‘Uitblijven van vrede ligt toch minstens zozeer aan Palestijnse Jodenhaat’

Naast alle aandacht voor onverzoenlijke en intolerante Joodse politici, schrijft Robbert de Witt, mag het Palestijnse antisemitisme als obstakel voor vrede ook eens worden benoemd?

Allicht komt het omdat alle pogingen de afgelopen veertig jaar zijn mislukt. Maar feit is dat we maar weinig horen over de huidige poging om vrede te bewerkstelligen tussen Israël en de Arabieren. De afgelopen maanden reisden Amerikaanse diplomaten voortdurend heen en weer tussen Jeruzalem, Riyad, Ramallah en Amman.

Zoals vrijwel alle naoorlogse Amerikaanse presidenten, werkt Joe Biden aan een alomvattend akkoord dat eindelijk, eindelijk vrede moet brengen in het Midden-Oosten. Er is best kans dat dat lukt. Dankzij zijn voorganger Donald Trump gaven al enkele Arabische landen hun decennialange verzet tegen Israël op. Biden mikt op het invloedrijkste Arabische land: Saudi-Arabië. Als de Saudi’s de Israëliërs de hand schudden, staat het Midden-Oosten op zijn kop. Dan is alleen de islamitische theocratie Iran er nog een splijtzwam.

Vergeet het maar, schreef de invloedrijke Amerikaanse columnist Thomas Friedman vorige week in The New York Times. Biden wordt er volgens hem ingeluisd door de Israëlische premier Benjamin Netanyahu. Diens regering is volgens Friedman ‘niet normaal’ en je kunt er dus geen normale relaties mee aanknopen. Want terwijl Netanyahu al geldt als zeer rechts, zijn zijn coalitiegenoten nog veel rechtser.

(Lees verder onder de preview.)

Friedman citeerde een politieke tegenstander van Netanyahu, die sommige coalitiepartners van Netanyahu vergelijkt met de Ku Klux Klan. De teneur van de column: met al die rechts-extremisten in de Israëlische regering, is het zinloos vrede na te streven.

Dat is inmiddels een vertrouwd geluid. Sinds de oprichting van de staat Israël in 1948 stond een Israëlische regering er zelden zo slecht op als nu. De sympathie voor de Holocaustoverlevenden die een stukje woestijn omtoverden tot een groen paradijsje, en zich intussen een Arabische overmacht van het lijf hielden, is vrijwel geheel verdwenen. Zeker omdat religieuze fanatici een steeds grotere stem krijgen in het land.

Orthodoxe joden menen het goddelijke recht te hebben zich te vestigen op de Westelijke Jordaanoever, die volgens de buitenwereld Palestijns is. En zij weten zich beschermd door het oppermachtige Israëlische leger.

Maar het feit dat de Palestijnen de onderliggende partij zijn, betekent niet dat zij automatisch onschuldig zijn. En dat er radicale elementen in de Israëlische regering zitten, betekent niet dat daarmee alleen Israël verantwoordelijk is voor het uitblijven van vrede, zoals steeds wordt gesuggereerd. Neem de Palestijnse premier Mohammad Shtayyeh, die de Israëlische regering ‘extreem-religieus-rechts’ noemde, en een bewijs van het ‘groeiende extremisme en racisme in de Israëlische samenleving’. ‘Het bewijst dat wij geen vredespartner hebben.’ Zijn woorden werden met instemming ­opgetikt door westerse journalisten.

Amper aandacht was er daarentegen voor de haat-toespraak van de Palestijnse president Mahmoud Abbas, op 24 augustus. Abbas zei tijdens een bijeenkomst van zijn partij Fatah dat Europeanen de Joden niet haatten vanwege hun religie, maar vanwege ‘hun rol in de maatschappij’, omdat ze ‘geldverstrekkers’ waren – ook Hitler ging het om de geldhandel van Joden. En Abbas wees zijn partijgenoten erop dat het de Britten en Amerikanen waren die de Joden een eigen staat hebben gegeven. ‘Ik zeg dit zodat we weten wie onze vijand is, wie ons thuisland aan de Israëliërs en Joden heeft gegeven.’

De 87-jarige Abbas, president sinds 2005, heeft een lange geschiedenis van antisemitische uitspraken. Vorig jaar nog zei hij tijdens een ontmoeting met de Duitse bondskanselier Olaf Scholz dat wat Israël de Palestijnen aandoet, net zo erg is als wel ‘vijftig Holocausts’.

Zulke extremistische uitspraken zijn wel een graadje erger dan de taal die sommige nationalistische Israëlische politici uitslaan. Maar ja, ze komen uit de mond van een Palestijn. Terwijl Abbas ook nog eens geldt als een ‘gematigde’ Palestijnse bestuurder – het alternatief voor zijn Fatah is Hamas, de terreurbeweging die al jaren probeert de Joden met rakettenregens te verjagen. Jodenhaat is helaas diepgeworteld in de Palestijnse Gebieden.

Naast alle aandacht voor onverzoenlijke en intolerante Joodse politici: mag het Palestijnse antisemitisme als obstakel voor vrede ook eens worden benoemd?