Aan de Democratische Conventie in Chicago: ‘Deze partij steunt Israël. Deze partij is niet democratisch’

Buiten voeren manifestanten een david-tegen-goliathstrijd. Democratische Conventiegangers zijn wild enthousiast over hun nieuwe kandidaat, terwijl de inwoners niet per se dat enthousiasme delen. ‘Dit is politieke tovenarij.’

De Democratische afgevaardigden zijn opvallend kort van stof. Ze snellen van of naar het United Center in Chicago, waar de Democratische Conventie plaatsvindt, met minimaal contact met actievoerders en journalisten. Sommigen stellen dat ze van de partijleiding het advies gekregen hebben om niet te praten. Gevraagd naar hun inschatting van de huidige situatie van de partij met Kamala Harris aan het hoofd keren drie soorten reacties terug: héél euforisch, héél enthousiast, héél opgelucht.

Eclairs en napoleons

Op een halfuurtje wandelen van het United Center kan Damato’s Bakery het aantal klanten niet de baas. Wie toch pizza’s, een broodje of taartjes weet te bemachtigen, kan ze op een miniterrasje verorberen.

Vier dertigers – twee vrouwen, twee mannen – werken pizzapunten, eclairs en napoleons (millefeuilles) naar binnen, die ze doorspoelen met blauwe sportdrank. ‘Die drank’, grapt een gezette man, die halverwege zijn eerste eclair is, ‘dient om het gezond te houden’.

Hebben ze iets te maken met de Conventie, vraag ik als hun eerste honger is gestild. De Conventie lokt 40.000 mensen naar Chicago, het zou zomaar kunnen. ‘Neen’, luidt het antwoord. Ze genieten van een late lunch. ‘Meestal eten we gezonder, maar een vergadering was uitgelopen.’ Ze hebben samen een softwarebedrijf opgericht.

En? Zijn ze enthousiast over Kamala Harris?

‘Wow.’ De eclair-etende man haalt eens diep adem. ‘Waarom zouden we enthousiast zijn? Ik heb niet zoveel vertrouwen in politiek en politici’, zegt hij. ‘Mijn ervaring is dat beide partijen goede en slechte kanten hebben. Onder Biden en Harris is het leven duurder geworden. Onder Trump was de economie er – tot de pandemie – duidelijk beter aan toe. Ons bedrijf kreeg het lastig onder deze regering en haar Bidenomics. Zal Harris ineens een ander beleid gaan voeren, waarbij de prijzen wél onder controle blijven en de opdrachten wél binnenstromen bij ons? Hoe dan? Men doet nu alsof ze iemand anders geworden is. Voor mij is dat politieke tovenarij. Ik vrees dat ze – eens verkozen – het huidige beleid zal verderzetten.’

Zullen ze stemmen?

De twee vrouwen in het gezelschap zeggen van wel. ‘Abortus’, geven ze als uitleg voor hun stem aan Harris. De twee mannen zullen vermoedelijk niet stemmen. ‘In onze staat Illinois wint Harris sowieso, of ik stem of niet maakt geen verschil’, verklaart de man van de twee eclairs. ‘Ik kan me niet vinden in Trump. Dat is gewoon een gênante figuur: hij scheldt zonder reden, hij heeft een aantal standpunten – inzake migratie, inzake abortus – die ik verafschuw. Maar moet ik daarom op Harris stemmen die mijn leven, in deze regeerperiode, niet gemakkelijker heeft gemaakt, en die voorlopig geen blijk geeft van een groot plan om het land weer op de rails te krijgen? Tot nu heeft ze mijn stem niet verdiend.’

Het is een momentopname van vier potentiële kiezers. Anderen die ik spreek hebben uiteenlopende meningen, met toch iets vaker opluchting en zelfs enthousiasme dat Harris Bidens plaats als presidentskandidaat heeft ingenomen.

Rolstoelen

Terug naar het United Center waar in de marge van de Conventie ook het protest aanhoudt.

Enkele Gaza-manifestanten, die hopen dat de manifestatie vandaag (donderdag) – slotdag van de Conventie – alsnog een grote volksmassa op de been zal brengen, houden congresgangers borden voor. ‘Laten we ervan uitgaan dat Israël onze bondgenoot is’, zegt een van de actievoerders, ‘en stel dat Israël zo nauw met de VS verbonden is als ik met mijn neef. Als mijn neef ineens een massamoord begaat, ga ik hem toch geen extra wapens brengen. Waarom blijven de VS dan wel wapens aan Israël leveren? En waarom kan dat zomaar met mijn belastingdollars zonder dat ik er invloed op heb?’

De protesten zijn divers. Op een pleintje probeert een vrouw, tegenover twee journalisten en pakweg 60 wegkijkende agenten van de ordedienst, aandacht te krijgen voor kinderen die recent om het leven kwamen bij schietpartijen. Een man blaast op een schril klinkend fluitje en vraagt aandacht voor klimaatproblemen. Na een volgend fluitsignaal gaat het tien minuten over verslavingsdoden.

Nog een andere man zoekt steun voor een wet die het zou verbieden dat ziekteverzekeringen mensen met een handicap in een instelling laten plaatsen als ze geen woning vinden die toegankelijk is voor een rolstoel. Zijn eigen moeder, die lijdt aan een spierziekte, is om die reden verplicht in een instelling opgenomen. ‘De verzekeringen willen niet betalen voor thuiszorg of aanpassingen aan woningen. Hoe gruwelijk is dat? Hoe gruwelijk zijn wij? Enkele duizenden mensen in het United Center doen alsof ze enthousiast de toekomst tegemoet zien. Maar….’

De afgevaardigden die hem passeren weigeren zijn pamfletje aan te nemen, waarin de namen van de Democraten worden opgesomd die niet voor de wet stemden. ‘Het is David tegen Goliath’, geeft hij toe. Hij stopt me een kopie in de hand van een gedicht dat hij schreef: ‘Onze tijd is eindelijk aangebroken’, luidt een van de zinnetjes. Op zijn manier is hij meer hoopvol dan de Democraten in het Conventiecentrum.

Pragmatisme

Matt Kane (51) uit Fort Lauderdale, Florida, is in een discussie verwikkeld met Nadine Seiler (59), die ik eerder ontmoette in Milwaukee, tijdens de Republikeinse Conventie. Seiler, die afkomstig is uit Trinidad, voert campagne tegen Trump en tegen Project 2025, omdat ze bang is voor wat er met migranten als zij zal gebeuren. Kane is gefocust op Gaza. ‘Ik wil dat ze ophouden met in mijn naam, met wapens die met mijn belastinggeld zijn betaald, kinderen te doden in Gaza. Punt’.

En zal dat gebeuren? Zal er snel een bestand komen?

‘Bij lange niet’, geeft hij toe. ‘De Democratische Partij staat aan de kant van Israël. Deze partij is niet democratisch. In 2016 speelde de partijleiding vals om Bernie Sanders te doen verliezen van Hillary Clinton. Bernie is de enige persoon in deze Conventie die ik vertrouw.’

Links boegbeeld Alexandria Ocasio-Cortez (AOC), een bondgenoot van Sanders, verklaarde op de Conventie dat Kamala Harris ‘onvermoeibaar werkt om een bestand in Gaza voor mekaar te krijgen en de gijzelaars vrij te krijgen’.

‘Dat geloof ik niet. Ik betwijfel of AOC het zelf gelooft. Als Harris alles in het werk stelt, waarom duurt het dan zo lang? Is de Amerikaanse regering zo machteloos?’ vraagt Kane zich af. Hij stemt in november op groene kandidaat Jill Stein, zegt hij.

Daarover ging zijn discussie met Nadine Seiler. Zij stemt wel op Kamala. Seiler: ‘Wat Kamala zegt over Gaza en Israël bevalt me niet, maar er is ten minste een opening voor verandering. Bij Trump zit de zaak op slot. Dus is mijn standpunt: verkies Kamala. We moeten pragmatisch zijn. Ik wil niet dat we op 6 november met Trump opgezadeld zitten, en verliezen op alle fronten omdat we op enkele domeinen ons gelijk niet halen.’

Ze zat in de put in Milwaukee. ‘Toen jij me zag, stonden we nog met twee te protesteren. De volgende twee dagen was ik alleen. Ik was de wanhoop voorbij. En nu ben ik…’ Ze lacht breed. ‘Opgelucht. Heel opgelucht. Het is nog niet gewonnen, maar we maken weer kans. We moeten winnen met groot verschil. Voor Trump is dat belangrijk: dat hij met miljoenen stemmen verschil verslagen wordt. Hij houdt van cijfers.’

Ze zullen donderdag allebei manifesteren. ‘Maar ik wil niet gearresteerd worden’, zegt Kane. Het protest is tot nu geweldloos gebleven. Seiler: ‘Ik hoop dat het zo blijft.’