Het tweelingenexperiment met de Kelly’s is ongetwijfeld een van de meest opwindende gebeurtenissen in dit ruimtejaar. Wat doet een jaar lang in de ruimte met het menselijke lichaam?
De Amerikaanse astronaut Scott Kelly en de Rus Michail Kornienko, zijn woensdag weer geland op de Aarde na hun verblijf in het internationaal ruimtestation ISS. Kelly en Kornienko verbleven 340 dagen in de ruimte, om er experimenten uit te voeren met het oog op een eerste bemande trip naar Mars.
Scott Kelly en Michail Kornienko zijn de eersten die dubbel zo lang als gewoonlijk in het ISS hebben gewoond en gewerkt. Kelly is bovendien een interessant studieobject, aangezien hij een tweelingbroer heeft. Wetenschappers van NASA vergeleken zijn gezondheidstoestand met die van zijn broer Mark, een voormalige astronaut, om de veranderingen in het lichaam te onderzoeken die worden veroorzaakt door ruimtereizen.
Primeur
Volgens NASA ging het om het eerste onderzoek bij twee mensen met dezelfde genen in verschillende ruimtelijke omstandigheden. In Kazachstan zal Kelly nu tests ondergaan om te bekijken welk effect de lange ruimtereis op zijn lichaam heeft gehad.
Het tweelingenexperiment is ongetwijfeld een van de meest opwindende gebeurtenissen in dit ruimtejaar. Want de wetenschap heeft nog altijd geen echt zicht op wat een ruimtereis van een jaar nu precies met het menselijke lichaam doet.
Eén jaar is de tijd die een astronaut in de ruimte moet doorbrengen om naar Mars te gaan en terug te keren. Dat betekent een jaar lang een aftakeling van het lichaam door het gebrek aan zwaartekracht en een teveel aan straling.
Botten en spieren sterven af
Sommige effecten van de lage zwaartekracht in de ruimte liggen voor de hand. Wanneer de botten en spieren niet langer het gewicht van het lichaam moeten dragen, beginnen ze te verzwakken. Om het uitdunnen van de botten en het afstreven van de spieren tegen te gaan, brengen astronauten in het ISS zo’n twee uur per dag door op fitnesstoestellen voor een portie krachttraining. Supplementen zoals vitamine D helpen ook. Niettemin verliezen astronauten gemiddeld per maand 1,5 procent van hun beendermassa in de ruimte.
Minder evident zijn de effecten van de zwaartekracht op lichaamsvloeistoffen zoals bloed, urine en andere vloeistoffen. Zo krimpt het hart bij een gebrek aan zwaartekracht omdat het niet langer hard moet werken om bloed naar de benen en terug te pompen. Ook het zogenaamde Charlie Brown-effect treedt op bij astronauten. Omdat de vloeistoffen zich in het hoofd opstapelen bij gebrek aan zwaartekracht krijgen de astronauten een ronder, meer opgeblazen gezicht. Dit syndroom tast eveneens hun reukzin en hun zicht aan. Gezwollen weefsel in het hoofd zorgt immers voor extra druk op de nervus opticus. Daarom dragen astronauten een wat ongemakkelijke uitziende rubberen broek die de vloeistoffen terug naar de benen zuigt.
En dan is er nog kosmische straling, een ander zeer gevaarlijk element voor toekomstige Marsvaarders. Het ISS bevindt zich nog dicht genoeg bij de Aarde en haar magnetisch veld om enigszins beschermd te zijn tegen die straling, maar de NASA zal grondig moeten onderzoeken vanaf welke hoeveelheid straling het gevaarlijk wordt. (TE)
