Eerder deze week verscheen ‘Finding Freedom’, het relaas van de Britse prins Harry en zijn echtgenote Meghan Markle over hun vertrek uit Londen en het Britse koninklijke bestaan. ‘Met de verhuizing van het gezin naar de VS is de beste kans verkeken om de monarchie te moderniseren’, schrijft Lia Van Bekhoven vanuit Londen.
Ik heb ‘Finding Freedom‘ gelezen, zodat u het niet hoeft te doen. Het boek is het antwoord op de meest pregnante vraag du moment: waarom verruilden prins Harry en Meghan Markle hun leven onder de knoet van roddelende protocolbewakers in de zandkleurige bunker aan de drukste rotonde van Londen, Buckingham Palace, voor glorieuze stranden en een jetset-levensstijl in de Sunshine State Californië? Moeilijk te zeggen, maar ik heb wel een vermoeden.
Een korte opsomming van het voorafgaande. Meghan Markle komt in de zomer van 2016 naar Londen, koopt overdag dure schoenen, ontmoet ’s avonds Harry in een ‘blind date‘. Verliefdheid volgt, evenals seksistische en racistische verwijzingen in sociale media en dagbladen. Harry waarschuwt de pers dat ‘een grens is overschreden’. In 2018 is de koninklijke bruiloft in Windsor, met meer negatieve berichtgeving. Harry trekt van leer tegen de media. Hij is bang dat zijn vrouw, net als Diana, ‘slachtoffer wordt van dezelfde machtige instituten’. De pers zet er nog een tandje bij, het stel houdt het voor gezien en vertrekt.
Was er echt geen formule mogelijk waarbij Harry en Meghan parttime royals konden zijn?
Nou zeggen de hertog en hertogin van Sussex dat ze niet hebben meegewerkt aan Finding Freedom, maar het leest als een autobiografie van een ghostwriter. Harry en Meghan zijn de onschuldige slachtoffers van het paleis en van de media. Het paleis heeft hen niet beschermd. Sterker, paleismedewerkers voorzagen de tabloids van valse verhalen over Meghan. In de pers wordt de hertogin aan de lopende band veroordeeld voor initiatieven en uitstapjes waar schoonzus Kate voor wordt geprezen.
Einde verhaal. Hoe nu verder? Met het echtpaar Sussex uit de weg, is in Londen de rust weergekeerd. Zij het dat Harry en Meghan nog wat rechtszaken tegen tabloids hebben lopen, de koninklijke broers nauwelijks met elkaar praten en dat met de verhuizing van de familie (zoon Archie wordt in 2019 geboren) naar de VS de beste kans verkeken is de monarchie te moderniseren. Meghan maakte de Windsors op slag relevant, vooral bij jonge en niet-witte Britten, een demografie wiens relatie tot de royals uitblinkt in oorverdovende onverschilligheid. Alleen door er te zijn maakte Markle de oerconservatieve royals een stuk eigentijdser.
Maar voor de glamourous, ambitieuze Meghan was ‘er zijn’ nooit genoeg. Markle is een vrouw met een agenda. Als royal dacht ze een platform gevonden te hebben voor haar ‘progressieve doelen’ zoals ze later op Instagram zou zeggen. Ja, echt. Het is dat ik destijds op de bank lag, toen ik dat las. Progressieve doelen verwezenlijken via een instituut dat de notie van blote koninklijke benen bij de opening van een tuintentoonstelling ziet als een existentiële bedreiging? Dus die ballon ging nooit vliegen.
Het zal best dat Meghan zich niet aan het paleiselijke script hield. Maar hebben de Windsors hard genoeg geprobeerd het echtpaar Sussex te integreren? Ik vraag het me af. Was het echt niet mogelijk om een formule te vinden waarbij de Sussexen parttime royals konden zijn? Met deeltijdbanen in de burgerwereld en af en toe de een bezoek namens de queen aan een tropisch eiland van de Gemenebest? Als er al naar een compromis gezocht is, heeft dat niet lang geduurd.
En al die tijd wordt het echte probleem, de echte tijdbom onder de troon, genegeerd.
Eind vorig jaar weigerde de favoriete zoon van de queen, prins Andrew, in een tv interview op Buckingham Palace, excuses aan te bieden voor zijn omgang met de pedofiel Jeffrey Epstein. De kritiek op Andrews arrogantie en nonchalance was enorm. De prins werd gedwongen zijn functies neer te leggen. Maar het ging niet vanzelf.
Pers en paleis hebben jarenlang de vriendschap genegeerd tussen de tweede zoon van de queen en Epstein (die vorig jaar zelfmoord pleegde in een gevangenis in New York, waar hij vastzat op verdenking van sekshandel van minderjarigen). De queen hield de prins de hand boven het hoofd en zou dat blijven doen. In 2011 werd Andrew in New York gefotografeerd terwijl hij met Epstein door Central Park kuierde. De laatste had net een gevangenisstraf uitgezeten voor seksmisbruik. ‘Prince and Perv‘ kopte de New York Post boven een foto van de twee op de voorpagina. Een maand later onderscheidde de queen haar zoon met het Ridderlijke Grootkruis in de Koninklijke Victoriaanse Orde, de hoogste onderscheiding die ze kan uitdelen. Het was een steun in de rug voor de in het nauw gedreven Andrew. Een feodaal gebaar van het Britse staatshoofd.
Aan de verhouding van Andrew met de Amerikaanse seksmisbruiker was door de rottweilers van de Britse pers niet al te zwaar getild. Er was tot het bewuste tv-interview weinig inkt vuilgemaakt aan de gedupeerde vrouwen die zeggen door Andrew misbruikt te zijn (wat hij stellig ontkent), zijn bezoeken aan Epsteins ‘sekseiland’, de feesten, massages en logeerpartijen in diens huis in Manhattan.
Je zou bijna denken dat Britse tabloids verzonnen verhalen prefereren over de ‘moeilijke’, ‘politiek correcte’, ‘biraciale’ Meghan Markle met haar zwarte nagellak en zwak voor avocado op geroosterd brood. Geen onschuldige hap, overigens, maar voedsel dat, volgens de Daily Mail, ‘het misbruik van mensenrechten aanwakkert en leidt tot droogte en moord’. Niemand die zo’n vrouw in het land, laat staan de familie wil hebben.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
