Zakkenrollen van de overheid doet kiezen voor N-VA

De overheid laat uitschijnen dat het goed gaat met de portemonnee van het land. Dat zal wel zo zijn, maar dat is vooral te danken aan de plundering van de burger. Met veel poeha wordt kond gemaakt dat iedereen een paar honderd euro per jaar bespaart door ingrijpende wijzigingen. In alle stilte worden kleine overheidsdiensten echter duurder, zodat de burger geen tweehonderd euro wint maar er jaarlijks vierhonderd verliest.

De gasboetes zijn daar een goed voorbeeld van. Deze financiële pesterij werd uitgedacht door de hogere overheid en doorgeschoven naar de lagere, die van de steden, zodat de federale noch de gewestelijke iets verweten kan worden. Een ander voorbeeld is de boetes op snelheidsovertredingen. Toegegeven, zware gevallen moeten bestraft worden. Wie races houdt moet op de bon. Zulke mensen zouden een veel zwaardere sanctie moeten krijgen dan gebruikelijk. Een jaar rijverbod i.p.v. de huidige één maand, in de meeste gevallen ‘voorwaardelijk’. Tolerantie kan een zwakte zijn. En een bewijs van wanbeleid.

Soms is een verkeersovertreding wel noodzakelijk. Binnen de mate van het redelijke. Een goed voorbeeld daarvan is de gijzeling door twee trucs op de ring van Zwijnaarde of in de aanloop naar de Kennedytunnel. Zij dwingen je sneller te rijden dan toegestaan. Ander voorbeeld. Het is mij ooit overkomen dat ik door een oranje stoplicht reed en beboet werd. Ik weigerde de boete te betalen en de zaak kwam voor de politierechtbank. ‘Als ik niet was doorgereden,’ zei ik tegen de rechter, ‘was de volgende wagen met een koppel dat het grondig oneens was, zoals ik zag in mijn achteruitkijkspiegel, in mijn derrière gereden. Ik heb dus door een snelle links- en rechtscontrole volgas gegeven en een aanrijding vermeden.’ De boete kwam terecht in de grootste vuilnisbak van het land.

Tarieven voor openbaar vervoer

Een ander treffend voorbeeld van de stille plundering is de verhoging van de tarieven voor het openbaar vervoer. Jaarlijkse aanpassing, wordt gezegd, door woordvoerders, voor zulke ‘akkefietjes’ bestaan nu eenmaal lakeien. Maar als de index niet verhoogd wordt, gaat de burger er op achteruit. In Hasselt moet sinds kort een ‘lichte’ bijdrage door alle burgers betaald worden voor de stadsbus. Maar wie neemt de Lijn? Niet wie boven de schone schijn woont. Een uitzondering niet te na gesproken. Als parlementsleden met de trein reizen, weet dan dat ze dat gratis doen. De burger betaalt zijn kaartje. De politici, van welke partij ook, moeten niet een kleine bijdrage bijdragen. Gelijk voor de wet is niet voor wie ze maakt, maar voor ze gemaakt is.

Tientallen van zulke voorbeelden zijn er voorhanden. Mobiel bellen wordt goedkoper. Maar wie een overheidsdienst, een bankinstelling of een telefoonbedrijf belt moet lang wachten alvorens hij aan de beurt is. En eenmaal hij verbinding heeft moet hij een hele resem computerbevelen beantwoorden eer hij geholpen wordt. De indruk kan met geen reclamecampagnes of officiële verklaringen de kop ingedrukt worden, dat de lange wachttijd bewust is gecreëerd. Om de winst van de burger ongedaan te maken en te recupereren wat men gegeven heeft.

Kleine plunderingen maken samen één groot

Ach, alle kleine plunderingen die samen één groot maken, moeten niet aan bod komen. De burger kent ze door er dagelijks mee geconfronteerd te worden. Wat ik in essentie heb willen aankaarten is dat de jaarlijkse voordelen die door de overheid met veel tromgeroffel worden verkondigd bedrog zijn. Dat zou bestraft moeten worden. Daar zijn de politieke partijen zich van bewust. Daarom dat ze een offensief begonnen. Met in het achterhoofd de gedachte dat hoe meer snoepjes we aankondigen, hoe minder de burger kans heeft om na te denken over de stille plundering. Zoet in het oor zorgt voor sufheid in het denken.

Politici denken politiek, de burgers daarentegen financieel. Dat zal meer doorwegen in het stemhokje dan het gekibbel over Vlaamse, Waalse, Belgische, of een al dan niet volgende grondwetswijziging. Urbanus, de man die als geen ander model staat voor de modale burger, heeft de grote irritatie over dat overheidsbedrog treffend samengevat in Terzake: Aversie tegenover de andere partijen. Niet door geloof, hoop en liefde zal gekozen worden voor de N-VA, maar door het zakkenrollen van de overheid.