‘Recht boven macht: waarom de Hind Rajab Foundation onze steun verdient’

‘Het is tijd dat België en andere Westerse landen zich achter mensen als Dyab Abou Jahjah en initiatieven als de Hind Rajab Foundation scharen’, schrijven Tijl De Bie, Walter Zinzen en Youssef Kobo.

“Wat vrede en veiligheid garandeert, is gerechtigheid,” sprak de Franse staatsman en diplomaat Dominique De Villepin op 7 november 2023. Dat is ook wat Simon Wiesenthal moet hebben gedacht toen hij in 1947 het Joods Historisch Documentatiecentrum oprichtte in het Oostenrijkse Linz. Als overlever van de Holocaust en verschillende concentratiekampen documenteerde hij oorlogsmisdaden van de Nazi’s, en spoorde hij de daders op om ze te vervolgen. Met succes, want met hulp van de Israëlische, Oostenrijkse, en West-Duitse overheden hielp hij meer dan 1000 oorlogsmisdadigers voor het gerecht te brengen.

Geschiedenis herhaalt zich, al worden de kaarten tussenin geschud. Vandaag is het Palestina dat in brand staat, en blijft Europa gevrijwaard. Na 465 dagen vernietigingsoorlog is er eindelijk zicht op vrijheid voor het honderdtal Israëlische gijzelaars nog in Gaza, en voor duizenden Palestijnse gijzelaars in Israël waarvoor de wat prettigere beschrijving “gevangene” wordt geprefereerd. Na 465 dagen kunnen de bijna 2 miljoen gevluchte Palestijnen terug huiswaarts keren, waar de meesten niets dan puin zullen aantreffen. Maar net als in 1945 keren met het wankele einde van de gruwel de vrede en veiligheid nog niet terug: daarvoor zijn de wonden veel te diep, het onrecht veel te groot.

En zonder gerechtigheid, geen duurzame vrede en veiligheid. Dat moet ook onze landgenoot Dyab Abou Jahjah gedacht hebben, toen hij in september 2024 met enkele gelijkgestemden de Hind Rajab Foundation (HRF) oprichtte. Die organisatie ontleent haar naam aan het vijfjarige Palestijnse meisje dat, na een urenlang telefoongesprek met een machteloze hulpverlener terwijl ze bij haar doodgeschoten familieleden in de auto zat, ook zelf werd vermoord. Zo gaf ze een gezicht aan de tienduizenden naamloze Palestijnse kinderen die Israël de dood heeft ingejaagd.

Net als Simon Wiesenthal wil de HRF oorlogsmisdadigers voor het gerecht brengen. Daartoe verzamelt het bewijsmateriaal dat door zegedronken Israëlische militairen op sociale media wordt gepost. Zo kon de HRF 1000 dossiers indienen tegen Israëlische soldaten bij het International Strafhof in Den Haag. En het legde talrijke klachten neer bij nationale overheden, van Spanje tot Argentinië, van Cyprus tot Nederland.

Het is eens wat anders dan oog om oog, tand om tand, en al helemaal dan de beruchte Israëlische ‘Dahiya doctrine’ van disproportionele vergelding. Door radicaal voor de geweldloze gerechtelijke weg te kiezen, plaatst de HRF Israëlische oorlogsmisdadigers voor de onmogelijke keuze om zich juridisch te verdedigen in een verloren zaak, of schuld te bekennen door te vluchten.

Dat is dramatisch voor het al sterk beschadigde aura van ‘meest morele leger van de wereld’ dat Israël zich zo graag aanmeet. Het ondergraaft de belangrijkste troef van Israël, namelijk de schier onvoorwaardelijke Westerse steun. Daarom zien Israëlische politici Abou Jahjah en zijn vele medewerkers als een existentiële bedreiging.  Ze beschouwen de HRF als staatsgevaarlijk, omdat het hun criminele bloeddorst met genadeloze geweldloosheid aan de wereld tentoonstelt.

Door de Amerikaanse steun blijft Israël vandaag vanuit militair en geopolitiek oogpunt veel machtiger dan de Palestijnen, en het is altijd makkelijker om de kant van de sterkste te kiezen. Vooralsnog kan de HRF dan ook op minder politieke steun rekenen dan Simon Wiesenthal dat kon. Nationale overheden werken zelden mee, en ondanks de langverwachte aanhoudingsbevelen voor Netanyahu en Gallant, steekt het Internationaal Strafhof de hielen in het zand.

Toen Amichai Chikli, Israëlisch Minister van diaspora-aangelegenheden, Abou Jahjah openlijk met de dood bedreigde (“Hello to our human rights activist. Watch out for your pager”, postte hij op X) kon je een speld horen vallen in de parlementen waar ons land mee is gezegend.

Waar blijft de politieke reactie? Is zelfs een rechtstreekse doodsbedreiging door een buitenlands Minister tegen een Belgisch staatsburger, nota bene omwille van diens geweldloze mensenrechtenactivisme, geen diplomatiek incident waard?

Zo blijft de straffeloosheid verder duren. Net zoals Israël na het staakt-het-vuren in Libanon zijn jachtterrein naar Syrië verlegde om zijn illegale bezetting daar uit te breiden, richt het nu zijn oorlogsmachine op de Palestijnen in de Westbank. En ondertussen fantaseert Amerikaans president Trump zonder enige schroom over massale etnische zuivering van de Palestijnen uit de Gazastrook door ze naar Egypte en Jordanië te deporteren, om het als Amerikaanse enclave ‘over te nemen’.

Het is tijd dat België en andere Westerse landen zich achter mensen als Dyab Abou Jahjah en initiatieven als de HRF scharen. Want John F. Kennedy had gelijk toen hij zei: “Wie vredevolle revolutie onmogelijk maakt, maakt gewelddadige revolutie onvermijdelijk”.