‘Wij willen niet getolereerd worden, wij willen respect’

Heel wat holebi’s en transgenders hebben bovendien het gevoel enkel “getolereerd” te worden en niet “gerespecteerd”, schrijven Petra De Sutter en Bruno De Lille van Groen voor de start van de Pride parade in Brussel. Ze nemen het op voor wie niet aan de ‘hetero-normen’ voldoet.

België is bijna het meest holebi- en transvriendelijke land van Europa. Dat bleek alvast uit de ILGA- Europe Rainbow Index 2015 die het LGBT-beleid van de Europese landen elk jaar tegen het licht houdt. (LGBT staat voor Lesbiennes, Gays, Biseksuelen en Transgenders, nvdr.) En als we binnenkort zoals beloofd ook nog onze wetgeving op transseksualiteit aanpassen zodat o.m. de sterilisatie-verplichting wegvalt, dan laten we wellicht ook Groot-Brittannië achter ons en halen we volgend jaar de absolute top.

Een reden om te feesten? Of net niet? Het ontlokte alvast heel wat LGBT’s de bedenking “als België tweede staat, hoe erg moet het dan niet zijn in al die andere landen?” Want op het vlak van wetgeving zitten we misschien wel erg goed. Maar ongestoord hand-in-hand lopen met je lief is er maar zelden bij. En in heel wat bedrijven durven LGBT’s niet openlijk spreken over hun partner omdat ze bang zijn voor de spot van collega’s of het gevoel hebben zo promotiekansen mis te lopen.

Heel wat holebi’s en transgenders hebben bovendien het gevoel enkel “getolereerd” te worden en niet “gerespecteerd”. LGBT’s die zich aanpassen aan de hetero-norm hebben inderdaad weinig problemen. Twee mannen of vrouwen die getrouwd zijn, allebei gaan werken, samen een huis gekocht hebben en een kindje hebben (via adoptie of KI) die worden door een heel brede groep van de bevolking aanvaard. Ze worden in de pers ook vaak naar voor geschoven als hét symbool voor het breeddenkende België.

Maar alles wat buiten die norm valt, heeft het heel wat moeilijker. Een man die zich “te vrouwelijk” of een vrouw die zich “te mannelijk” gedraagt, een bi-vrouw die in haar leven zowel relaties met mannen als met vrouwen heeft, een meisje dat beseft dat ze in het lichaam van een jongen geboren is of een homo-man die geen relatie wil maar elke week een andere bedpartner kiest … die voelen dag in dag uit dat ze niet aan de norm beantwoorden. Ze doen niemand kwaad. Ze verplichten geen andere mensen om te leven zoals zij dat doen. En toch zijn ze voortdurend het voorwerp van spot, uitsluiting en zelfs heel vaak van fysieke agressie.

Dat is het probleem met tolerantie: het zijn de anderen die bepalen wanneer ze je tolereren, aan welke regeltjes en normen je moet voldoen om mee te mogen doen. Hou je je daar niet aan, “dan heb je het zelf gezocht”. Als LGBT’s willen we niet getolereerd maar gerespecteerd worden.

Alan De Bruyne, de coördinator van de Pride zag hierin zelfs de bestaansreden van de Pride anno 2015 en merkte terecht op dat er op dat vlak ook binnen het LGBT-milieu nog heel wat werk aan de winkel is. Racisme, het uitsluiten van oudere homo’s, van mensen met een andere godsdienst enzovoort… is ons namelijk ook niet vreemd.

Vandaar deze oproep aan de vooravond van de Pride: laten we stoppen met mensen te kneden naar het beeld van de “meerderheid” en laten we met zijn allen leren aanvaarden dat iedereen uniek is. Laten we ijveren voor meer respect in onze maatschappij. En vergeten we daarbij nooit dat je zelf maar respect verdient als je zelf respect toont. Als we dat nu eens tot het basisprincipe van al onze wetten en regels maken, dan stonden we niet alleen bovenaan op het ILGA-lijstje maar zou onze maatschappij zelf ook zoveel leefbaarder zijn.