‘Waar moet ik heen met mijn laaiende woede en mijn waardigheid?’

Na 76 jaar bezetting en één jaar genocide is het duidelijk, in de woorden van een van onze belangrijkste politici: er is een kant van het licht en een kant van het duister. De kant van het licht, een hemel flikkerend vol fosforbommen, dure vuurwapens waar iedereen aan mee betaalt. De kant van het duister, een land waar de elektriciteit werd afgesloten, waar mensen zich onzichtbaar moeten maken om geen doelwit te zijn.

De kant van het licht. Van het licht gaan over duizenden doden. Het tot newsflashes maken van een holocaust. De kant van politiek als neonreclame, slogans die verblinden. Diversity, liberty, freedom, we have the right not to give a fuck. Niet te lang in de zon kijken of je krijgt blinde vlekken.

De kant van het duister, waar men in de schaduw leeft van het recht op bestaan. Waar geliefden ‘s nachts moeten worden begraven, in een grond donker van de honger. (Het verschil tussen de kolonisator en de gekoloniseerde? De ene zegt: de grond behoort mij toe, de ander weet: ik behoor toe aan deze grond.)

De kant van het licht, dat altijd verder moet reiken, parasitair territorium claimt. Van de verlichting, de filosofie waarachter kolonialisme zich al drie eeuwen schuilt. Wij brengen u de rede, een logica waarin u het slachtoffer bent en met die logica zullen we u tot slachtoffer maken.

De kant van het donker, waar in het licht van eindeloze dehumanisering, de tint van uw vel en de wil om te leven u snel tot terrorist maakt. (Slachtoffer of terrorist, gelukkig zijn er opties.)

De kant van het licht, waar onze menselijkheid rot onder het plamuur van diplomatie. Stinkend vlees, een wereld vol halfdoden. De kant van het donker, waar martelaars levendig gehouden worden, de doden eeuwig leven door de strijd.

De kant van het licht, van het scherm, waarop de horror te zien is die aan de kant van het donker gefilmd moet worden, anders word je echt onzichtbaar (en dan doorscrollen, in de reflectie zie je dat je nog slechts een flauwe afspiegeling bent van wie je ooit hoopte te zijn).

De kant van het donker waar God de weg toont, An-Noor, en men eer geeft aan alles wat, ondanks en dankzij het duister, weet te stralen.

De kant van het licht, waar iedereen de weg kwijt is. Waar ik met een kaars in de hand op een plein het verjaren van een genocide herdenk, eentje die ook in mijn naam wordt gepleegd. (We hebben begrepen dat het (onze politici) niets uitmaakt of we protesteren, waarschijnlijk staan we hier vooral omdat we nergens anders willen staan. Omdat we geen human shields willen zijn voor hun machtsspelletjes.)

De kant van het licht, waar het kiezen is tussen onverschilligheid en wanhoop, gelukkig zijn er opties. Of vertel mij, Ursula, is er nog een andere weg, een andere kant? Waar moet ik heen met mijn laaiende woede en mijn waardigheid?