Verkrachtingszaak tegen Donald Trump: beklijvende getuigenis en ‘toondove’ advocaat doen stemming kantelen

Het was op het eerste gezicht niet de zwaarste van de vele rechtszaken die op Donald Trump afkomen. Maar na enkele procesdagen lijkt het geding dat E. Jean Carroll aanspande lastig te zullen worden voor de gewezen president. Trump ontkent dat hij Carroll ooit heeft ontmoet en hij belaagt haar op sociale media. De rechter is niet gediend van de tactiek van Trump.

Eerst de zwakke punten in de zaak die E. Jean Carroll (79) aanspande en die sinds dinsdag in New York loopt. De feiten dateren uit de jaren 90, wat tot een recente wetswijziging zou betekend hebben dat ze verjaard waren. E. Jean Carroll herinnert zich niet precies wanneer de feiten zich afspeelden. Eind 1995 begin 1996, schat ze. Ze gaf wat ze nu omschrijft als een verkrachting niet aan, hoewel een vriendin haar dat aanraadde. Ze weigerde het eerst te hebben over een verkrachting. Ze noemde het een gevecht. ’Mijn woord is gevecht. Mijn woord is geen slachtofferwoord’. En ze zei ooit tijdens een interview op CNN: ‘Ik denk dat de meeste mensen denken dat verkrachting sexy is. Denk aan al de fantasieën’.

Carroll gaf met haar partiële herinnering en haar eerdere uitspraken de verdediging van Trump een boel munitie. Maar na enkele dagen waarin ze eerst zelf getuigde, en vervolgens – donderdag – onderworpen werd aan een kruisverhoor door de advocaat van Trump, liggen de kansen anders. Haar zaak is ‘behoorlijk sterk’, oordeelde Ty Cobb, de gewezen advocaat van Trump, op CNN. De door Newsweek geciteerde advocaat Jamie White, gespecialiseerd in gevallen van seksueel geweld, is ongeveer zeker dat Carroll haar zaak zal winnen. ‘Ik zou elke weddenschap aangaan’ met mensen die beweren dat Trump niet aansprakelijk zal gesteld worden voor de verkrachting, zei hij tijdens een interview.

Dat is misschien wat optimistisch ingeschat, maar haar weerwerk tijdens het kruisverhoor deed de geloofwaardigheid van Carroll zeker geen kwaad. De zaak is – mede door haar getuigenis – in enkele dagen van het zoveelste in een lijst van processen tegen Trump uitgegroeid tot iets wat volop de belangstelling van het land trekt.

In een kleedhokje

Carroll, die als columniste van het blad Elle onconventioneel advies verstrekte aan lezers, ontmoette – dit is haar versie – ergens in het midden van de jaren 90 Trump in luxewarenhuis Bergdorf Goodman in Manhattan, New York. Hij zocht haar advies over een geschenk dat hij voor een vrouw wou kopen. Ze maakten een reisje langs de afdelingen in de winkel (onder meer de handtassensectie) en hij opteerde uiteindelijk voor lingerie. Hij vroeg haar om een grijze bodysuit aan te passen. Zij stelde voor dat hijzelf de bodysuit zou uitproberen. Er werd over en weer geflirt, er werd gegrapt en gegrold. In de veronderstelling dat ze een komisch moment zouden delen (ze schreef ooit sketches voor komisch tv-programma Saturday Night Live), trok ze met hem een kleedkamer op de zesde verdieping in.  ‘Ik dacht niet dat er iets zou gebeuren’, getuigde ze woensdag, ‘Die open deur (naar de kleedkamer) speelt me al jaren parten. Ik liep gewoon naar binnen’.

‘Ik kan het nog altijd voelen’

Eenmaal daar aanbeland was het (nog altijd in haar versie) voorbij met het geflirt en met de mogelijkheid dat ze Trump in vrouwenondergoed zou zien.

Zo omschreef ze deze week wat er gebeurde: Trump ‘duwde me zo hard dat mijn hoofd tegen de muur klapte’. Hij trok haar panty’s naar beneden. ‘Zijn vingers gingen in mijn vagina, wat extreem pijnlijk was. Het was een gruwelijk gevoel omdat hij zijn vingers kromde’. ‘Terwijl ik hier nu zit, kan ik het nog altijd voelen’.

Hij was groot en zwaar, ze is ook groot maar mager. Ze vocht zo goed ze kon terug. ‘Ik denk altijd – ik vraag me altijd af waarom ik door die deur ging en mezelf in die situatie bracht. Maar ik ben trots te kunnen zeggen dat ik uit de situatie geraakte. Ik schopte hem met een knie en duwde hem terug’. Binnen de drie minuten, schat ze, was het voorbij.

‘Ik weet dat mensen heel wat ergere dingen meegemaakt hebben, maar dit…. Het maakte dat ik niet langer in staat was ooit nog een romantisch leven te hebben’.

Ze deed geen aangifte, en de aangelegenheid bleef onbesproken tot ze in 2019 in een artikel voor New York Magazine de zaak beschreef. Dat artikel was een voorpublicatie uit haar memoires, What Do We Need Men For?: A Modest Proposal, die datzelfde jaar verschenen. Ze bevatten behalve tegen Trump ook beschuldigingen van seksuele agressie tegen Les Moonves, de gewezen baas van tv-zender CBS.

Moonves en Trump, die op dat moment nog president was, ontkenden. Trump liet het niet bij een ontkenning alleen. Hij beweerde dat Carrolls aantijgingen ‘totaal uit de lucht gegrepen’ waren, en dat hij haar nooit had ontmoet. Bovendien, zei hij, was ze ‘mijn type’ niet. Carroll produceerde een foto uit 1987 waarop ze samen met Trump te zien was.

Mishandeling en laster

Ze klaagde vervolgens de toenmalige president aan wegens laster. Eind vorig jaar kwam daar, nadat de wet op de verjaring van seksuele misdrijven in de staat New York gewijzigd werd, ook de aanklacht voor mishandeling bij. Het gaat om een burgerlijke zaak die niet kan leiden tot een gevangenisstraf maar wel, als de jury hem schuldig acht, tot een veroordeling en eventueel een heel forse geldboete. Trump wordt niet verplicht om aanwezig te zijn tijdens de zittingen of om tijdens het proces verhoord te worden. Hij is wel tijdens de onderzoeksfase ondervraagd. Tijdens die ondervraging verwarde hij een foto van Carroll met die van zijn tweede echtgenote, Marla Maples. Of Carroll echt zijn type niet is, is dus nog niet zo zeker.

Waarom ze Moonves niet en Trump wél vervolgde, werd Carroll deze week gevraagd.

‘Hij (Moonves, red.) belasterde me niet. Hij noemde me geen leugenaar. Donald Trump noemde me een leugenaar’.

De gerechtskosten van Carroll worden gedeeltelijk gedragen door Reid Hoffman, de man achter Linkedln, en een financier van de Democratische Partij. Ook Carroll is een Democraat, maar politieke verschillen hadden niets met het proces te maken, zei ze in de rechtbank. Ze wilde geen politieke maar wel een persoonlijke rekening vereffenen.

De tactiek van team Trump bestond en bestaat erin het proces zoveel mogelijk uit te stellen en de geloofwaardigheid van Carroll te ondergraven.

Trump zelf probeert dat laatste ook via zijn eigen sociaal medium Truth Social te doen. ‘Gelooft iemand dat ik een bijna 60-jarige vrouw, die ik niet ken, meeneem van de deur van een heel druk warenhuis (waarbij ik, om het zacht te zeggen, heel bekend ben!) naar een kleine kleedkamer?’ schreef hij dinsdag. Hij noemde de rechtszaak ook ‘een zwendel’, ‘frauduleus’, ‘een heksenjacht’.

Carroll is goed twee jaar ouder dan Trump, ze was om en bij 52 in het midden van de jaren 90.

De tussenkomsten van Trump op Truth Social leidden tot een vermaning van de rechter in de zaak. Ze zijn volgens hem ’totaal ongepast’ en kunnen een poging zijn om de jury en de publieke opinie te beïnvloeden. De rechter deed nog enkele uitspraken, die tegen de ex-president ingaan. Zo laat hij de Access Hollywood-opname als bewijsmateriaal toe waarin Trump pocht dat hij zonder toestemming de pussy van vrouwen kan vastgrijpen. Hij laat ook getuigenissen toe van twee andere vrouwen die Trump beschuldigen van seksuele geweld. (Er zijn, volgens een telling van nieuwssite Axios, minstens 26 vrouwen die publiekelijk hebben geklaagd over seksueel wangedrag of geweld van Trump).

‘Je kunt me niet verwijten dat ik niet schreeuwde’

Trumps zaak werd er volgens experts niet beter op door het urenlange kruisverhoor van zijn advocaat Joe Tacopina. De gespecialiseerde advocaat Jamie White in Newsweek omschreef het optreden van Tacopina als ‘toondoof’. Commentator Ruth Marcus schreef in The Washington Post dat het kruisverhoor een ‘voorspelbaar scenario volgt, rechtstreeks afkomstig uit de jaren 50, waarbij het slachtoffer beschuldigd wordt’.

Waarom had Carroll niet om hulp geschreeuwd? vroeg Tacopina onder meer.

‘Ik ben geen schreeuwer’, luidde het antwoord, ‘Ik was in paniek, ik vocht. Je kunt me niet verwijten dat ik niet schreeuwde. Mensen vragen steevast: “Waarom schreeuwde je niet?” Sommige vrouwen schreeuwen, andere niet. Hier is wat gebeurde: ik was te veel in paniek om te schreeuwen. Hij verkrachtte me, of ik nu schreeuwde of niet. Als ik zou proberen te liegen zou ik zeggen dat ik schreeuwde zo luid ik kon. Maar ik schreeuwde niet. Ik schreeuwde niet.’

Waarom rapporteerde ze de misdaad niet meteen?

In eerste instantie contacteerde ze een vriendin en probeerde ze wat gebeurde weg te lachen. Als die vriendin er ook mee zou lachen, zou het misschien allemaal zo erg niet zijn, dacht ze. Maar de vriendin lachte niet, en raadde haar aan klacht neer te leggen.

Ze kwamen uiteindelijk overeen er nooit meer over te praten.

‘Zwijgen werkt niet’

Een tweede vriendin gaf de volgende dag het tegengesteld advies. Zij waarschuwde Carroll dat Trump en zijn team van advocaten haar zouden ‘begraven’ als ze een zaak aanhangig zou maken.

Carroll was het met haar eens. ‘Ik had schrik van Donald Trump. Ik dacht dat hij represailles zou nemen en ik was beschaamd. Ik dacht dat het mijn fout was’.

Ze kwam met haar ‘versie’ van verkrachting omdat ze een boek wou verkopen, opperde de advocaat.

Dat ontkende ze. ‘Het gaat niet om geld, het gaat erom mijn naam terug te krijgen’.

 Volgens haar lag de oorsprong van het proces bij de onthullingen rond Harvey Weinstein die leidden tot #MeToo. Dit ‘deed me inzien dat zwijgen niet werkt’.

Kon ze wel naar Trump schoppen, vroeg Tacopina, vanop de 10 centimeter hoge hakken die ze naar eigen zeggen droeg?

Carroll: ‘Ik kan voor- en achterwaarts dansen op 10 centimeter hoge hakken.’

Het proces wordt niet uitgezonden. De buitenwereld wordt op de hoogte gehouden door persverslagen en rechtbankschetsen. Het zal uiteindelijk van de jury afhangen wie het meest geloofwaardig is in deze. Die jury bestaat uit 6 mannen en 3 vrouwen.

Of Trump zal getuigen hangt van hem af. Zijn advocaat probeerde de rechter zover te krijgen aan de jury uit te leggen dat hij wel graag wil getuigen maar dat de verplaatsing en de veiligheidsmaatregelen te grote logistieke en financiële lasten zouden meebrengen voor de rechtbank en de stad New York. De rechter weigerde mee te stappen in die strategie.

Het proces waarbij Trump in New York in beschuldiging werd gesteld in de zaak van het zwijggeld voor pornoactrice Stormy Daniels, trok eerst meer de aandacht. En er zijn mogelijk tot waarschijnlijk rechtszaken op komst rond inmenging van Trump in de verkiezingen, of naar het verdonkeremanen van documenten, die wél tot gevangenisstraffen kunnen leiden. Maar in afwachting is dit proces, op een minder politiek en meer menselijk niveau, een zoveelste lakmoestest voor aanhangers van Trump: zien ze de berg negatieve publiciteit, zoals de ex-president zelf, als een heksenjacht, dan wel als een teken dat er echt iets aan de hand is?