‘Trump, the man you love to hate’

Trump heeft op tien dagen tijd meer maatregelen genomen tegen illegale immigratie dan onze Europese Mandarijnen op tien jaar, schrijft Jean-Marie Dedecker.

Donald Trump, The man you love to hate of a man of action? Wij zijn niet vertrouwd met politici die na de verkiezingen doen wat ze er voor beloofd hebben. Integendeel. In Europa zijn de traditionele politieke formaties daardoor al lang hun geloofwaardigheid kwijt, van liberalen tot christendemocraten en bleekwatersocialisten. Door die besluiteloosheid maken er op het oude continent nog amper twee politieke strekkingen opgeld. Aan de ene kant de neocommunisten die de arbeidsethos van het Stachanovisme afgezworen hebben en vervangen door het recht op luiheid ( een gratis basisinkomen voor iedereen, een 32-urige werkweek…) en door een knuffelende migratiepolitiek van open grenzen. Aan de andere kant een bonte verzameling van wat men gemakshalve smalend populisten noemt, met zowel een rechtse als een linkse economische agenda, maar met de anti-migratie en anti–islam retoriek als bindende factor. Het establishment oogst wat het gezaaid heeft.

Hoe controversieel ook, Trump heeft op tien dagen tijd meer maatregelen genomen tegen illegale immigratie dan onze Europese Mandarijnen op tien jaar. We leven in een werelddeel dat zijn eigen grenzen niet beschermt, maar schieten in een kramp als een ander land het wel doet. Trump wil betere screening van bezoekers uit landen met een traditie van terreuraanslagen. Dat je dan bij islamitische landen terechtkomt is dan de logica zelve. Hij beantwoordt aan de bezorgdheid van Joe Six-pack dat niet alle moslims terroristen zijn, maar alle terroristen wel moslim. Europa daarentegen besteedt haar vluchtelingenbeleid voor zes miljard euro uit aan een islamitische Turkse dictator die het woord mensenrechten nog niet eens kan spellen. Ondertussen blijft het de veerdienst op de Middellandse zee propageren, een kerkhof van hopeloze gelukzoekers. Trump bouwt een muur aan zijn zuidergrens om uit te voeren wat Bill Clinton in zijn State of the Union in 1995 al beloofde: ” De Amerikanen zijn terecht verontwaardigd over de grote getallen illegale immigranten die ons land binnenkwamen. De banen die ze inpikken en hun gebruik van publieke diensten betekenen extra lasten voor onze belastingbetalers. Daarom gaat deze regering op een agressieve manier onze grenzen beter bewaken, door het aanstellen van een recordaantal grensbewakers en het deporteren van twee keer zoveel illegale criminelen”.

Dat koffiebrander Starbucks, Nike en Apple evenals sociale dumpers als Airbnb en Uber Trumps grenzenbeleid niet lusten hoeft niemand te verbazen. Facebook en Twitter hielpen met fake news Trump in het Witte Huis en krijgen nu met gespleten tong berouw na de zonde. Multinationals houden per definitie niet van natiestaten en zeker niet van grenzen. Ze rekruteren hun hooggeschoolden wereldwijd, produceren in lageloonlanden, verkopen aan kapitaalkrachtigen en betalen nergens belastingen. Amerika heeft een jaarlijks tekort op haar handelsbalans met China van 500 miljard dollar, met Mexico voor 60 miljard en ook met Duitsland en Japan. De vuilgebekte New Yorker zet daarom kortzichtig handelsakkoorden als TTP op de schop, zet NAFTA in vooropzeg en TTIP in de koelkast. Protectionisme en invoerrechten verarmen per definitie de bevolking, zeker in een land als de VS, dat bijvoorbeeld meer dan 90% van de schoenen, textiel (Nike) en elektronica (Apple) importeert, maar de verontwaardiging is zeer selectief. Milieuorganisaties als Greenpeace, Oxfam, en dito anti-globalisten komen elkaar al jaren tegen op demonstraties tegen vrijhandelsverdragen. Is Trump dan niet eerder een economische bondgenoot van dergelijke linkse wereldverbeteraars dan een vijand ?

Trump schiet met woorden zoals een cowboy met zijn colt, meestal nog vanuit de heup. Ik hou niet van zijn zielig vertoon van verwende zelfverheerlijking en walg van zijn misogyne, ordinaire en abjecte opmerkingen. Maar hij vloekt bijvoorbeeld wel terecht in de klimaatkerk, omdat hij beseft dat Amerika met haar eigen productie van olie en (schalie)gas zowel politiek als economisch energie-onafhankelijk wordt, terwijl Europa op de knieën moet bij Poetin om de gaskraan open te houden, op het bidmatje bij de Saoedi’s om te lurken aan de oliepijp en haar bevolking verarmt door de aanbidding van de groene mammon.

Ik heb geen greintje geloof in een narcistische mafketel die door de Blue Collar Workers op het schild gehesen is voor zijn discours tegen het establishment omdat die de lagere middenklasse in haar sop heeft laten gaar koken; maar die dan op zijn beurt een ministerieel rariteitenkabinet samenstelt, opgelijst uit de miljardairsclub van Goldman Sachs en de petroleumboeren. De ene elite heeft blijkbaar de andere afgelost. Maar Trump is democratisch verkozen met de helft van de stemmen van de Amerikanen. Charles Michel daarentegen is premier met nog geen 15% van ’s lands kiezers achter zich. EU-president Donald Tusk is benoemd met handgeklap door een politbureau van staatshoofden omdat hij het volgzaamste eendje in het Europese wak is. Welke Donald is dan de duck ? Koning Filip kapittelt Trump, maar zijn enige legitimiteit is het feit dat hij als eerstgeborene volgens een middeleeuws gebruik op een troon gehesen werd door de Gestelde Lichamen.

Europa is al jaren het Noorden kwijt en schopt nu in alle windrichtingen. De brexiteers en de Trumpisten zijn de nieuwe zondebokken, terwijl ze in feite een keuze gemaakt hebben, die ons misschien niet goed uitkomt maar een die legitiem en democratisch is. In plaats van verontwaardigd en selectief te janken, zou hoogmoedig en verongelijkt Europa beter de uitdaging met de nieuwe assertieve wereldorde aangaan. Ze zouden Trump beter uitnodigen in hun kaasstolp aan het Brusselse Schumannplein, in plaats van in morele arrogantie te zwelgen in afschuw, en in het luchtledige te speculeren over zijn plannen. De Verenigde Staten zijn het land met het meest hoogwaardige wetenschappelijk onderzoek, de meeste patenten en Nobelprijzen, de grootste interne markt, en met Wall Street is het ook het belangrijkste financieel centrum van de wereld. Ze redden ons al een paar keer van de Apocalyps en in de NATO financieren ze 70% van onze veiligheid. Enkel de verarmde Grieken, de Polen, de Esten en de Britten houden zich aan de regel van 2% van het BBP voor hun militaire bijdrage in de kosten. Is het dan te verwonderen dat een zakenmogol de rekening presenteert ? Met een immobiliënmagnaat die alleen het recht van de sterkste en de macht van het geld kent is het beter kersen te eten dan de pitten in zijn gezicht te spuwen. Het voordeel van de twijfel. Amerika is een democratie met een wetgevende, een rechterlijke en een uitvoerende macht, dat voldoende checks and balances uitgebouwd heeft tegen een narcistische nozem met een primaire dadendrang en extreemrechtse reflexen. Ik heb er meer vertrouwen in dan in een losgeslagen diva als Madonna die in een optocht van gebreide goedmutsen roeptoeterde: ” I thought an awful lot about blowing up the White House “.