‘Onze hypocrisie is een van de belangrijkste wapens van Benjamin Netanyahu’

In Gaza sterf je, in Israël word je vermoord. Sommige doden zijn een tragedie, andere een statistiek.

Een Israëlische moordenaar noemen we een commando, een Palestijnse commando een terrorist. Het ene volk wordt geprezen wanneer het vecht voor vrede, wat dat ook mag betekenen, het andere moet de grootste gruwel in stilte ondergaan. Een bezetting wordt aan de kant van de bezetter een ‘conflict’ genoemd, maar als het onderdrukte volk zich daartegen verzet, is het plots ‘een oorlog’ begonnen. Al decennia wordt de ‘context’ gebruikt om het geweld van Israël goed te praten.

Het Westen spreekt de dubbele taal van de bezetter. Onze hypocrisie is een van de belangrijkste wapens die Benjamin Netanyahu in handen heeft. Want het is met de selectieve solidariteit van het Westen dat de genocide op het Palestijnse volk wordt betaald.

Onze eenzijdige veroordeling van het geweld toont aan dat ook wij die bezetter zijn. Terwijl we de Palestijnse noodkreten systematisch negeren, verkondigen we graag dat ‘geweld niet de oplossing is’. Zo’n uitspraak is uitermate ongepast uit de mond van wie al zijn hele geschiedenis lang elke al dan niet vermeende dreiging met geweld bestrijdt.

Wie het meent met de vrede, rouwt om elk mensenleven dat verloren gaat, aan beide kanten van de arbitraire grenzen. Maar dat rouwen kan nooit de vorm aannemen van een vlag waaronder een heel volk wordt verstikt. Rouwen kan nooit steun inhouden voor een leger dat zonder schaamte een uitroeiing plant op wat het ‘menselijke beesten’ noemt.

Als je enkel rouwt om slachtoffers die wit en rijk zijn en tot het ‘juiste’ kamp behoren, is je zogezegde verdriet gemaakt van onversneden racisme en puur eigenbelang. Als je oproept tot vrede zonder de strijd om rechtvaardigheid te steunen, bedoel je eigenlijk dat mensen de onderdrukking maar moeten verdragen tot ze hun dood wordt. Dan ben ook jij onderdrukker, dan zeg ook jij tegen mensen wier bestaan, land en vrijheid je niet erkent, dat hun leven er niet toe doet.

Martha Balthazar is theatermaakster. Haar column verschijnt tweewekelijks.