‘Sinds kort woon ik in Fantasieland, gelegen op de planeet Brexit: een paradijs in wording’

‘Door het Europese juk van zich af te werpen zal dit land, vroeger bekend als Groot Brittannie, eindelijk tot zijn recht komen. De toekomst had nog nooit zoveel gouden randjes’, schrijft Lia Van Bekhoven vanuit Londen. Al heeft ze toch ook wat bedenkingen.

Ik ben verhuisd. Sinds kort woon ik in Fantasieland en ik wil er nooit meer weg. Gelegen op Planeet Brexit, is het een paradijs in wording. Door het Europese juk van zich af te werpen zal dit land, vroeger bekend als Groot Brittannie, eindelijk tot zijn recht komen. De toekomst had nog nooit zoveel gouden randjes.

Buiten de EU zal het VK globaler en succesvoller zijn. De Britten zullen, ongehinderd door Brusselse bureaucratie, kunnen doen waar ze goed in zijn: handel drijven met iedereen die dat wil, en wie wil dat niet? ‘Iedereen wil onze goederen’, zei minister van buitenlandse zaken Boris Johnson vorige week. ‘We verkopen thee aan China en TV-antennes aan Korea’. ‘Wijn aan Frankrijk en boemerangen aan Australië’, (minister van handel). ‘Koffie aan Brazilië en Engelse plattelandslucht voor € 85 per fles’, (minister van landbouw).

Plattelandslucht? Bij navraag van The Guardian bleek dat het Engelse countrygeurtje een idee was van een ‘aromaboer’, een jonge ondernemer met een ‘diep pretentieuze website’, die niet meer dan drie honderd van die grappen aan Chinezen had verkocht. De koffie-export laat zich samenvatten in een paar zakken bonen die Engeland importeert uit Brazilië, om dan verwerkt weer terug te sturen. En van alle wijn die de Fransen invoeren is het Engelse aandeel 2%. Maar hee. Als je maar gelooft. Papaverplanten naar Afghanistan, mayonaise naar België, ham naar de Sandwicheilanden. De mogelijkheden zijn eindeloos.

Het IMF waarschuwt voor de enorme risico’s van een harde Brexit. De Britse valuta is nagenoeg in vrije val. De City vreest voor 75.000 banen. Het Instituut voor Fiscal Studies schat dat de Britse economie buiten de EU permanent 4% kleiner zal zijn. Maar zij zijn pessimisten. Organisaties die nog immer niet over het verlies van het Brexit referendum heen zijn. Gevraagd hoe hij zo zeker wist dat werkgelegenheid en groei zouden toenemen zei oud minister Ian Duncan Smith: ‘Vertrouwen’. ‘Blind vertrouwen is wat de Britse politiek drijft’, schreef de Times. Overgoten met een saus van optimisme en wensdenken.

‘We zitten in een la la la la la stemming’, zegt Iain Anderson CEO van Public Affairs groep Cicero over de landbestuurder die de vingers in de oren houden voor de realiteit. In het tijdperk van post-feitelijk denken is de emotie dominant. Vraag maar aan Donald Trump. In het VK, misschien wel Europa’s minst religieuze land, heersen de overtuigingen en het uitbundige zelfvertrouwen van de born again. De sfeer bij de Conservatieven doet denken aan een jaarbijeenkomst van Jehova’s getuigen die in de Efteling beland zijn.

Terugkeer naar het verleden

‘Voordat je het weet gaan we het over het Britse Rijk hebben’ verzuchtte een staatssecretaris. En jawel. De tabloid The Sun is een campagne gestart om de bourgondisch-rode EU-paspoorten te vervangen door de oude, blauwe, Britse. ‘Het symbool van een trotse, sterke natie’. En van mensen die terug willen naar het verleden, naar een tijd voor internet en globalisering, toen niemand van de Britten verwachtte dat ze in dezelfde rij voor de douane stonden als Belgen en Hongaren.

En over rijen gesproken. Ik ga de lege melkflessen buiten zetten, in afwachting van twee volle die de melkboer morgenvroeg voor de deur zal zetten. Want ook zonder Brexit was mijn planeet hier en daar al blijven steken de vijftiger jaren.