Rudy Giuliani: hoe het hulpje van Trump in steeds diepere putten verzeilt

Rudy Giuliani (79), ooit ‘America’s burgemeester’, en later de advocaat van Donald Trump, werd deze week aansprakelijk gesteld voor het belasteren van twee kiesmedewerkers in Georgia. Dat kan hem ‘tientallen miljoenen dollar’ kosten. Er komen ook miljardeneisen op Giuliani af. De man is volgens zijn advocaat blut, en Trump is niet geneigd veel te helpen.

Kort na de presidentsverkiezingen van november 2020 was Rudy Giuliani aan het hoofd gekomen van een task force die namens de Trump-campagne gevallen van kiesfraude moest opsporen, signaleren en aanvechten. In ruim 60 rechtszaken gebeurde dat. Het werd een regelrechte catastrofe, met advocaten – vaak Giuliani zelf – die door rechters de zaal uitgelachen werden omdat ze zonder geloofwaardig bewijs en zonder geloofwaardige getuigen grootschalige ingrepen leken te verwachten.

Buiten de rechtbanken was het nog erger. Tijdens persconferenties – in de meest beroemde liet de haarkleurstof van Giuliani een spoor op zijn wang na – werden aanwijsbaar foute beweringen ter confirmatie van fraude aangevoerd, niet altijd door Giuliani zelf, maar door mensen in zijn team. Hijzelf verwarde twee soorten van kiesmachines, van de bedrijven Dominion en Smartmatic, en ging er ten onrechte van uit dat Smartmatic de software leverde voor concurrent Dominion. Ook de bewering dat Venezuela achter een complot zat om Trumpstemmen in Bidenstemmen om te toveren bleek op niets gebaseerd.

‘We hebben een hoop theorieën’, gaf Giuliani toe tegenover Rusty Bowers, de voorzitter van het Huis van Afgevaardigden in Arizona, ‘we hebben gewoon het bewijs niet’. Desalniettemin probeerde hij Bowers zover te krijgen de kiesuitslag in Arizona te blokkeren. Hij kon dit doen, aldus Giuliani, door te verwijzen naar de (uiteraard onbewezen) stemmen van honderdduizenden illegale migranten en duizenden doden.

Omdat de campagne om kiesfraude aan te tonen zo lamentabel verliep, vroeg Trump Giuliani om met iets bevattelijks te komen, iets dat voor gewone mensen zou duidelijk maken hoe de fraude verliep. Dat kon, voegde Trump toe, desnoods ook zonder bewijs.

Giuliani kwam op de proppen met beveiligingsbeelden van twee werknemers in een kiesbureau in Georgia, Shaye Moss en haar moeder Ruby Freeman, die iets leken door te geven. Volgens Giuliani werden ze betrapt terwijl ze de stemuitslag vervalsten door usb-sticks uit te wisselen ‘als waren het flacons met cocaïne’. De vrouwen zijn zwart, en de verwijzing naar drugs was niet onschuldig. De usb-sticks zouden, was de veronderstelling, fictieve Bidenstemmen in de stemmachines brengen. Hoe dat precies in zijn werk ging, wist Giuliani nooit duidelijk te maken. Maar dat was ook niet de bedoeling. Het was zonneklaar voor hem, als gewezen procureur, dat het om gesjoemel ging, zei hij. En sympathisanten van Trump konden zich er iets bij voorstelen: bij usb-sticks en fraude met stemmen.

Spijtig genoeg, voor Giuliani en Trump, liet onderzoek door onder meer de diensten van Binnenlandse Zaken van de staat Georgia geen spaander heel van het verhaal. De vrouwen wisselden geen usb-sticks uit, maar gembermuntjes. Tot twee keer toe werden stemmen herteld en er was geen sprake van fraude.

Dat weerhield er Giuliani en Trump niet van herhaaldelijk bij naam de vrouwen te beschuldigen.

Na de uitspraken van Trump en zijn privéadvocaat werden de vrouwen belaagd door aanhangers van de uittredende president. Ruby Freeman moest maandenlang haar woning verlaten. ‘Ik verloor mijn naam, ik verloor mijn reputatie’, zei ze tegenover de parlementaire onderzoekscommissie. ‘Weet je hoe het voelt als de president van de VS je als doelwit neemt?’

Een non-profitgroep spande namens de vrouwen een proces wegens laster en eerroof aan tegen Giuliani.

Eerder deze week besliste de rechter dat Giuliani, die in de loop van het proces heeft toegegeven dat wat hij verkondigde fout en lasterlijk was, aansprakelijk is en een schadevergoeding plus de 90.000 dollar aan gerechtskosten zal moeten betalen. Een jury zal later beslissen over het bedrag van de schadevergoeding. Een advocaat van de vrouwen zei dat hij uitgaat van ‘tientallen miljoenen dollar’.

Giuliani had de vereiste documentatie niet aan de rechtbank doorgespeeld. Hijzelf argumenteerde dat bij een huiszoeking van de FBI veel van de vereiste gegevens verloren waren gegaan.  De rechter, die dat argument niet accepteerde, speculeerde dat dit achterhouden van informatie misschien te maken had met het belastend karakter ervan. Al wat Giuliani aan deze rechtbank voorlegt, kan ook gebruikt worden in andere rechtszaken die hem te wachten staan.

Een man zonder angst-gen

Op een bepaald punt in de vroege 21ste eeuw leek de heldenplaats van Giuliani in de geschiedenis verzekerd: hij was de burgemeester van New York toen terroristen van Al Qaeda op 11 september 2001 met lijnvliegtuigen de Twin Towers deden instorten. President George W. Bush was een tijdlang onzichtbaar. Hij werd in schuilplaatsen gehouden om aan eventuele nieuwe aanslagen te ontkomen, en Rudy Giuliani, die volgens vrienden ‘zonder angst-gen leeft’, stapte met gretigheid en hardnekkigheid voor de camera’s. Hij trotseerde het stof en het puin, en maakte tochten door de stad. Hij werd het aangezicht van de koppige Amerikaanse reactie op de aanslagen. Hij werd omschreven als ‘America’s burgemeester’, werd de persoon van het jaar van Time Magazine, werd geridderd door koningin Elizabeth.

Tot dan had Giuliani, een Republikein die verkozen werd in een Democratische stad, zich opgeworpen tot de vertegenwoordiger van Law & Order, eerst als procureur en later als burgemeester. Zijn aanpak om op te treden tegen vandalisme, zwartrijden op de metro en kleine misdrijven om zo grotere misdrijven in de kiem te smoren (de zogenaamde gebroken ruiten-aanpak), was populair, leidde inderdaad tot een daling van de misdaadcijfers, maar ging gepaard met het fnuiken van rechten, met name van minderheden in minder gegoede buurten.

Met 11 september had Giuliani een nationaal profiel gekregen, dat smeekte om een nationaal mandaat. Hij deed een zwaar gefinancierde gooi naar het presidentschap. In 2007 was hij de koploper bij de Republikeinse presidentskandidaten. Maar toen begon het merk Giuliani averij op te lopen. De politiechef die hij had aangeduid, werd beschuldigd en veroordeeld wegens belastingfraude. Hijzelf had als burgemeester allerlei begrotingtrucjes gebruikt om zijn maîtresse ongemerkt beveiliging en een chauffeur kunnen te bieden. Dat gesjoemel, een moeizame echtscheiding en een standpunt rond abortus dat te tolerant was voor evangelische kiezers, dreven kiezers van hem weg. Tegen de tijd dat de voorverkiezingen begonnen, stond Giuliani nergens meer in de peilingen. Hij wachtte tot de primary van Florida (vele New Yorkers brengen hun oude dag in die staat door), maar toen die ook geen doorbraak opleverde, gaf hij zijn poging om president te worden op.

Op dat moment, beschrijft biograaf Andrew Kirtzman (in zijn boek ‘Giuliani. The Rise and Tragic Fall of America’s Mayor’, verschenen in september 2022), werd hij door de hele wereld verlaten. Hij geraakte, meer nog dan tevoren, aan de drank. Eén persoon bleef hem verdedigen en tot op zekere hoogte helpen: Donald Trump.

Op zoek naar relevantie

Giuliani begon een lobbybedrijf, en verdiende miljoenen aan vaak dubieuze, buitenlandse klanten. Dat geld ging ook snel weer de deur uit.

Zo ging het tot Donald Trump in 2015 zijn presidentscampagne startte. Giuliani, de man van Law & order (en af en toe van fraude), bood zijn diensten aan en begon onder meer luidruchtig Hillary Clinton naar de gevangenis te wensen.

Gaandeweg werd hij de persoonlijke advocaat van Trump, hij werd de speerpunt van Trump bij diens zoektocht naar belastend materiaal rond Hunter Biden, en bij uitbreiding Joe Biden. Hij reisde naar Oekraïne in de hoop daar ‘vuil’ over Hunter en Joe te vinden. Hij was degene die, veel dichter bij huis, de verloren laptop van Hunter in handen kreeg.

Wat maakte dat hij zo gedreven voor Trump aan de slag ging? Biograaf Kirtzman ziet twee redenen: Giuliani beschouwde het als een wederdienst voor wat Trump deed in 2008, en hij zocht sinds zijn eigen verloren presidentscampagne krampachtig naar relevantie. Bij Trump werd hij weer relevant, weliswaar als hulpje en niet langer als de eerste viool.

Vanaf de verkiezingsdag in november 2020 – de dag dat Trump niet herkozen werd – ging Giuliani in een hogere versnelling. De volgens getuigen flink aangeschoten ex-burgemeester praatte op Trump in om tegen alles en iedereen in de overwinning uit te roepen. Giuliani was verre van de enige die deze aanpak voorstond, maar hij was in de kiesnacht wellicht de luidste en degene die het dichtst bij Trump kwam.

Maar altijd, aldus Kirtzman, en ook later toen hij knotsgekke theorieën over fraude verspreidde, ook toen hij op 6 januari 2021 de menigte opjutte die even later het Capitool zou bestormen, had hij de indruk dat hij het recht en de wet vertegenwoordigde.

Failliet met privévliegtuig

Met de hoger geciteerde rechtszaak rond smaad is de kous niet af voor Giuliani. Er komen nog ettelijke processen op hem af. Dominion, het bedrijf van kiesmachines, eist een schadeloosstelling van maar liefst 1,3 miljard dollar van hem. Ook concurrent Smartmatic is een zaak tegen hem begonnen.

En in de strafzaak in Atlanta (Fulton County) tegen Donald Trump wegens samenzwering om de kiesuitslag in de staat Georgia te beïnvloeden, is Giuliani een van de 18 medebeklaagden. Ironisch genoeg wordt in dat proces een wet op maffiapraktijken gebruikt, die vergelijkbaar is met de wet die procureur Giuliani graag aanwendde om de maffia in New York te bestrijden.

(Lees verder onder de preview)

Dat zijn plaats in de geschiedenis niet zal zijn wat ze was, kan Giuliani, naar eigen zeggen, niet zoveel schelen. ‘Ik maal niet om mijn nalatenschap’, zei hij al, ‘Ik zal dood zijn’.

Maar hij lijdt in afwachting aan geldgebrek. Hij heeft volgens zijn advocaat een onbetaalde telefoonrekening van 57.000 dollar, en voor miljoenen dollar aan niet betaalde advocatenrekeningen. ‘Hij staat dicht bij het faillissement’.

Trump heeft Giuliani niet betaald voor zijn werk als advocaat – hij betaalt alleen voor zaken die gewonnen worden – en de relatie tussen de twee is sinds 2021 bekoeld. Giuliani ging recent op bedeltocht naar Mar-a-Lago waar Trump heeft toegezegd dat hij ruim 300.000 dollar zal betalen voor één uitstaande rekening, en dat hij komende week een diner zal organiseren, waar gasten 100.000 dollar per maal zullen neertellen om Rudy te helpen. Af te wachten wie daarop intekent. Alvast niet de grote geldschieters van Giuliani’s presidentscampagne uit 2008 die al hebben aangekondigd dat ze niet zullen bijdragen. ‘Geen ene cent’, preciseerde een van hen.

Giuliani heeft daarnaast zijn appartement in New York voor 6,5 miljoen dollar te koop gezet. Het probleem is, aldus een in luxegebouwen gespecialiseerde immobiliënagente die The New York Times contacteerde, dat de aanwezigheid van Giuliani vroeger de prijs zou opgedreven hebben, terwijl hij nu eerder de prijs drukt.

Zijn geldnood kan wel enigszins gerelativeerd worden. Toen hij voor zijn kortstondige arrestatie in de strafzaak met Trump naar Atlanta moest, reisde de failliete Giuliani met een privévliegtuig. Het werd tot dusver niet duidelijk wie voor het toestel betaald heeft.