Deze zomer viert Knack.be de mysteries van het leven. Elke dag kruipen we in de huid van een verwonderd kind en verbazen we ons over al dan niet alledaagse mysteries. Vandaag: waarom zeggen we ‘auw’ als we ons pijn doen?
‘Auw’, ‘ai’, ‘aaaah’, … Het zijn woorden die al eens neigen uit onze keel te komen wanneer we bijvoorbeeld onze teen tegen de deur stoten of met onze vingers iets te dicht bij de barbecue komen.
Ook onze voorouders schreeuwden wanneer ze zich verwondden. Wetenschappers hebben altijd aangenomen dat dat was om anderen te waarschuwen voor het onheil. Door korte, luide geluiden te maken konden ze op een snelle manier aan anderen informatie doorgeven over een onverwachte, gevaarlijke gebeurtenis zodat die op de vlucht konden slaan.
Maar dat verklaart niet waarom de huidige mens, die niet meer in het wild leeft, het nu nog altijd doet. Volgens onderzoekers helpt de vocalisatie mogelijk om onze aandacht af te leiden van de pijn, al is het maar tijdelijk. Door er immers minder aandacht aan te geven, registreert je geest de pijn ook minder. Dat is ook de reden waarom verpleegsters bijvoorbeeld de aandacht van kinderen opeisen wanneer ze hen een prikje moeten geven. Of een persoon lijkt op het eerste gezicht niet veel pijn te lijden bij een blessure tot hij de wonde effectief ziet.
Al deze technieken (wegkijken, schreeuwen,…) zijn middeltjes om de perceptie van pijn te beïnvloeden. Het is met andere woorden een vechtmechanisme van het menselijke lichaam.
IJskoud bad
Om dat aan te tonen deden wetenschappers van de universiteit van Singapore het volgende experiment. Ze vroegen aan 56 deelnemers om hun handen in ondraaglijk koud water te steken om te testen hoe lang ze het zouden volhouden. Er waren vijf verschillende omstandigheden. De eerste groep mocht ‘auw’ roepen, de tweede groep proefpersonen moest op een knopje drukken bij het voelen van pijn, de derde kreeg een opname te horen van de eigen stem die ‘auw’ roept, de vierde kreeg een andere stem te horen en in het vijfde geval moesten de deelnemers passief de pijn ondergaan zonder enig lawaai of signaal uit te sturen. De groep die het zelf mocht uitschreeuwen, slaagde erin de pijn het langst te verdragen.
Maar waarom roepen we dan precies ‘auw’ en aanverwanten en bijvoorbeeld niet ‘bibibibi’ of ‘vuuuu’? Pijnschreeuwen zijn variaties op een thema dat start met een ‘aa’-klank dankzij de vorm van de luchtpijp wanneer onze mond wijd open staat en eindigen op ‘ow’ naargelang de mond zich langzaam weer sluit. Het is een geluid waarvoor weinig moeite nodig is, maar die toch een maximale output heeft. (TE)
Mysterie van de dag
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier