‘Wie zijn gal spuwt op een ‘ondankbare gemeenschap’, doet de waarheid onrecht aan’

‘Welke voeling heeft Montasser AlDe’emeh nog met wat er leeft binnen de moslimgemeenschap’, vraagt Khalid El Jafoufi zich af in een reactie op het opiniestuk van de jihadkenner. ‘Uiteindelijk is het wel nog altijd de politiek die de eindverantwoordelijkheid draagt voor het falend integratiebeleid.’

In een emotioneel opiniestuk liet Montasser AlDe’emeh gisteren zijn frustraties de vrije loop. Dit keer gericht aan de ‘hypocriete moslims’. Al snel blijkt uit het stuk dat de Jihadkenner de meerderheid van de Vlaamse moslims onder deze noemer zet.

Moslims die de overheid medeverantwoordelijk stellen voor een morsdood integratiebeleid en voor een steeds verder achteruitbollende sociale mobiliteit, zijn hypocrieten. Neen oh hypocriete moslim, het feit dat jouw toekomstperspectief als Vlaamse moslim vaak niet zo rooskleurig is heb je enkel aan jezelf te danken, aan jouw familie, jouw gemeenschap, jouw imams en jouw religieuze ‘vertegenwoordigers’…

Nochtans spuide Montasser zelf bakken kritiek op de beleidsverklaring van minister Jambon aan het begin van zijn legislatuur.

Zelf meent de Jihadkenner zich dan weer te hebben ‘verlost’ van de gemeenschap en haar bijbehorende ‘religieuze vertegenwoordigers’. Hij voelt zich terecht een vrije burger die vrij genoeg is om in eigen naam te spreken en zichzelf te vertegenwoordigen. Is het dan niet onbegrijpelijk dat Montasser net een tegenovergestelde logica hanteert wanneer een hele moslimgemeenschap zich wil bevrijden van een valse vertegenwoordiging door een stel extremisten?

Waar zit de lijn in de academische analyses van de jihadexpert? Zo waarschuwde hij een jaar lang voor het gevaar van teruggekeerde Syriëstrijders. In het kader van zijn onderzoek hamerde hij daarbij op het belang van opvolging en openheid. Dat deed hij in elke talkshow, elk opiniestuk, elke lezing…

Montasser stelde in zijn boek ‘de Jihadkaravaan’ zelfs voor om met zijn eenmanscentrum ‘De Weg naar’, Syriëstrijders te helpen bij hun terugkeer zodat ze zich re-integreren in onze samenleving.

Meteen na de aanslagen in Parijs bleek Montasser echter zo aangedaan te zijn dat hij plots niet meer gelooft in de oplossingen die hij in het kader van zijn doctoraat jarenlang voorstelde. Zo liet Montasser in een reactie na de aanslagen weten dat ‘ze sinds Parijs niet meer bij hem hoeven aan te kloppen

Na de recente aanslagen in Brussel ging hij zelfs nog een stapje verder. Omhuld met een sjaal, in legeruniform en met een Belgische vlag in de hand trok de Jihadexpert een selfie om ‘groot nieuws’ aan te kondigen. Hij besluit zijn academische ambities in te ruilen voor een ambitie bij het Belgische leger.

Alles bij elkaar kan je de vraag stellen welke voeling de jihadkenner nog heeft met wat er leeft binnen de moslimgemeenschap. Imams problematiseren, families met ontspoorde kinderen veroordelen en je gal uitspuwen op een “ondankbare gemeenschap” is niet alleen grotesk, het is vooral de waarheid onrecht aandoen.

Van het verenigingsleven kan en moet je inderdaad verwachten dat ze hun maatschappelijke rol ter harte nemen. Dat een aanklacht op uitsluitingsmechanismen bijvoorbeeld, gepaard moet gaan met het opnemen van verantwoordelijkheid spreekt ook niemand tegen.

Maar het zijn uiteindelijk nog altijd de politieke gezagsdragers die de eindverantwoordelijkheid dragen voor een falend integratiebeleid, voor een achterhaalde institutionele samenwerking met lege doos-instanties zoals de Moslimexecutieve en voor een onwrikbaar onderwijsmodel dat de jongeren onvoldoende klaarstoomt voor de uitdagingen van onze pluralistische samenleving.

Het geloof in de politiek heeft daarom een ferme knauw gekregen. Het zijn vooral de jongeren die volwaardig burgerschap opeisen en die dat vertaald willen zien op het politieke niveau. Politici die zichzelf als liefdadigheidswerkers beschouwen en publieke figuren die stellen dat we ‘een gegeven paard (lees: burgerrechten) best niet in de bek kijken’ kunnen we dus missen als kiespijn. Een dergelijke kijk op de samenleving is trouwens zo jaren 90.

Niet lang geleden stelde Montasser overigens zelf nog dat je als moslim in Vlaanderen altijd een allochtoon zult blijven, hoe succesvol je ook bent en wat je ook doet… Wat ben ik daarom blij dat de nieuwe generatie Vlaamse moslims iets ambitieuzer en optimistischer naar de toekomst kijkt.

Het stemt me alvast hoopvol wanneer ik me realiseer dat die ambitieuze, competente, integere en ondernemingsgezinde jongeren morgen de sleutels van de samenleving te pakken zullen krijgen!