De giftige Republikeinse strijd leek aan te geven dat die partij diep is verdeeld. Maar de partijdiscipline onder de Republikeinen is groot – al was het maar omdat sommigen hopen dat Trump ze een mooi baantje zal geven, schrijft Robbert de Witt (EW).
Zelden zie je politici zichzelf zo vernederen als de afgelopen maanden gebeurde in de Verenigde Staten. De ene na de andere Republikein zei publiekelijk – geforceerd glimlachend, alsof er iemand met een pistool achter ze stond – dat ze echt, heus, vierkant en volledig achter Donald Trump staan. Het ging om Republikeinen die een zetel hebben in het Huis van Afgevaardigden of in de Senaat. Maar ook om Republikeinen die dachten dat zij zélf de Republikeinse presidentskandidaat konden worden om het komend najaar op te nemen tegen de Democratische president Joe Biden.
Okay, het is in Amerika gebruikelijk dat een verslagen kandidaat publiekelijk verklaart een kansrijkere partijgenoot te steunen. Maar het wordt wel heel pijnlijk als de politici in kwestie, zoals de Republikeinen die zich zo lang afzetten tegen Trump, eerst maandenlang de oud-president afschilderden als het grootste gevaar voor het voortbestaan van de Verenigde Staten, en als zij de ene na de andere belediging van de ‘The Donald’ hadden moeten incasseren.
Gênant voorval
Mogelijk het gênantst was een voorval tijdens een avondje in New Hampshire in januari. Dat was nota bene een van de eerste voorverkiezingen van de Republikeinse Partij, zodat het voor zijn tegenstanders niet noodzakelijk was om al voor Trump op de knieën te gaan.
Maar twee tegenstanders, Vivek Ramaswamy en Tim Scott, meenden dat dat beter was. Terwijl beide conservatieven sinds vorige zomer hadden geprobeerd rechtse kiezers ervan te overtuigen dat Trump 2.0 een ramp zou worden.
In New Hampshire liet Trump zien wat er gebeurt als je het tegen hem opneemt: je wordt vernederd. Ramaswamy stond nog achter hem te wachten totdat hij mocht zeggen dat Trump toch wél de beste leider voor het land zou zijn, toen die al begon te treiteren. Hij waarschuwde Ramaswamy dat hij het woord mocht, maar alleen als hij het ‘in een minuutje of zo’ zou doen. Ramaswamy staat bekend om zijn lange betogen, nu kreeg hij een paar zinnetjes en moest hij er nog bij lachen ook.
Vervolgens stapte de eerst beschimpte en toen verslagen Tim Scott het podium op en jubelde tegen een triomfantelijke Trump: ‘Ach, ik houd gewoon zoveel van jou!’ Trump lachte wat en negeerde Scott verder. Au.
Halet mikte op ‘fatsoenlijke Republikeinen’
Nikki Haley dacht lange tijd echt kans te maken om Trump te verslaan bij de voorverkiezingen, door zich te richten op de ‘fatsoenlijke Republikeinen’: conservatieve Amerikanen die niets moeten hebben van Bidens linkse plannen, maar ook niet van Trumps gescheld en gelieg. Daarop viel ze hem ook steeds aan. Maar ook Haley gaf het op. Vorige week kondigde ze aan op verkiezingsdag in november toch op Trump te gaan stemmen. Verstandig, merkte Trump op – geen woord meer over haar ‘vogelhersentjes’ (birdbrains).
Een soortgelijke vernedering onderging Ron DeSantis, die vorig jaar nog gold als de grootste uitdager van Trump. En hoe groter het gevaar, hoe vileiner Trumps aanvallen. Zo suggereerde de oud-president dat DeSantis misschien wel op mannen of zelfs kinderen valt. Ook zei hij dat de DeSantis op hoge hakken loopt. Evengoed sprak ook DeSantis uiteindelijk openlijk (maar weinig enthousiast) zijn steun uit voor hem. ‘We hadden meningsverschillen, maar ik sta voortaan achter hem.’
Lees verder onder de video.
Nog eentje dan: Marco Rubio, lang gezien als een groot conservatief politiek talent, mogelijk zelfs de eerste Republikeinse president van Latijns-Amerikaanse komaf. Hij was zó fel tegen Trump, dat hij hem in campagnes steevast een ‘con artist’ noemde, een ‘meesteroplichter’. Trump op zijn beurt vond Rubio corrupt. Rubio staakte de strijd, en riep toen zijn achterban op om allemaal op Trump te stemmen. ‘Dat is de enige manier om dit land weer op orde te krijgen!’
Pijnlijke ‘steunbetuigingen’
Ach ja, Amerikaanse politiek, zal de lezer denken. Wat hebben wij in Europa daarmee te maken? Welnu, al deze pijnlijke ‘steunbetuigingen’ zeggen veel over Trumps kansen. De giftige Republikeinse strijd leek aan te geven dat die partij diep, diep is verdeeld. En dat zittend president Biden, zelf bijzonder impopulair, daarvan zou kunnen profiteren.
Maar de partijdiscipline onder de Republikeinen is groot – al was het maar omdat sommigen hopen dat Trump ze een mooi baantje zal geven. Dat is dus ook een indicatie dat al deze verslagen Republikeinen inschatten dat Trump het Witte Huis best kan heroveren. Dat ze zó kruipen voor hun kwelgeest, is feitelijk slecht nieuws voor Biden en de Democraten.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
