van uit dat filmrecensenten zich niet alleen daardoor laten vangen. Elke film over homoseksualiteit is natuurlijk een politieke film, dat helpt. Het gaat altijd over emancipatie. Call Me by Your Name blijft er gelukkig ver van weg, maar het is nog steeds een statement om een verhaal over homo’s te vertellen. En dat is niet alles. Het lijkt vaak ook nog altijd alsof homoseksuele liefdes in de ogen van hetero’s iets verhevens, iets poëtisch, iets exotisch hebben. Heterorelaties blijven de norm, en zijn dus banaler dan het uitzonderlijke van wat twee mannen met elkaar hebben. Ik vond dat altijd onzin. De homoseksuele liefde is zonder de minste twijfel even onnozel en ridicuul als de heteroseksuele. Dat dacht ik dus, tot ik Elio leerde kennen.