Gisteren vrijdag was OBON-dag in Groot-Brittannië: One Britain One Nation. Dat is de dag waarop schoolkinderen stilstaan bij ‘Britse waarden’ en al het andere moois dat synoniem is voor het VK. Jammer genoeg kwam de boodschap niet aan, schrijft Lia van Bekhoven. Heel weinig Britse burgers, blijkt, hebben van OBON gehoord en de meesten willen dat graag zo houden.
Wat is er mooier dan met een lied een verdeeld land samen te brengen? In Noord-Korea hebben ze ‘Laat de morgen schijnen op het zilver en goud van ons land’. Poetins favoriet is, volgens The Guardian, ‘Waar begint het moederland?’ En in het VK is er sinds kort het patriottische ‘One Britain One Nation’.
Op scholen in het hele land zou het vrijdag om 10 uur gezongen zijn. OBON, dat volgens de website de visie heeft ‘een sterke, harmonieuze, eerlijke en trotse Britse natie te creëren’, hoopt er iedere 25 juni een gewoonte van te maken. Ik heb geen idee hoeveel Britse onderwijsinstituten aan de oproep gehoor gaven, maar sinds het ministerie van Onderwijs docenten aanmoedigde vooral niet achter te blijven bij dit initiatief, was het gedoemd te falen.
De notie kinderen aan te sporen een nummer te zingen van dubieuze muzikale waarde met het refrein Strong Britain, Great Nation, nadat ze eerst een minuut geklapt hebben voor ‘iedereen die hielp tijdens de pandemie’, wekte op sociale media associaties met de Hitler-Jugend. De suggestie leerlingen daarnaast ook nog in de kleuren van de Britse vlag naar school te sturen was ‘puur Noord-Korea’. Sommige politici en de actrice Joanna Lumley van de komedieserie Absolutely Fabulous, vonden OBON-dag ‘enorm indrukwekkend en tijdloos’, maar de meest gehoorde reactie was er een van sarcasme en ridiculiseren.
”Nieuwe patriottische dag in Groot-Brittannië – het slechtste idee sinds Eddy The Eagle’
‘Ik dacht dat het een grap was’, zei de Schotse regeringsleider Nicola Sturgeon die het idee ‘belachelijk’ vond. Radiopresentator James O’Brien spotte met het afspelen van het bewuste lied, gezongen door een kinderkoor. Hij stelde voor alvast te gaan staan ’ter voorbereiding van een regeringsverordening die niet ver weg kan zijn, om iedere ochtend het Britse volkslied te spelen’. OBON was een uiting van Engels nationalisme dat ‘voordat we vijf jaar geleden voor brexit stemden ondenkbaar zou zijn geweest’.
Wat de sfeer niet bevorderde was de indruk dat de patriotten achter OBON over Groot-Brittannie zongen, maar eigenlijk Engeland bedoelden. Ze waren in ieder geval vergeten dat voor de meeste Schotse scholen de zomervakantie al begonnen was. Dus ook al hadden ze gewild, Schotse leerlingen hadden vrijdag niet mee kunnen doen. Noord-Ierland was ook overgeslagen. De naam Great Britain stopt immers bij de regio Ulster. De laatste valt onder de noemer Verenigd Koninkrijk. Jammer, Belfast. De voetbalfederatie van Wales suggereerde dat schoolkinderen daar op 25 juni voortaan het Welsh volkslied ‘Land van mijn vaders’ zongen. In het Welsh natuurlijk.
Anders gezegd; in een koninkrijk dat uit zijn grenzen barst van spanningen over regionale identiteit en afsplitsing, benadrukte OBON nog eens de omstreden dominantie van Engeland.
En dat, weet ik zo goed als zeker, kan nooit de bedoeling geweest zijn. Gebeld door BBC-radio vertelde initiatiefnemer en gepensioneerde politie-inspecteur Kash Singh hoe hij alles te danken had aan het VK. Hij was met zijn ouders op zijn zesde uit India naar Engeland gekomen, vader en moeder hadden in fabrieken gewerkt, hij had carrière gemaakt, ‘een prachtig leven gehad’ en wilde nu iets terugdoen. In zijn noordelijke Yorkshire waar er evenveel etniciteiten waren als vroeger koolmijnen, wilde hij die diversiteit verenigen onder een gezamenlijke noemer van ‘gedeelde waarden als respect voor elkaar, waardering en vriendelijkheid’. Of, in de woorden van One Britain, One Nation: ‘We are British and we have one dream / to unite all people in one great team‘.
In de VS hadden ze zo’n initiatief waarschijnlijk prachtig gevonden. De Britten krijgen er kromme tenen van. In een land waar cynisme dicht onder het oppervlak ligt, zijn uitingen van vaderlandsliefde, vooral als het van hogerhand wordt gestimuleerd, verdacht. Sommige ouders zouden gedreigd hebben hun kinderen thuis te houden uit protest tegen ‘dergelijke hersenspoeling’.
In zekere zin is de missie van OBON dus geslaagd. Het schiep een eensgezindheid die er voor dit weekeinde niet was. Want als de Britten het vandaag ergens over eens zijn is het dat OBON een van de slechtste ideeën is, sinds Eddy The Eagle in 1988 besloot Groot-Brittannië te vertegenwoordigen bij de Olympische Spelen schansspringen waar hij als laatste eindigde.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
