Het falen van de internationale gemeenschap om Israël te dwingen het internationale recht te respecteren, laat het Palestijnse volk geen andere keus dan zich te verzetten, schrijft Dyab Abou Jahjah.
Zaterdag herdenken Palestijnen en hun voorstanders over de hele wereld 73 jaar Nakba (Arabisch voor ‘catastrofe’). Zo noemen Palestijnen de oprichting van de staat Israël, die gepaard ging met de teloorgang van hun land. Elk jaar is dat moment een gelegenheid om licht te werpen op de perceptieve chaos die heerst over het conflict in Palestina.
Er zijn maar weinig mensen die de echte geschiedenis achter het conflict begrijpen. Daarom begrijpen maar weinig mensen het conflict. Context en perspectief zijn alles.
In het begin van de 20ste eeuw was de bevolking van Palestina 97 procent Arabisch en 3 procent Joods. De Joden die in Palestina woonden, identificeerden zich meestal ook als Arabieren. In die tijd lobbyde de zionistische beweging, een joodse nationalistische groep die eind 19e eeuw door Theodor Herzl werd opgericht, bij de Britse kroon om hun plan te steunen om Palestina te koloniseren en een Joodse staat op te richten. De zionisten vormden op dat moment een minderheid onder de Europese Joden die het idee verwierpen dat ze hun thuislanden in Europa moesten verlaten om een koloniale etnostaat op te bouwen in Palestina.
In 1917 spraken de Britten hun steun uit voor de zionistische plannen in een officieel document dat bekend staat als de Balfour-verklaring. Dit was het begin van het kolonisatieproces van Palestina, onder de bescherming van de Britse bajonet. Na de Holocaust en de verschrikkingen die Europese Joden in de Tweede Wereldoorlog hebben meegemaakt, werd de zionistische beweging mainstream onder de Europese Joden.
De kolonisatie van Palestina ten koste van de inheemse Palestijnse bevolking versnelde. In 1948, toen Israël werd erkend door de Verenigde Naties (VN) onder het verdelingsplan, en oorlog uitbrak, werden Arabische troepen gemakkelijk verslagen door het beter uitgeruste, getrainde en talrijkere Israëlische leger. De Israëlische staat bezette gebieden die door de VN werden uitgeroepen tot onderdeel van de Palestijnse staat. Dat maakte van Israël een bezetter volgens internationaal recht. In 1967 bezette Israël meer grondgebied, waaronder Jeruzalem.
Zonder te weten wat de Nakba is, is het moeilijk om het conflict in Palestina te begrijpen.
Velen realiseren zich niet dat Jeruzalem (de oude stad) officieel erkend is als bezet Palestijns gebied door het internationaal recht. Niettemin weigerde Israël, ondanks dat het in 1948 binnen bepaalde grenzen door de VN werd erkend, zijn eigen grenzen te bepalen. Dat betekent dat het praktisch zijn erkenning als staat onder internationaal recht weigerde en zich bleef gedragen als een koloniaal project. Het voerde een beleid van etnische zuivering in de gebieden die het in 1948 bezette en deed hetzelfde met de gebieden die het in 1967 bezette, om ze later gedeeltelijk te annexeren. Dat zijn allemaal misdaden onder internationaal recht. Etnische zuivering wordt zelfs door het internationaal recht beschouwd als een ‘misdaad tegen de menselijkheid’. Er werden nederzettingen gebouwd in alle bezette gebieden en de immigratiepolitiek om Joden uit de hele wereld aan te trekken om in deze nederzettingen te wonen, bleef de absolute prioriteit van Israël.
Daarom is de weigering om Israël te erkennen als een normale staat en ze beschouwen als een actief koloniaal project, niet alleen moreel gerechtvaardigd, het is ook de enige objectieve beschrijving van de realiteit. Om zijn koloniale beleid te versterken, volgde Israël de blauwdruk van elke kolonisator in de geschiedenis: dood en verdrijf indien mogelijk de autochtone bevolking. Als het niet mogelijk is, verstik ze dan met controleposten en muren.
Binnen de internationaal erkende grenzen van de staat moesten enkele autochtonen de nationaliteit krijgen. Er werden meer dan 60 wetten opgesteld om ervoor te zorgen dat ze tweederangsburgers blijven. Dit soort constructie en praktijken heeft een naam: apartheid.
Tegenwoordig zijn verschillende gerespecteerde internationale organen en organisaties, en ook Israëlische mensenrechtenorganisaties het eens met wat we al jaren zeggen: Israël is een apartheidsregime. En dit alles – het koloniale project, zijn voortdurende geweld, landroof, onteigeningsbeleid, etnische zuivering en apartheid -vinden al meer dan 73 jaar dagelijks plaats.
De Nakba-catastrofe is dus geen historische gebeurtenis, maar een continu proces. Je kunt dus niet zomaar besluiten dat het begin van het conflict een raket is die vanuit Gaza wordt afgevuurd en negeren wat er de afgelopen dagen, weken, maanden, jaren en decennia is gebeurd.
Israël heeft het zesde sterkste leger ter wereld. Het heeft een groot arsenaal aan kernwapens. Het bestaan ervan wordt voor geen meter bedreigd, tenzij je gelooft dat retoriek beter kan presteren dan kernwapens in een open conflict. Zeggen dat het Palestijnse verzet een existentiële bedreiging voor Israël vormt, is onzinnig. Het is Israël dat een existentiële bedreiging vormt voor het bestaan van de Palestijnen als volk, laat staan voor hun hoop op zelfbeschikking en een eigen staat.
De Palestijnen zullen Palestina niet bevrijden door raketten af te vuren op Tel Aviv.
Palestina is nu bijna van de kaart geveegd. Palestijnen zijn verspreid in vluchtelingenkampen buiten en binnen Palestina of leven in omsingelde en verstikkende reservaten. Het Palestijnse volk en de Palestijnse leiders hebben sinds het begin van het Osloproces in 1993 elke mogelijke concessie gedaan om vrede te bereiken, en wat hebben ze ervoor gekregen? Meer van hetzelfde. Wanneer men over geweld wil spreken dan is dit het georganiseerde, structurele en terugkerende geweld waaraan het Palestijnse volk sinds 1948 dagelijks wordt onderworpen.
Het falen van de internationale gemeenschap om Israël te dwingen het internationale recht te respecteren, laat het Palestijnse volk geen andere keus dan zich te verzetten. Enkele jaren geleden hadden Palestijnen geen serieuze militaire capaciteiten. Vandaag de dag heeft het Palestijnse verzet zijn capaciteiten ontwikkeld en kan het in één dag 1000 raketten afvuren met een bereik tussen 85 km en 250 km en het vermogen om ernstige schade aan te richten.
De Palestijnen zullen Palestina niet bevrijden door raketten af te vuren op Tel Aviv. De logica van het Palestijnse verzet is echter als volgt: omdat ze nu in staat zijn om het normale leven in de belangrijkste Israëlische steden lam te leggen of te verstoren, de sluiting van de luchthavens forceren, moeten de Israëli’s in de toekomst misschien wel twee keer nadenken vooraleer ze de situatie nog eens laten escaleren. Indien het zo blijkt te zijn, zal dit is een gamechanger betekenen.
Pas als de Israëli’s beseffen dat ze hun wil niet meer met brute kracht en straffeloosheid aan de Palestijn kunnen opleggen, kan een rechtvaardige vrede een interessantere optie worden.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier