Dat een hond al kwispelend uiting geeft aan een gevoel van blijdschap, blijkt niet te kloppen.
Met de staart kwispelen is een aangeleerd gedrag waarmee de hond een gerustellend signaal uitstuurt. Hij laat er ondergeschikte dieren mee weten dat hij ongevaarlijk is en sterkere dieren of mensen dat hij hun suprematie niet bewist. Dat stellen wetenschappers van het Laboratorium voor Biologische Psychologie (KU Leuven).
Honden die door een kat werden grootgebracht kwispelen ook, maar veel minder
De wetenschappers ontkennen daarmee de veel verspreide mening dat een hond al kwispelend uiting geeft aan een gevoel van blijdschap. Ze verwerpen ook de theorie dat het kwispelen het resultaat is van interne tegenstrijdige gevoelens waarbij het dier een conflict ervaart tussen iemand willen naderen en vermijden. Dit naar analogie met de haan die in de grond begint te pikken wanneer hij een sterkere haan wil aanvallen maar niet durft. Zo kunnen de moederhond en haar pups in het hondennest duchtig naar mekaar kwispelen.
Kwispelen is trouwens een deels aangeboren en deels aangeleerd gedrag. Honden die door een kat werden grootgebracht kwispelen ook, maar veel minder’.
Toch waarschuwen de wetenschappers ervoor om kwispelende honden die je niet kent zomaar te vertrouwen. Je zou de eerste niet zijn die gebeten wordt. Sommige honden zenden tegenstrijdige signalen uit, die voor mensen moeilijk te interpreteren zijn, of worden plots zo angstig wanneer ze benaderd worden, bijvoorbeeld door een voorgeschiedenis van mishandeling, dat ze de hand bijten die hen wil strelen.
