De strijdbijl van Rusland mag dan bot zijn, veel Europese landen hebben niet eens meer een strijdbijl.
We zijn bijna een jaar na de start van de Russische invasie in Oekraïne. De menselijke, economische en militaire tol is zowel voor Rusland als voor Oekraïne waanzinnig. Toch maken de twee partijen geen aanstalten om vredesgespreken te starten. Integendeel, ze graven zich verder in en hanteren steeds oorlogszuchtigere taal. De komende maanden worden opnieuw honderdduizenden jonge levens in die gruwelijke strijd geworpen.
Terwijl Kiev zich sterk maakt dat het ook de Krim kan heroveren, hoor je in Moskou steeds krachtiger dat de Russen zich schrap moeten zetten voor een langdurige krachtmeting met het Westen. Ze vinden het hun heilige taak om Oekraïne te bevrijden. Want vandaag worden Russen bedreigd als ‘de Joden’ van de eenentwintigste eeuw. De ‘speciale militaire operatie’ is een oorlog geworden, een oorlog voor het Russische zelfbehoud.
Het zombieleger van gedwongen rekruten en inderhaast bijeengeschraapte wapens is een botte strijdbijl, maar wel een gigantische strijdbijl.
Rusland heeft al lang aanvaard dat het nieuwe offensief rudimentair en brutaal zal zijn. Hoewel het nog altijd aanzienlijke arsenalen minder moderne raketten heeft, hebben de beperkingen op de handel in technologie de productie van precisiewapens bemoeilijkt. Rusland moet het dus van zijn grootschalige, brute vuurkracht hebben. Daarvoor produceert het gigantische hoeveelheden munitie, artillerie, lichte wapens en tanks. In die sectoren is het ook bijna zelfvoorzienend.
Het kraakt en davert in de Russische economie. Niet alle moeren van de nieuwe Russische tanks zullen even vast zitten. Het zombieleger van gedwongen rekruten en inderhaast bijeengeschraapte wapens is een botte strijdbijl, maar wel een gigantische strijdbijl.
Het lijkt opnieuw de stilte voor de storm, net als vorig jaar. Veel Europeanen denken dat het wel mee zal vallen. Of ze zijn op een gevaarlijke manier gewend geraakt aan het geweld: ‘Als dit het nieuwe normaal is, valt het wel mee.’ Maar het valt niet mee. Het hele spectrum van escalatie blijft openliggen: van een brutaal massaoffensief tot nucleaire afschrikking.
Tezelfdertijd blijft Europa kwetsbaar. Nog nooit waren het onbegrip in Oost-Europa voor onze passiviteit en het wantrouwen ten aanzien van onze strategische solidariteit zo groot. We zijn meer dan ooit aangewezen op de energie en de wapens van de Verenigde Staten. De hogere defensiebudgetten volstaan totaal niet om de gaten in onze eigen krijgsmachten te dichten. De strijdbijl van Rusland mag dan bot zijn, veel Europese landen hebben niet eens meer een strijdbijl.
