‘Werkbaar werk is geen competitie’

‘We zetten samen de algemene toon en bepalen mee binnen welke cultuur er gewerkt wordt’, schrijft Stephanie D’Hose (Open VLD). ‘Daarom: laat mensen vrij, geef ze kansen en ruimte om hun professioneel leven meer zelf in te vullen.’

Deze morgen verslikte ik me toen ik in Het Nieuwsblad las wat Kris Peeters vindt over de onmenselijke uren die toppolitici kloppen. Volgens de vicepremier zijn we nu eenmaal competitiebeesten en kan je ‘de politieke tegenstander best tussen 03 en 04u ’s nachts knock-out slaan want dan worden mensen minder alert.’

Politiek is inderdaad met volle goesting dagen, avonden en weekends bezig zijn. Ik doe dat ook, maar ik heb spijtig genoeg niet de beste gezondheid. Als hartpatiënt zit een marathon lopen er voor mij niet. Ik moet af en toe eens aan de handrem trekken en terug wat slaap en rust inbouwen. We zijn nu eenmaal geen supermensen en moeten dat ook wat meer luidop zeggen.

Ik heb alle respect voor mensen die 24/24 bezig zijn met hun job, 4 uur slapen en ondertussen ook nog een druk sociaal leven onderhouden. En dat alles zonder een krimp te geven, schijnbaar. Maar laat ons eerlijk zijn: dat is niet de norm. In een tijd waarin 1 op de 10 werknemers kampt met een burn-out, verwacht ik een ander signaal.

Van u zeker. Als minister van Werk heeft u een voorbeeldfunctie. Werkbaar werk is voor een groot stuk cultuurgebonden. Als we de werkcultuur van de 1% gaan blijven verheerlijken en beschouwen als de norm, dan gaan dagelijks duizenden werknemers onder die lat. Of tenminste, zo gaan ze dat aanvoelen. En dat zal het ook voor werkgevers moeilijk maken om hun werknemers gemotiveerd te houden.

Er is een wet werkbaar werk. Maggie de Block zet als minister van Volksgezondheid en Sociale Zaken in op preventie en re-integratie van mensen die een burn-out hadden. In uw actieplan werkbaar werk stelt u zelf dat 57% met een coachende leidinggevende functie zijn of haar werk als werkbaar omschrijft. Ze zijn gemotiveerd en ze krijgen kansen met voldoende ruimte voor gezin en privé. Ontbreekt die vorm van leiderschap, dan zakt de werkbaarheidsgraad tot een schamele 18%.

Ook bedrijfsleiders zijn zich hiervan bewust. Joost Callens bijvoorbeeld, de CEO van Durabrik, zet in zijn boek over kwetsbaar leiderschap zijn denkbeelden uiteen. Empathie en zelfkritiek staan daarin centraal. Ik durf te betwijfelen dat die coachende, empathische leiders aan werknemers die melden dat het hen even te veel wordt, de boodschap geven dat ze nu eenmaal in een competitie zitten en zich daar best ook naar gedragen.

We zetten samen de algemene toon en bepalen mee binnen welke cultuur er gewerkt wordt. Daarom: laat mensen vrij, geef ze kansen en ruimte om hun professioneel leven meer zelf in te vullen. En ze zullen met goesting aan de slag gaan en met voldoening terug thuis komen.

Onze kwetsbaarheid, dat is een deel van onszelf. Het kan geen kwaad om dat als publieke figuren te erkennen. Zorg voor jezelf en voor elkaar. Laat de ratrace af en toe voor wat hij is. Steek energie in de zaken die er echt toe doen. Besef dat we niet falen, wanneer het zoals bij 99% van ons eens even teveel is. Dat is helemaal ok. Morgen is een nieuwe dag.

Stephanie D’Hose is gemeenteraadslid voor Open VLD in Gent. Ze schrijft deze opinie in eigen naam.