‘Willen we onze welvaart en ons welzijn veiligstellen, dan is Di Rupo II geen optie’

Open VLD of CD&V kunnen niet anders dan bondgenoten zijn in de verregaande overdracht van bevoegdheden naar de deelstaten. Anders houden ze hun kiezers voor de gek. Een opiniebijdrage van N-VA-ondervoorzitter Ben Weyts.

Enkele weken geleden vierde men in de Brusselse Keizerslaan 25 jaar regeringsdeelname van de PS. 25 jaar stilstand. Een periode waarin dit land amper grondige socio-economische hervormingen kende, in tegenstelling tot onze buurlanden. Met alle gevolgen van dien. De belastingdruk, loonlasten en overheidsuitgaven zijn zowat de hoogste in de wereld en nemen nog altijd toe. Dit komt bovenop zowat de hoogste staatsschuld ter wereld. De koopkracht van alle mensen staat onder druk, net als het concurrentievermogen van onze bedrijven. Intussen dient de gigantische uitdaging van de vergrijzing zich alsmaar dreigender aan.

Het antwoord van de federale regering? Nog meer overheidsuitgaven en nog meer belastingen. Volgens de Europese Commissie stegen de primaire uitgaven sinds 2008 met 3,9 procent van het BBP. België is koploper in de eurozone. Eenzelfde toppositie bekleedt dit land inzake belastingdruk. Van 2009 tot 2012 stegen de belastingen met 2,5 procent van het BBP. De factuur is voor al wie werkt, spaart of onderneemt.

De federale politiek werkt deprimerend. Niets geraakt nog hervormd, niets geraakt nog vooruit. Guy Verhofstadt wist al in 1997 waarom: “Niet zozeer het samenleven van twee culturen en drie taalgemeenschappen schept problemen, maar het verzoenen van twee totaal verschillende visies op de aanpak van sociale en economische uitdagingen waarmee we geconfronteerd worden” (“De Belgische ziekte. Diagnose en remedies”, p.45).

De jongste 1 mei-vieringen illustreerden Verhofstadts stelling. Op de SP.a-meeting riep voorzitter Tobback op tot minder lasten voor ondernemingen. Aan de overkant van de taalgrens bepleitte PS-collega Magnette op het eigenste moment méér lasten voor ondernemingen.

Het voorval maakt pijnlijk duidelijk hoe illusoir sommige programmapunten van de traditionele Vlaamse partijen wel zijn. Ons pensioenstelsel hervormen, werken lonend maken, de loonkosten verlagen, de competitiviteit herstellen, ondernemerschap aanmoedigen door een stabiele fiscaliteit… In Vlaanderen is een grote meerderheid het er over eens dat dat de paden zijn die we moeten bewandelen om onze welvaart en ons welzijn veilig te stellen. Dat zijn ook de paden die het federale niveau blokkeert. Vlamingen en Franstaligen willen immers elk andere wegen inslaan.

Bij gebrek aan eigen sociaaleconomische en fiscale hefbomen, moet minister-president Peeters, tot wanhoop gedreven, bedelen aan de poort van de Wetstraat 16, in de hoop dat Elio Di Rupo hem wat minuscule lastenverlagingen toegooit.

Net als de N-VA, kijken ook andere Vlaamse partijen reikhalzend uit naar hervormingen, naar verandering, naar een regering zonder de PS. Die regering bestaat al. Ze heet de Vlaamse regering.

Willen partijen als Open VLD of CD&V hun programma uitvoeren, dan kunnen ze niet anders dan bondgenoten zijn in de verregaande overdracht van bevoegdheden naar de deelstaten. Anders houden ze hun kiezers voor de gek. De sociaaleconomische hervormingen die de afgelopen jaren op een communautair veto stuitten, zullen dat ook doen in een volgende regering. En in die daarop.

Bochtenwerk is niet nodig. De programma’s van Open VLD en CD&V verwoorden ook vandaag nog het streven naar confederalisme als de overdracht van de basisbevoegdheden naar de deelstaten en “samen kijken wat we nog samen kunnen doen”. In plaats van elkaar te blokkeren, kunnen Vlamingen en Franstaligen beter samen beslissen op welke bevoegdheidsdomeinen ze kunnen samenwerken. Niet langer omdat ze moeten, maar omdat ze willen.

Alleen via die weg kunnen we onze eigen problemen aanpakken met onze eigen oplossingen, met onze eigen centen. Als we ons lot in eigen handen kunnen nemen, kunnen we eindelijk vooruit geraken.

Het alternatief is een regering-Di Rupo II. Nog eens 5 jaar blokkeringen.

Als we onze welvaart en ons welzijn willen veiligstellen, is dat eenvoudigweg geen optie meer.