‘Wat voor mannen willen zich nog ridder noemen in de 21ste eeuw?’

Lia Van Bekhoven, correspondente in het Verenigd Koninkrijk, schrijft haar medelijden met David Beckham neer na het schandaal rond zijn gehackte e-mails. ‘Ik zou hem verder informeren dat de kruistochten voorbij zijn en niemand meer kastelen hoeft te veroveren.’

Hoe het met haar ging, vroeg iemand van de media bezorgd aan Victoria Beckham bij haar modeshow in New York. Het viel niet mee, zei de vroegere Posh Spice, maar ze deed haar best optimistisch te blijven en de moed erin te houden. Even dacht ik dat de empathische vragensteller informeerde naar een chemotherapiebehandeling, maar de vraag gold de turbulentie veroorzaakt door Beckileaks. Gelekte emails hadden echtgenoot Davids obsessie blootgelegd met een titel. In zijn jacht op een ridderschap was Becks over genoeg lijken gegaan om er zijn zorgvuldig gecultiveerde reputatie van supervader, Unicefambassadeur en Engels Instituut, mee op de tocht te zetten.

Beckhams onofficiële titel is Golden Balls. Ik zeg niet dat dit predicaat, met de double entendre waar de Britten zo van houden, een droomnaam is, maar toch. Het zou voor velen genoeg zijn. Maar David wil meer. Uit zijn boze, bitchy e-mails proef je dat hij ervan droomt tot ridder geslagen te worden door de Queen of, als zij verkouden zou zijn, door prins Charles, om daarna te poseren op het bordes van Buckingham Palace met Victoria in een door haar zelf ontworpen gewaad dat binnen 24 uur zou zijn uitverkocht, om vervolgens door het leven te gaan als Sir (met hoofdletter) David. Achternaam overbodig.

Zo’n zet zou trouwens niet alleen Beckham, maar iedereen een voldaan gevoel gegeven hebben. Het zou immers het bewijs geleverd hebben dat het nooit zo erg gesteld kan zijn met die Engelse standenmaatschappij als een goedogende, getalenteerde speler afkomstig uit een nadrukkelijk niet gewilde wijk in Londen, omhelsd wordt door de elite. De volgende stap is heiligverklaring. Maar Beckileaks heeft een streep door de rekening gezet. Het is onwaarschijnlijk dat Sir David er ooit van gaat komen.

Diep in mijn cynische journalistenhart heb ik medelijden met Becks. Hij was lang een van mijn favoriete Britten. Mijn zwak voor de man dateert van het moment dat hij zich in een sarong liet fotograferen en zijn nagels lichtroze verfde. Wij spreken van ergens begin jaren tachtig. Engeland had nog kolenmijnen, Duran Duran was op de radio en alle voetballers waren hetereoseksueel. Om je in het macho milieu van de Premier League van je zachte kant te laten zien getuigde van (gouden) ballen. Dat hij voor Manchester United speelde, dat nam je op de koop toe.

Maar Beckileaks is van een andere categorie. Ik ben geen voorstander van het lekken van e-mails van particulieren en ik vind dat beroemde Britten evengoed recht op privacy hebben als het voetvolk. Maar je kunt niet om de inhoud heen. Ok, Beckham is niet de enige celeb die in kaki broek en strak T-shirt naar drooggekookte oorlogsgebieden reist in de hoop dat zijn charitatieve inborst niet onopgemerkt blijft.

Maar een man die € 300 miljoen waard is en een donatie weigert voor een liefdadigheidsdiner ‘want het is mijn fucking geld’? Die eist dat Unicef hem een dikke € 7000 betaalt voor een businessclassvlucht die hij vervolgens niet neemt? Die de Schotten adviseert tegen onafhankelijkheid, enkel omdat hij geadviseerd is door zijn pr-mensen dat dit goed zou vallen bij het establishment? En dan hebben we het nog niet over de miljoenen die hij investeert in een legaal doch dubieus systeem voor belastingontwijkers.

Maar het treurigste aan die e-mails is de wanhoop waarmee Beckham op lidmaatschap aast van een organisatie die buiten de paleismuren wordt gewantrouwd en beschimpt. Om te beginnen, wat voor mannen zijn het die zichzelf ridder willen noemen in de 21ste eeuw? Als ik tot Beckhams absurde pr-team behoorde zou ik hem vragen of hij echt lid wil zijn van een club die tot zijn leden de pedofiele crimineel Jimmy Savile telde, corrupte bankiers en musicus Cliff Richard. Ik zou hem verder informeren dat de kruistochten voorbij zijn, dat niemand meer kastelen hoeft te veroveren en dat er niks mis is met een bestaan als working class hero.