‘Wat is er mis met Hillary?’

Een Vlaming draait mee in de verkiezingscampagne van Hillary Clinton. ‘Maar toch twijfel ik nog aan haar. Waarom eigenlijk?’

In 2008 was Obama de man van de hoop en de verandering. Hij was de outsider met beperkte politieke ervaring. Hoop op een betere toekomst, meer sociale rechtvaardigheid, minder racisme, minder ongelijkheid tussen rijk en arm. We hoopten ook dat we heelhuids door de financiële crisis zouden komen en dat die twee zinloze oorlogen in Irak en Afghanistan zouden worden beëindigd. En dat door Obamacare de miljoenen onverzekerde Amerikanen eindelijk een ziektekostenverzekering zouden krijgen.

In die tijd werd ik zonder aarzelen vrijwilliger voor Barack Obama’s ‘campaign for change.’ In mijn vrije tijd belde ik vanuit ons huis in de suburbs van New York maandenlang Amerikaanse kiezers om ze te overtuigen om toch vooral op mijn kandidaat te gaan stemmen. En blijkbaar werkte het – Barack won. Eén-nul. Ha!

Ik herinner me de dag nog goed, de eerste zwarte president van de V.S., het was bijna niet te geloven. Het was net zo’n ‘giant leap’ voor de V.S. als toen Neil Armstrong op de maan landde. Het politieke klimaat in de V.S. is sinds 2008 echter drastisch veranderd. Er is de laatste jaren een enorme polarisatie geweest, zowel van links (Bernie Sanders) als van rechts (de Tea Party). Er heerst algehele onvrede met ‘Washington’ bij miljoenen protest-stemmers, vooral in de armere gebieden in het zuiden en het midwesten.

Misschien is Hillary wel iets te ‘Washington’?

En dan nu Hillary

Ze is razendslim, dat is wel duidelijk. Yale law school, de eerste vrouwelijke partner van een law firm in Arkansas, in 2000 verkozen tot US Senator van New York, en daarna nota bene Secretary of State in het kabinet van Barack Obama. En wie wil er nu niet Bill Clinton als de First Gentleman in het Witte Huis zien? Hij is vast weer goed voor een paar smeuiige verhalen straks… Vanwaar dan toch mijn aarzeling? Vele Amerikaanse kiezers blijken ook zo hun bedenkingen over Hillary te hebben. Een diepte-interview met mijn bagel verkoper Tommy, in zijn kar op de hoek van 48^th Street en Park Avenue, was veelzeggend. ‘Ik vertrouw haar niet. Ze is fake. Ze is bovendien arrogant, ze denkt dat ze onaantastbaar is. Niemand staat boven de wet. Nobody.’ Tommy wijst met een priemende wijsvinger beschuldigend in mijn richting, waarop ik maar snel een paar dollar in zijn fooienbekertje frommel. ‘En alles wat ze wil is macht en geld,’ zo trapt hij nog even na. ‘Is het probleem misschien dat ze een ambitieuze vrouw is?’ beschuldig ik hem in bedekte termen van seksisme. Tommy haalt slechts zijn schouders op en reikt me mijn bagel met cream cheese aan. ‘Ze doet me denken aan mijn ex-vrouw,’ besluit hij zuchtend. Hij zal nooit op Hillary stemmen, dat is wel duidelijk.

En hoe zit het met de millennials, Hillary’s zwakste segment? Ik vroeg het onze dochters Eva (16) en Eline (14). ‘Wat denken jullie nu eigenlijk van de presidentskandidaten?’ Ik was vrij zeker dat ze wel aan de ‘goede’ kant van het spectrum zouden zitten, maar het was toch wel even spannend. Hadden mijn vrouw en ik ze wel goed opgevoed?

‘Bernie!’ riepen ze allebei vol overtuiging. ‘Net als bijna iedereen in mijn klas,’ voegde Eline eraan toe. ‘Hillary? Ik weet niet goed waar ze eigenlijk voor staat. Wordt dat Obama III? Maar dan zonder Obama?’ vraagt Eva zich af.

Dat belooft wat voor de toekomst – de lokale high school zou blijkbaar en masse op Bernie Sanders stemmen. Sanders’ profiel is tenminste duidelijk, en hij is altijd consequent geweest. Hij noemt zichzelf een atheistische socialist van Joodse afkomst, ook al ligt dat politiek gezien in de V.S. wat moeilijk. Toen een journalist hem sarcastisch vroeg of hij de V.S. in Zweden wilde veranderen, stelde hij doodleuk dat er helemaal niets mis is met Zweden. Niets mis met Zweden! Ik mag hem wel, die Sanders.

De politieke agenda van Hillary Clinton is inderdaad wat minder duidelijk, en ze is eigenlijk ook helemaal niet zo links. In ieder geval niet linkser dan de VVD in Nederland of de Open Vld in België. Het zou voor mezelf dus eigenlijk een stapje naar rechts zijn als ik Hillary zou steunen, besef ik met een glimlach.

Toch heeft Hillary Clinton op papier natuurlijk een prachtig CV om president te worden. Als je naar haar tegenkandidaat kijkt is ze misschien wel overgekwalificeerd, zo besef ik terwijl ik uit het raam naar de knoestige eik in onze voortuin staar. Precies op dat moment – zo herinner ik het me tenminste – zie ik mijn buurman (een politieagent) in zijn veel te grote pick-up truck voorbijrijden. ‘Make American Great Again – Vote The Donald’ lees ik tot mijn schrik nog net op zijn bumper sticker.

Resoluut klik ik op het dollar-icoontje op mijn scherm om mijn donatie aan Hillary’s campagne te bevestigen. Dan krijg ik ook een bumper sticker, voor op onze Prius.