‘Waarom Dixie Dansercoer onze blijvende hulde verdient’

‘Ik zal Dixie altijd koesteren als iemand die het bijna onmogelijke mogelijk maakte, en dat op zo’n manier dat het begeesterend werkte’, schrijft Knack-journalist Dirk Draulans. ‘Hij liet jongeren dromen van een tegelijk spectaculaire én nuttige toekomst.’

Ik begin zo stilaan de leeftijd te bereiken waarop steeds meer mensen uit mijn leefomgeving wegvallen, Geachte Lezers, Beste Vrienden. Maar van de ene komt dat toch harder aan dan van de andere. Meestal heeft het verschil met leeftijd te maken. Het verongelukken van poolreiziger Dixie Dansercoer, die ik vrij goed heb gekend, heeft me echt even knock-out geslagen. Hij was maar 58 en leek bijna onsterfelijk met dat geharde lijf van hem en die onverwoestbare mentale instelling.

We draafden vroeger geregeld samen op voor evenementen waarbij ze wat wetenschappelijke en milieubewuste avonturiers nodig hadden. Door het feit dat ik vooral een tropenverleden had en Dixie het meer in de poolregio’s zocht, coverden we samen heel wat ‘aarde’.

Het mooiste wat ik met Dixie meemaakte, was toen we samen in de jury zaten van een schoolwedstrijd voor ruimte-experimenten. De winnende klassen mochten een paraboolvlucht van de ESA gaan maken in het Franse Bordeaux, en de jury mocht mee. Met een paraboolvlucht ben je een aantal keren gedurende een kleine minuut gewichtsloos – een bevreemdende, maar unieke ervaring (de foto’s hierbij komen van die reis).

De trip bracht me niet alleen in contact met dynamische jongeren – altijd een zegen. Ik merkte ook welk effect Dixie op die gasten had. Hij was altijd rustig, bijna bezadigd, maar tegelijk was hij een voorbeeld van iemand die de verste grenzen van het menselijke fysieke en mentale kunnen opzocht, waardoor hij inspirerend werkte. Bovendien stond hij symbool voor iemand die als steward op weg leek naar een gewoon, misschien zelfs saai bestaan, maar dat toch wist om te buigen naar het soort avontuur waar velen van dromen zonder het ooit voor elkaar te krijgen. Dixie bewees dat het kon! Hij bewees ook dat je niet per se een macho moet zijn om een groot avonturier te worden. Hij liet jongeren dromen van een tegelijk spectaculaire én nuttige toekomst.

Door zijn vele optredens in de media wekte hij aandacht voor de milieuproblematiek, en zeker de klimaatopwarming die de poolregio’s nog erger treft dan de rest van de wereld. Het is niet uitgesloten dat hij op Groenland slachtoffer werd van de opwarming, want het ijs is er veel minder voorspelbaar als gevolg van de temperatuurstijging dan vroeger.

Ik ben er nog niet uit of ik zijn ongeval als een ‘mooie dood’ mag beschouwen voor iemand met zijn achtergrond, losgekoppeld van het feit dat het veel te vroeg kwam. Ik ben er ook nog niet uit of ik veel moeite zou doen om zijn lichaam te recupereren uit de diepe ijskloof waarin het gevallen zou zijn. Het zou een perfect graf zijn voor de begenadigde poolreiziger die hij was.

Ik weet wel dat ik Dixie altijd zal koesteren als iemand die het bijna onmogelijke mogelijk maakte, en dat op zo’n manier dat het begeesterend werkte. Hij verdient onze blijvende hulde.