‘Zolang de tanks door Gaza ratelen, hoopt Netanyahu de toorn van de kiezer en de rechtbank te ontlopen’

De Israëlische premier Benjamin Netanyahu heeft al vaker bewezen dat hij zichzelf kan heruitvinden.

De oorlog in Gaza, die ondertussen aan 50.000 Palestijnen het leven kostte, trekt zich opnieuw naar een hogere versnelling. Opnieuw voert de luchtmacht genadeloze bombardementen uit, trekken grondtroepen de enclave binnen en wordt er gespeculeerd over de permanente bezetting van het door honger en verderf geteisterde gebied.

Slechts een minderheid van de Israëlische bevolking wil zo’n permanente bezetting. Maar 70 procent van de Israëli’s schaart zich nog altijd achter de campagne tegen Hamas.

De drang naar vergelding voor de Hamas-aanslagen in 2023 blijft dus groot. Dat vuur wordt gretig opgepord door de Israëlische eerste minister Benjamin Netanyahu. Hij voert die oorlog net zo goed voor zijn eigen politieke overleven als voor de veiligheid van zijn land.

Netanyahu profileert zichzelf graag als man van de harde lijn. Maar onder zijn leiderschap heeft Israël wel jarenlang gedoogd dat Golfstaten geld overmaakten aan Hamas, in een ultieme poging om de Palestijnse Autoriteit in Gaza te ondergraven.

Die strategie kan gezien worden als een poging om chaos te zaaien in Gaza, of zelfs als een machiavellistisch plot om een conflict uit te lokken.

Het was ook Netanyahu die de aanwijzingen voor een dreigende aanslag van Hamas wegwuifde. Het bloedbad van 7 oktober 2023 is dus minstens deels zijn verantwoordelijkheid en de meeste Israëli’s vinden dat hij daarom moet vertrekken.

Bovendien hebben onderzoekers ontdekt dat adviseurs van de premier steekpenningen hebben aangenomen van het steenrijke emiraat Qatar – een zoveelste corruptieschandaal.

Zolang de tanks door Gaza ratelen, hoopt Netanyahu de toorn van de kiezer en de rechtbank te ontlopen. Naast de gruwelijke strijd tussen Israël en Hamas woedt dus een andere belangrijke strijd: die tussen het nieuwbakken gespierde autoritarisme van de premier en de democratische rechtsstaat. Wie als overwinnaar uit die strijd zal komen, blijft onduidelijk.

Netanyahu’s steun is in de peilingen flink gedaald, maar zijn partij blijft de grootste, onmisbaar in een rechtse coalitie en voorlopig een maat te sterk voor de oppositie.

De volgende parlementsverkiezingen komen er normaal gezien pas aan in oktober volgend jaar. Netanyahu heeft al vaker bewezen dat hij zichzelf kan heruitvinden.

Hij heeft dus nog veel tijd om dissidenten bij de veiligheidsdiensten en plichtsbewuste rechters uit de weg te ruimen. Of om zijn land met de zegen van Donald Trump verder op het oorlogspad te duwen: op het oorlogspad tegen Hamas en tegen de Israëlische rechtsstaat en democratie.