‘Over het bochtig en voor Europees rechts teleurstellend parcours van Trump’

Vlaams Belang-voorzitter Tom Van Grieken is hard voor de eerste vier maanden in office van Amerikaans president Donald Trump: ‘Van zijn beloftes die Europees rechts als muziek in de oren klonken, is voorlopig maar weinig in huis gekomen.’

Donald Trump die nogal klungelig en zonder verpinken deelneemt aan een traditionele zwaarddans bij zijn aankomst in Saoedi-Arabië om dan nadien de grootste wapendeal ooit tussen de Verenigde Staten en de golfstaat te beklinken: het is symbolisch geworden voor ’s mans presidentschap.

De zwaarddans, Al-Aardah in het Arabisch, is een aankondiging van oorlog, een strijddans die moet dienen om de vijand uit te dagen.

Die vijanden lijken onder president Trump dezelfde landen en regimes te zijn als toen zijn republikeinse en democratische voorgangers de plak zwaaiden.

Trump, die tijdens zijn campagne (terecht) bijzonder kritisch was voor het Amerikaans buitenlands beleid van de afgelopen jaren, zet nu zonder blikken of blozen hetzelfde rampzalige beleid voort. Een beleid dat niet gespeend is van enige hypocrisie: enerzijds wapendeals sluiten met Saoedi-Arabië, naar eigen zeggen ‘een bondgenoot in de strijd tegen islamitisch terrorisme’ en anderzijds Iran ervan beschuldigen terrorisme te verspreiden. Letterlijk: ‘Van Libanon, tot Irak en Jemen: Iran financiert en traint terroristen, kwaadaardige en andere extremistische groepen die vernieling en chaos in de regio verspreiden.’

Van een bocht van 180 graden gesproken. In zijn in 2011 verschenen boek ‘Time to Get Tough: Make America Great Again!’ noemde Trump Saoedi-Arabië nog ‘de grootste sponsor van terrorisme ter wereld.’ Op een campagnemeeting in 2016 in South-Carolina verklaarde hij nog dat niet de Irakezen de WTC-torens neerhaalden, maar de Saoedi’s.Afgelopen weekend werd dit allemaal vakkundig onder de mat geschoven en is het weer business as usual tussen de VS en de Golfstaat.

De hele saga is jammer genoeg exemplarisch voor zijn hobbelig en bochtig parcours als president.

Van zijn beloftes die Europees rechts als muziek in de oren klonken, is voorlopig maar weinig in huis gekomen.

Tijdens zijn campagne maakte hij de juiste analyses en wist hij in te spelen op de terechte verontwaardiging van Jan Modaal in de Verenigde Staten. Hij zou mensen naar wie al jaren niet meer geluisterd wordt, een stem geven. Hij zou breken met de verstikkende sfeer van politieke correctheid. Hij zou de belangen van Amerika op de eerste plaats zetten, niet die van particuliere belangengroepen.

Ook bij Europese rechts-nationalistische partijen konden delen van zijn programma op goedkeuring rekenen. Hij raakte de juiste snaren toen hij pleitte voor investeringen in de eigen economie, een nultolerantie voor illegale immigratie en een kentering in het Amerikaanse buitenlands beleid dat er op gebrand leek de spanningen in de multipolaire wereld van vandaag steeds maar op te drijven.

Alles wees erop dat hij voor een breuk met het verleden kon zorgen.

Toen hij onder invloed van zijn dochter zijn eerste grote u-bocht maakte, een bom dropte op een luchtmachtbasis in Syrië en zo de broze vertrouwensrelatie die onder meer met Rusland was ontstaan in een klap vernielde, werd plots duidelijk dat Trump gewoon verder lijkt te gaan waar zijn voorgangers gestopt zijn.

Misschien heeft één en ander wel met zijn entourage te maken. Nadat hij in zijn campagne ongemeen hard was voor het establishment, zowel voor Democrats als Republicans, voelde hij blijkbaar de noodzaak om alles om te gooien en het vertrouwen van die gevestigde waarden die hij enkele maanden voordien beschimpte te winnen.

Daartoe omringde hij zich al snel met diverse apparatsjiks en lobbyisten, bij wijze van spreken recht uit het moeras getrokken dat hij ging schoonmaken.

In het Engels zou ik vandaag zeggen: Trump didn’t drain the swamp, but he let the swamp drain him.

Typerend voor de Trump-administratie was bijvoorbeeld de aanduiding van Michael Flynn als Nationaal Veiligheidsadviseur. Flynn moest al snel om diverse redenen ontslag nemen. Zo bleek onder meer dat hij als lobbyist voordien vooral de belangen van het Turkije van Erdogan verdedigde, tégen de belangen van de Verenigde Staten (en overigens ook van Europa) in.

Ook enig nepotisme is hem niet vreemd: de grote rol die zijn dochter Ivanka en haar echtgenoot Jared Kushner in de administratie spelen, doet terecht wenkbrauwen fronsen. Dat iemand als Steve Bannon ondertussen meer en meer op een zijspoor wordt geplaatst hoeft ook niet te verwonderen. Het is immers diezelfde Steve Bannon, een tegenstander van het establishment, die Trump tijdens zijn campagne een groot deel van de ideeën influisterde die hem hielpen president te worden. Het zijn echter ook net die ideeën waarmee Trump lijkt te willen breken, onder invloed van zijn entourage.

Trump verliest er niet alleen zijn geloofwaardigheid, maar ook zijn supporters van het eerste uur mee. Zelfs Ann Coulter, bekende columniste, Trump-supporter van het eerste uur en auteur van het boek ‘In Trump We Trust’, laat zich vandaag bijzonder kritisch uit over de Amerikaanse president.

Als Trump echt voor verandering wil zorgen en zijn beloftes wil waarmaken, zal hij uit een ander vaatje moeten tappen. Als president van de Verenigde Staten heeft hij uiteraard invloed die tot ver buiten de Verenigde Staten zelf reikt. Niemand heeft bijvoorbeeld baat bij een verdere escalatie van conflicten uit het verleden. Het is dan ook uitkijken naar de resultaten van de NAVO-top vandaag.

Ook wat dat betreft heeft hij zijn straffe communicatie uit zijn campagne immers al bijgesteld. Daar waar de NAVO tijdens zijn campagne én tijdens de transitieperiode als ‘achterhaald’ werd bestempeld, keerde hij in april dit jaar al op zijn stappen terug.

Is het dan allemaal kommer en kwel? Neen. Het siert hem nog steeds dat hij afstand deed van zijn loon als president en dat hij de bestelling van de veel te dure Air Force One door zijn voorganger Obama, annuleerde. Dat was symbolisch sterk.

Derk Jan Eppink beweerde in De Afspraak ook dat de Amerikaanse media de waarheid bijzonder eenzijdig in beeld brengen en dat onze media deze berichtgeving kritiekloos overnemen.

Er zijn immers ook een aantal positieve zaken op te merken: de werkgelegenheid stijgt, de economie groeit en vooral: de illegale immigratie wordt harder aangepakt.

Maar dat is niet genoeg. De voorstellen van Trump stranden bijna allemaal in het Congres. Eppink stipt terecht aan dat Trump teveel als zakenman aan politiek doet en de Verenigde Staten als een van zijn ondernemingen tracht te besturen. Daardoor loopt hij vast in het politiek moeras dat hij zelf ging droogleggen.

Het roer kan nog omgegooid worden, maar dan moet het wel nu gebeuren.