Zo luid als De Wevers verontwaardiging klinkt over Syriëstrijders, zo stil blijft het over Antwerpse armen

‘Na de afschaffing van extra steun voor kansarme leerlingen door Hilde Crevits en de uitlatingen van Bart De Wever – dat radicalisering een individuele keuze is en niks te maken heeft met sociaaleconomische omstandigheden – kan ik niets anders dan besluiten: kinderen moet hun plan trekken’, schrijft Astrid De Bruycker (SP.A).

Vlaams minister van Onderwijs, Hilde Crevits (CD&V), maakt een einde aan de extra steun voor kansarme leerlingen op school. Ik lees het nieuws in het licht van de uitlatingen die Bart De Wever deed in ‘Oog in oog’ op de Nederlandse televisie en kan niet anders dan besluiten: kinderen moeten hun plan trekken. Kansen grijpen doe je voortaan van in de kleuterklas.

Even verduidelijken voor wie het spervuur aan vragen heeft gemist waaraan de Nederlandse journalist Sven Kockelmann Bart De Wever onderwierp. Kockelmann peilt onder meer naar de mening van De Wever over toenemend racisme en discriminatie als voedingsbodem voor radicalisering bij jongeren. De Wever is duidelijk in zijn antwoord: radicalisering is een individuele keuze en heeft niks te maken met sociaaleconomische omstandigheden. Racisme en discriminatie bestaan wel, maar bieden geen verklaring laat staan een verantwoording voor die keuze. Tot daar zijn duiding van de individuele verantwoordelijkheid van deze jongeren.

‘Racisme is relatief’

Maar De Wever gaat verder. Volmondig schaart hij zich achter Liesbeth Homans’ uitspraak “racisme is relatief”. Racisme en discriminatie worden immers, aldus De Wever, al te vaak gebruikt als excuus. Volgens De Wever is het nergens beter wonen dan bij ons en krijg je bijvoorbeeld binnen het onderwijs nergens meer mogelijkheden. Letterlijk: “Onze samenleving biedt veel kansen aan, maar die kansen moeten gegrepen worden.”

In tijden waarin we collectief gebrainwasht worden dat voor het besparingsbeleid van onze rechtse regeringen geen alternatief bestaat, getuigt dit alvast van een glasheldere ideologie. De individuele verantwoordelijkheid gaat boven alles. Loopt het mis, dan heb je dat aan jezelf te danken. Wij, de samenleving, zitten er voor niks tussen.

Kwetsbare kinderen

De Wever maakt hier wel erg handig gebruik van het extreem fenomeen van Belgische jongeren die zich in Syrië aan gruwelijke misdaden schuldig gaan maken, om zijn maatschappijvisie aan de man te brengen. Maar zo luid als zijn verontwaardiging klinkt over die 70 Antwerpse Syriëstrijders, zo stil blijft het over de meer dan 50.000 Antwerpenaren die in armoede leven. Geen woord over het kwart van de Antwerpse baby’s die vandaag in arme gezinnen worden geboren en zo al van in de wieg met ongelijke kansen aan de start staan.

Enter de laatste nieuwe maatregel van de Vlaamse regering: geen extra financiële steun meer voor scholen die veel kansarme kinderen onder hun leerlingen tellen. Een onbegrijpelijke maatregel wanneer je weet welk inhaalmanoeuvre er eigenlijk nodig is. Kinderen met een laagopgeleide moeder hebben nu al 5 keer meer kans dan kinderen van hooggeschoolde ouders om vertraging op te lopen in het eerste leerjaar. Ze hebben tot 10 keer meer kans om te worden doorverwezen naar het buitengewoon lager onderwijs. En ze verlaten het secundair onderwijs 10 maal zo vaak zonder diploma of getuigschrift.

Scholen worstelen vandaag al om kwetsbare kinderen gelijke kansen op een geslaagde onderwijscarrière te bieden. De beperkte extra middelen die ze voor deze doelgroep krijgen zijn nu al ontoereikend om het aanbod te diversifiëren, om extra zorg en begeleiding te geven aan kinderen die het nodig hebben, om tijd en middelen te investeren in betere contacten met ouders.

Eigen schuld, dikke bult

Aan deze kinderen, aan hun ouders en leerkrachten zeggen de Vlaamse regering en Bart De Wever in koor: eigen schuld, dikke bult. Ze sluiten de ogen voor de maatschappelijke verantwoordelijkheid voor al dat verspild talent. In plaats van de structurele oorzaken van ongelijkheid te lijf te gaan, nemen ze maatregelen waarvan we nu al weten dat ze de situatie nog schrijnender zullen maken. De verschillende onderwijskoepels lieten al weten niet akkoord te gaan met de aangekondigde maatregel. Hopelijk heeft de regering oren naar hun argumenten en komt ze op haar beslissing terug.

En als ik de Vlaamse regering en bij uitbreiding ook de federale regering en haar schaduwpremier Bart De Wever in tussentijd dan toch al iets mag vragen, dan is het dit: komt u ons alstublieft niet vertellen dat er geen alternatief bestaat. Heeft u alstublieft de moed om uit te komen voor uw ideologische keuzes. Want resoluut kiezen voor besparingen op kinderen die nu al veel te vroeg van ons onderwijs moeten afhaken is precies dat: een ideologische keuze waarvoor weldegelijk een alternatief bestaat.