‘Het pad naar 270 kiesmannen is geplaveid’

Amir Bachrouri kruipt in het hoofd van de Amerikaanse presidentskandidate Kamala Harris.

Ik ben brat, dat is althans hoe gen Z mij noemt. Ik ben het kind van migranten, het eerste dat het tot vicepresident van onze grootse natie schopte. Hoe ik dat deed? Door te pionieren in de magistratuur, mijn strepen te verdienen als taaie tante die grote criminelen voor het gerecht bracht. Daarbij werd ik soms als iets te voortvarend gezien, want ook zwarte mannen werden disproportioneel getroffen door mijn tough on crime-aanpak.

Maar kijk, vandaag ben ik de vaart der volkeren in gestuwd. Op de tonen van Beyoncé’s gelijknamige lied ijver ik voor freedom. De vrijheid om te houden van wie je wilt, de vrijheid om baas in eigen buik te zijn, de vrijheid om op school te kiezen welke boeken je leest. Vrijheid, ooit geclaimd door de Republikeinen, vandaag de baseline waarrond ik mijn campagne bouw.

Veel aandacht krijgen mijn plannen voor onze welvaart niet. Die gaat naar de uithalen van mijn tegenstrever, die het maar niet kan verkroppen dat een zwarte, ambitieuze vrouw wel eens the leader of the free world zou kunnen worden. Het glazen plafond? Weg ermee! Al is de weg naar de hemel niet zonder hordes. In de strijdstaten wordt het een nek-aan-nekrace. Maar is dat niet wat mijn moeder, een kankeronderzoekster, mij altijd heeft geleerd? Dat ik niet uit een kokosnootboom ben gevallen, en dat ik besta in de context van wat is geweest en wat nog komen zal. Werken voor je centen: lijkt me heerlijk om dat als Madam President te mogen doen.

Of ik zal winnen? Uiteraard. En hoe. Michigan? Win ik, want mijn ietwat scherpere veroordeling van Israël zal doorslaggevend zijn. Wisconsin? Zal ik winnen, dankzij de vrouwen uit de voorsteden die abortus een belangrijk thema vinden. Pennsylvania? Verlies ik, de arbeidersbevolking lust er mij rauw. Arizona win ik, want Arizona is Florida niet. En Mexicanen zijn geen Cubanen. Georgia? Zal ik winnen, al was het maar omdat Megan Thee Stallion op mijn bijeenkomsten Wet-Ass Pussies verder liet druppelen.

Nevada? Ik zou er niet op wedden in een casino, maar ook de staat van Las Vegas zal – dankzij het rekeninzicht van de plaatselijke inwoners – aan mij toekomen. En ziezo: het pad naar 270 kiesmannen is geplaveid.

Zei u dat we in 2016 ook het deksel op de neus kregen toen Hillary Clinton weliswaar meer stemmen behaalde maar een kleiner aantal kiesmannen achter zich wist te scharen? Dat klopt. Maar ik ben Hillary niet. En de eerste zijn is zowat mijn handelsmerk geworden. When we fight, we win!