‘Wokeness en diversiteitsdenken ontaarden stilaan in terreur’

‘Zwartgallige zwartkijkers leggen op iedere zwarte slak een snuifje discriminatiezout’, schrijft Jean-Marie Dedecker.

In het editoriaal van Knack van vorige week 8 september haalde hoofdredacteur Bert Bultinck wat uit naar ondergetekende en naar journaliste Mia Doornaert. Bert vindt dat we beiden tevreden mogen zijn dat woke, de cancelcultuur en het taalpuritanisme bestaan, anders zouden we niet meer weten waarmee we onze columns nog zouden moeten vullen. Barones Mia is “mans” genoeg om op te komen voor zichzelf, tenzij de schrijvende elite er ook al geen weet meer van heeft dat ‘adel verplicht’.

Ondergetekende heeft de laatste zeven jaar nochtans al een driehonderdtal opiniestukken afgeleverd aan Knack.be, waarvan nauwelijks een paar procenten over de excessen van het woke-activisme gingen. Die schrijfsels zijn zelfs al gebundeld in een paar boeken zoals “Vrank en Vrij” en “Geen blad voor de mond”, en er ligt nog een derde worp klaar bij de drukker. Als Bert Bultinck ze even doorneemt dan zal hij kunnen lezen dat ik de redding van de sociale zekerheid niet te technisch vind, zoals hij suggereert. Aangezien hij blijkbaar zijn “klassiekers” niet kent stuur ik hem ook nog George Orwells Politics and Language uit 1946, over het bederf van de taal door veel politiek geschrijf, en het bederf van de politiek door het gebruik van een bedorven taal.

Verder raad ik hem ook aan om een kortstondig blikje te werpen op het pittig stukje “Scheer je weg, sensitivity readers” van auteur Jamal Ouariachi In De Standaard van 11 september: ‘Uitgevers en krantenredacties laten zich knechten door de heersende, modieuze moraal van een groepje luid schreeuwende activisten. Activisten die een moraal prediken waarin elk miniem kwetsuurtje onverdraaglijke pijnen oplevert… Kranten beven voor cancelbelluste activisten die bij elk scheetje racisme of transfobie krijsen.’

En ook hoe literatuur moet opgepoetst worden om niemand te kwetsen. Hij hekelde de vervanging van het woord “slaaf” door “tot slaaf gemaakten”. In deze tijd van identiteitspolitiek, intersectionaliteit en gefabriceerd slachtofferschap is het niet aangeraden om kritiek te hebben op wiens cultuur dan ook, behalve op die van de blanke heteroseksuele man. Er is terecht veel aandacht voor de gekleurde slachtoffers van de geschiedenis, zoals de volken en de slaven in de gekoloniseerde gebieden. Maar er is bijvoorbeeld geen begrip meer voor de ellende van de witte of blanke paupers die bij die veroveringen werden ingezet, onvoorstelbaar werden uitgebuit en zelf tot slaaf gemaakt. Zo stond de VOC (Verenigde Oost-Indische Compagnie) bekend als afnemer van weesjongens die als kindmatrozen op de schepen werden uitgebuit. White privilege? De Arabieren en Afrikaanse Maghrebi’s hadden meer slavenbloed aan hun handen dan alle Europese landen samen.

Het slagveld van de cancelcultuur wordt steeds groter. De beeldenstorm bereikt de rand van de absurditeit. Kunstenaars mogen de wolken niet meer meten en moeten een bewijs van goed zedelijk gedrag voorleggen. Omdat zelfs hun narcisme een culturele misdaad is of hun levenswandel seksistisch, worden hun toneelstukken en films geboycot of hun muziek uit de eter gehaald. Cartoonist Willem Holtrop stopte eerder dit jaar bij de Franse krant Libérationen ziet hoe de politieke correctheid steeds gekker wordt. Zijn collega Xavier Gorce stapte ook op bij Le Monde omdat de krant haar excuses aanbood voor zijn cartoon over politoloog Olivier Duhamel die zijn stiefzoon had misbruikt. En ondertussen heeft de cartoonist Coco van het satirisch blad Charlie Hebdo heeft altijd twee bewakers bij zich. De redactie werkt in een bunker. De directeur Laurent Sourisseau kreeg de raad om geen kind te adopteren, want dat zou te gevaarlijk worden. Liberté, fraternité en égalité zijn bij onze zuiderburen holle woorden geworden. De verbetenheid van de deugpronkers om onze eigen westerse cultuur te veroordelen is omgekeerd evenredig met hun doorgeschoten gedooggedrag voor importcriminaliteit, voor de erosie van vrouwenrechten en voor genderdiscriminatie in de gesluierde migrantengemeenschappen. Het diversiteitsstreven ontaardt stilaan in terreur zegt journaliste en historica Daniela Hooghiemstra naar aanleiding van een klacht van een redacteur van het Nederlandse NRC Handelsblad ‘dat schrijvers met een zwarte huid die interviews geven, zich moeten behelpen met journalisten met een witte huid, terwijl zij hun werk, vanwege hun witheid, niet begrijpen’.

Op onze universiteiten werd vroeger geleerd “hoe” je moet denken, nu leert men “wat” men moet denken. “Vandaag groeit er een generatie op die zo bang is om foute opinies te hebben dat ze zich de mogelijkheid ontzegt om te denken, te leren en te groeien” schreef de Nigeriaanse auteur Chimamanda Ngozi Adichie in de New York Times. De Franse essayiste Caroline Fourest noemt het de “Beledigde generatie”. De nieuwe Nederlandse boekenclub Tearfund leest geen boeken meer van witte mannen. In de universitaire hospitalen van Brighton en Sussex mag men het woord moedermelk niet meer gebruiken. Gender inclusive language is er de norm. De kluts en de weg kwijt.

Met het verbieden van woorden wordt het geheugen van onze cultuur gewist. Het Brussels socialistisch dwaallicht Pascal Smet wil het woord Les journées du patrimoine vervangen door het Engelse “Heritage Days” omdat de stam verwijst naar patriarch. Onze Staatssecretaris voor Gelijke Kansen Sarah Schlitz nam eind augustus deel aan een ‘inspirerende wandeling’ om te discussiëren over de ongelijke impact van de coronacrisis op vrouwen. De optocht was verboden voor mannen! De wokebrigade van de Brusselse vervoersmaatschappij gaat het woord “zwartrijden” uit haar vocabulaire halen, te vernederend voor onze mensen met een donkere huidskleur. Navraag bij de spoorwegpolitie (namen wegens mogelijke represailles enkel door ondergetekende gekend) over het aantal gebruikers van deze “gratis” dienst, zou mogelijk iets anders kunnen doen vermoeden. Maar daar heeft het niets mee te maken, en met die stelling riskeer ik de racistische guillotine van de grootinquisiteurs van de wokerechtbank. Het woord is immers een afgeleide van het Jiddische Shvarts, verbasterd tot het Duitse Schwartz , dat alludeerde op praktijken die het daglicht niet verdragen.

Of het woord zwartwerk ook op de verbodslijst voorkomt moet ik nog uitzoeken. Zwartgallige zwartkijkers leggen op iedere zwarte slak een snuifje discriminatiezout. Wordt witwassen nu ook verboden? Mag ik nog op vakantie naar het Zwarte Woud? Etnische extremisten die alles zien door de paardenbril van hun eigen huidskleur krijgen gewillig gehoor bij de deugpronkers. Antiracisme organisaties hebben racisme even hard nodig als olieraffinaderijen olie. ‘Wie uit lafheid woorden en gedachten inslikt, is medeplichtig aan intellectuele stagnatie’, schrijft Jamal Ouariachi nog, een wijs man. Woke is geen pietluttigheid, zoals Bert minimaliseert en banaliseert, maar leidt tot (zelf)censuur en moreel absolutisme. Het begint met newspeak en moral reading, dan met boekverbrandingen en het eindigt met…