We hebben nood aan een nieuwe feministische golf

‘De voorbije weken werden we overspoeld door berichten over mensen, in het bijzonder vrouwen, die omwille van culturele en religieuze redenen onderdrukt of vermoord zijn. We mogen niet onverschillig blijven want dan worden we in zekere zin medeplichtig’, zegt Assita Kanko.

Het zijn trieste tijden. Vorige dinsdag werden in Nigeria opnieuw meer dan 20 meisjes ontvoerd door de terreurgroep Boko Haram. Enkele weken voordien had diezelfde Boko Haram al meer dan 200 andere meisjes ontvoerd waarover elk nieuws ontbreekt. In Pakistan werd de 25-jarige Farzana Bibi dood gestenigd omdat ze getrouwd was met een man, zonder toestemming van haar vader. In India werden twee Indische tienermeisjes na een vreselijke groepsverkrachting vermoord. Ze werden door vijf mannen aangerand en nadien opgehangen omdat ze volgens hun geloof ‘onrein’ werden bevonden. Een paar dagen geleden beviel de 27 jarige Soedanese Meriam Ibrahim die wegens afvalligheid ter dood veroordeeld werd van een meisje in dé gevangenis. Onder het Soedanese strafrecht is overstappen van de islam naar een ander geloof immers strafbaar met de dood. Dat is de Sharia.

De voorbije weken werden we overspoeld door berichten over mensen, in het bijzonder vrouwen, die omwille van culturele en religieuze redenen onderdrukt of vermoord zijn. We hebben de keuze. Doen alsof we niets gehoord hebben. Of eerlijk naar de feiten kijken. Deze vreselijke gebeurtenissen moeten ophouden. We mogen dit niet naast ons neer leggen en verder gaan alsof er niets aan de hand is. We mogen niet onverschillig blijven want dan worden we in zekere zin medeplichtig. De onvrijheid van onze medemensen is ook onze zaak. En ik herhaal: vooral hardnekkige culturele en religieuze tradities onderdrukken mensen, in het bijzonder vrouwen. Niet alleen in hun landen van herkomst maar ook in onze contreien waar we met integratieproblemen te kampen hebben. Dat zien we bijvoorbeeld in ons land waar meisjes nog genitaal verminkt worden. Of in Engeland waar shariarechtbanken oordelen over familiaal rechtelijke kwesties, zoals over echtscheidingen. Ze oordelen over de rechtmatigheid van de scheiding, de toekenning van de goederen, en de toewijzing van de voogdij over de kinderen. Terwijl dezelfde regels zouden moeten gelden voor iedereen.

Vrouwelijke onderzoeksters zoals Shirin Musa en Machteld Zee wijzen voortdurend op deze onrechtvaardigheid. En toch krijgen ze in zogenaamd ‘progressieve’ kringen nauwelijks gehoor. Dat komt omdat die vermeende feministes steevast de ogen sluiten voor de link tussen dogmatisch geloof en geweld, in het bijzonder vrouwenonderdrukking. Praktijken zoals verplichte klederdracht, gedwongen huwelijken, huwelijkse gevangenschap, verstotingen, eremoorden en vrouwenbesnijdenis worden door hen nauwelijks aangeklaagd. Nochtans is de verdediging van mensenrechten, in het bijzonder van vrouwenrechten een zaak van alle ware progressieven. Omdat ware progressieven geloven in het recht op zelfbeschikking. Het recht om zelf te mogen beslissen met wie men huwt, hoeveel kinderen men heeft, welke kleding men draagt, of men verder studeert, welk beroep men uitoefent, of men al dan niet gelooft, of men God of Allah aanbidt of verfoeit. Ware progressieven zoals Shirin Musa en Machteld Zee komen op voor de Verlichtingwaarden zoals de scheiding van kerk en staat, de gelijkheid van man en vrouw, de vrijheid van meningsuiting, het recht op zelfbeschikking.

We hebben dringend nood aan een nieuwe feministische golf. Een wereldwijde beweging van mensen, in het bijzonder van vrouwen en meisjes die opstaan en tradities durven uitdagen en taboes doorbreken, denk aan Yousafza Malala. Vrouwen, die opstaan en voor vrijheid kiezen. Niet alleen voor zichzelf maar voor alle medemensen, vooral vrouwen en meisjes. Een wereldwijde beweging die niet langer aanvaardt dat vrouwen minder rechten hebben dan mannen, en die zich resoluut keert tegen de mensonterende praktijken die talloze mensen, vooral vrouwen en meisjes, dagelijks moeten ondergaan. Het is onze plicht om elke vorm van onderdrukking aan te klagen en de kant te kiezen van de onderdrukten. Ik schrijf vandaag vanuit een diepe verontwaardiging. Vrouwen en meisjes zijn evenveel waard als mannen. Overal ter wereld. Niets meer, niets minder.