‘Oog om oog en tand om tand verblindt het verstand’

‘De terreur van Hamas en het staatsterrorisme van premier Benjamin Netanyahu zijn in wezen communicerende vaten. Beide partijen hebben de wandaden van de ander nodig om hun eigen wreedheden te legitimeren’, schrijft Jean-Marie Dedecker.

Spreken of schrijven over Israël is klompendansen op een tafel vol met eieren, geen tapdans maar een sabeldans. Om niet onmiddellijk van antisemitisme of zelfs islamofobie beschuldigd te worden, is het raadzaam je woorden te verpakken in een citaat van een getuige die boven alle verdenking staat, zoals de Nederlandse joodse cartoonist Ruben L. Oppenheimer: ‘Bij mijn laatste bezoek in 2012 heb ik gezegd: hier kom ik nooit meer. Ik voelde me als Europese Jood niet welkom. Het is een apartheidsstaat en er heerst een abject regime. Maar wanneer 1.300 vrouwen kinderen en onschuldig feestende jongeren worden afgemaakt, hoef ik geen ja, maar. Ik kon minder snel de knop omdraaien. Maar vanaf de dag erop vielen alleen nog doden in Gaza. Dit is ook geen conflict, maar vrij eenzijdig: die burgers zitten in Gaza als sitting ducks. De internationale gemeenschap doet zowat niets’, stelde hij in De Standaard.

Tien jaar eerder tijdens de Intifada bracht ik ook een bezoek aan Sabra en Shatila, en aan Gaza, de grootste openluchtgevangenis van de wereld. De beelden staan nog altijd op mijn netvlies als de meest deprimerende plaatsen die ik ooit bezocht in een beschaafd land. De demografische tijdbom is er weerom ontploft.

De terreur van Hamas en het staatsterrorisme van premier Benjamin Netanyahu zijn in wezen communicerende vaten. Beide partijen hebben de wandaden van de ander nodig om hun eigen wreedheden te legitimeren.

Hamas heeft van Gaza een theocratische slavenstaat gemaakt voor haar eigen inwoners, een coöperatief van misnoegdheid dat zich bedient van terreurdaden en martelaarschap. Haar islamitische slavendrijvers vormen een corrupte elite die zich wentelt in weelde en beveelt vanuit buitenlandse oorden, van Qatar tot Jordanië. Haar gelovige slaven krijgen teveel om te sterven en te weinig om te leven, beroofd van werk, deftige gezondheidszorg, onderwijs en waardigheid. Ze worden in permanente woede gehouden en gehersenspoeld met het transcendente geloof in het hiernamaals en in een wrekende God. Allahu Akbar, met het islamisme en jihadisme als brandversneller. Ze zijn veroordeeld tot de afhankelijkheid van een corrupte uitkeringseconomie en van permanente buitenlandse hulp. Gaza zit op slot door twee verdrukkers, een Israëlische kolonisator en een terroristische dictator. Maar wie mensen opsluit in een kooi en hen behandelt als dieren, moet niet verwonderd zijn dat ze zich vroeg of laat gedragen als beesten.

(Lees verder onder de preview.)

‘De wreedheden van 7 oktober hebben niet in een vacuüm plaatsgevonden’, zei Antonio Guttierez, secretaris-generaal van de Verenigde Naties. Hij werd prompt van antisemitisme beschuldigd, maar legde de vinger op een 75 jaar lang etterende brandwonde. Er is een historische causaliteit. Sedert 1948 Is er al een etnische zuivering aan de gang in Palestina. In 2013 zei toenmalig staatssecretaris Eli Ben Dahan in de Times of Israel over de Palestijnen: “To me they are like animals, they aren’t human”. Twee jaar later voegde hij daar nog aan toe “Palestinians have to understand they won’t have a state, and Israel will rule over them” In juni vorig jaar zei de Israëlische staatssecretaris Matan Kahana nog „ If there was a button that could be pressed, that would remove all the Arabs from here, and send them on an express train to Switzerland…I would press that button”.  Yoav Gallant, de huidige ultraorthodoxe minister van Defensie dreigde toen Libanon naar het stenen tijdperk te bombarderen. Vandaag is Gaza voor de zesde keer aan de beurt. In 2014 viel Israël er nog binnen, 2.205 Palestijnen lieten het leven, waaronder 1.471 burgers (501 kinderen en 257 vrouwen), tegenover 66 Israëlische militairen en 4 burgers.

In het verkrachten van de meest elementaire mensenrechten zijn de beide woestijngodsdiensten elkaars gelijke in achterlijkheid en wreedheid. Een bijbels festijn van bloed en tranen. Hoe meer bloed aan de muur en aan het prikkeldraad, hoe dieper het geloof. Synagoge en tempel, bloederige bad- en bidhuizen van militante herenzielen die elkaar met zware crucifixen de hersenen inslaan. De enen claimen met de Thora in de hand het bijbels recht op een uitverkoren land voor een uitverkoren volk. De anderen vechten een heilige terreurstrijd voor een morzel woestijngrond en een antikoloniale strijd voor behoud van hun eigen natiestaat. De Palestijnen betalen de prijs voor het westerse schaamtegevoel voor de Holocaust. Het zijn paria’s in hun eigen islamitisch universum, nergens welkom, gedegradeerd tot de luizige zwerfkatten van de Arabische wereld en uitgestoten door de mondaine westerse wereld. Katten in het nauw maken rare sprongen.

Net zoals voor IS-soepjurken en jihadi’s die in het Westen terreuraanslagen plegen, heb ik er geen enkel probleem mee dat barbaarse islamitische baardmannen, die onschuldige Israëlische burgers vermoorden, gijzelen en martelen, en hun eigen burgers als menselijk schild misbruiken, opgeknoopt worden aan de hoogste olijfboom. Maar net in de omgang met barbaren zijn principes broodnodig.

Wie zijn waarden opgeeft om ze te verdedigen heeft niets meer om voor te vechten. Ik zal dan ook nooit begrijpen dat het Joodse volk, dat eeuwen lang zelf slachtoffer is geweest van genocide en van pogroms, dat zelf gevangen en vermoord werd in getto’s, nu zelf onschuldige kinderen verhongert en uitmoordt (terwijl dezen zelfs niet kunnen schuilen of vluchten), die meedogenloos schiet op ambulances en van ziekenhuizen mortuaria maakt. Oog om oog, tand om tand, verblindt het verstand.

“Kwaad wordt aangericht door gewone mensen die hun morele kompas uit handen geven aan machthebbers, waardoor zij niet alleen hun kritisch vermogen verliezen maar ook hun medelijden voor hun medemens kwijtraken”, schreef de joodse filosofe Hannah Arendt. Ze noemde de zionistische overtuiging dat alle niet-joden antisemieten zijn en dat alles en iedereen tegen de joden is, plat racistisch chauvinisme. In haar “Joodse Essays” schreef Arendt dat de theorie van de scheiding tussen joden en alle andere volken, die als vijanden geclassificeerd moesten worden, niet verschilde van andere Herrenras-theorieën. Hannah Arendt kende de banaliteit van het kwaad.

De enige mogelijkheid om tot een vreedzame samenleving te komen is de tweestaten-oplossing. Elk zijn eigen zandbak. Maar ook die oplossing wordt ook stelselmatig om zeep geholpen. De nationalistische fundamentalisten onder leiding van Netanyahu, die zelfs hun eigen democratische instellingen trachten af te schaffen, willen alleen maar de totale onderwerping of de uitdrijving van hun Palestijnse tweederangsburgers. De Westelijke Jordaanoever, waar de Palestijnse Autoriteit de macht uitoefent en niet Hamas, en die het bestaansrecht van Israël heeft erkend, wordt doorlopend gekoloniseerd met illegale joodse nederzettingen, waar er naar verluidt al 670.000 zionisten huizen.

(Lees verder onder de preview.)

De ontmenselijking van de tegenstander wordt er door de extremisten aan beide zijden met de moedermelk meegegeven. Kinderen worden opgevoed in hun eigen mono-etnische slottoren met hun eigen onverdraagzame geloofsconcepten. De Joods-Amerikaanse politicoloog Barak Mendelsohn verklaarde na 7 oktober dat de radicale joodse kolonisten hooguit een haartje beter zijn dan Hamas, en de Israëlische mensenrechtenactivist Yehuda Shaul spreekt over joodse terroristen.

De Muur der Schande wordt letterlijk en figuurlijk hoger en hoger. In plaats van aan de Klaagmuur te gaan staan en iedereen een geweten te schoppen kijkt de ganse Westerse wereld – met Duitsland op kop – in versplinterde verontwaardiging de andere kant op wegens een onophoudelijk gecultiveerd schuldcomplex voor de Holocaust.

Je mag me beschuldigen van racisme, antisemitisme of islamofobie, maar voor elke zwerfkat met kale plekken in haar vacht staat er in mijn hart altijd een kommetje melk klaar, om het even wie ze ook aanbidt, Jahweh of Allah.