‘Niet gezien is niet geloofd. Dat geldt ook voor William en Kate’

Lia van Bekhoven staat stil bij de commotie over de mysterieuze ‘verdwijning’ van Kate Middleton van de afgelopen weken.

Iedereen heeft recht op privacy. Ook de Britse royals. Vooral een Britse royal die na een zware buikoperatie drie maanden nodig heeft om aan te sterken voordat ze zich buiten de paleispoorten kan vertonen.

Beterschap, Kate.

Maar toch één ding. Kan er in de periode van Kerstmis tot Pasen niet een berichtje af? Niet een foto, of een bedankje op de website van Kensington Palace, voor alle blijken van medeleven? De woordvoerders waren onverbiddelijk: nee, dat kon niet.

Voor degenen die net uit een nucleaire bunker kruipen: de prinses van Wales, die ondanks haar huwelijk met troonsopvolger William voor eeuwig te boek staat als Kate Middleton, was tot voor kort spoorloos.

Of beter gezegd, er was twee maanden taal nog teken van haar vernomen. Voor de Britten en anderen, die de afgelopen twintig jaar gewend waren om haar voortdurend in beeld te hebben, is dat bijna onoverkomelijk. Ze moesten afkicken. En dat lukte, bij gebrek aan Royal Anonymous, maar ten dele. Gelukkig waren de buitenlandse en sociale media voorhanden om het hiaat aan Kate-gerelateerde informatie op te vullen. Iets wat ze volop deden, met toenemende obsessie, én met knettergekke en soms hilarische complottheorieën. De hashtag #WhereIsKate was permanent trending.

Middleton zou geen buikoperatie gehad hebben, maar een BBL, een Brasilian Butt Lift. De prinses zou namelijk nooit verwerkt hebben hoe haar zus op haar bruiloft de show stal, wat Pippa Middleton later de eretitel Rear of the Year (Beste Billen van het Jaar) opgeleverd had. Of ze zou ontvoerd zijn, of in een echtscheiding verwikkeld zijn. Of -mijn favoriet- de kapper was uitgeschoten met de schaar en nu kostte het drie maanden om de koninklijke pony bij te laten groeien.

De Britse bladen, die in hun gedaante als PR-arm van het paleis met geen woord gerept hadden over Kate, voelden de druk, en begonnen zich uiteindelijk ook te roeren. Toen William op het laatste moment verstek liet gaan voor een kerkdienst ‘om persoonlijke redenen’, was het hek van de dam. Kon Box Office Kate, de grootste ster aan het koninklijk firmament, tenminste alsjeblieft laten weten dat ze veilig was? Dat ze niet ergens in een paleiselijke kelder zat, vastgeketend aan een radiator.

Kensington Palace ging door de knieën. Na voortdurend gezegd te hebben niet te zullen reageren totdat Kate beter was, verscheen afgelopen zondag een foto. Eindelijk. Maar met één blik wist je dat er aan de blije gezinsfoto, genomen door William, en met in het midden een gezond ogende, vrolijke prinses, iets niet klopte. Drie kinderen uit hetzelfde gezin die tegelijkertijd lachend de lens inkijken? Iedere ouder weet dat dat onmogelijk is.

Beroepsfotografen zagen nog meer. Er was wat mis met het haar van Kate, en met de mouw van een trui. Er was een rits te zien, die niet doorliep zoals dat hoorde, en een hand was wazig, terwijl de rest van de foto scherp was.

Het was een kwestie van uren voordat vier van ’s werelds grootste foto-agentschappen aan de bel trokken. Alarm. Een hoogst ongebruikelijk ‘kill’ bericht werd naar alle persafnemers gestuurd. Niet gebruiken, was de boodschap. Wij staan niet voor de foto in. Er is mee gesjoemeld.

Het duurde dan nog veertien uur voordat Kate bekende ‘als amateurfotograaf’ de bewuste plaat gefotoshopt te hebben, waarmee het kiekje dat een einde moest maken aan alle roddels, het raadsel van de onzichtbare royal enkel maar vergrootte.

Ik geef William de schuld. De kroonprins heeft een bloedhekel aan de pers die in zijn optiek, en die van broer Harry, zijn moeder, prinses Diana, de dood heeft ingejaagd.

William is gebrand op privacy en wil zijn gezin ten koste van alles beschermen en het liefst achter gesloten deuren. Hij laat zich niet bespelen door de media of onder druk zetten door de online meute. Hij beslist wat er naar buiten komt.

Heel begrijpelijk allemaal, maar ook al mag het paleis van tijd tot tijd het tegendeel bewijzen, de Windsors leven niet langer in de middeleeuwen. Ze zijn geen absolute vorsten meer. De royals zijn publieke figuren, die net als alle publieke figuren verantwoording moeten afleggen. Ze moeten gezien worden en gehoord worden via onafhankelijke media.

Koning Charles begrijpt dat. Sinds zijn kankerbehandeling mijdt hij publieke functies, maar laat zich fotograferen met premiers en diplomaten, stuurt videoboodschappen de wereld in en zegt ‘tot tranen toe’ geroerd te zijn door de duizenden beterschapswensen. Als er een evenwicht is tussen geheimhouding en transparantie, heeft hij dat gevonden.

De Britse onderdanen vragen niet veel, volgens de peilingen. Ze vinden dat Kate het recht heeft uit te zieken buiten ieders gezichtsveld. Ze willen enkel weten dat het goed met haar gaat. Dat er niets méér aan de hand is. Tien seconden zwaaien vanuit een rijdende auto is genoeg, complotdenkers daargelaten natuurlijk, die niet tevreden zijn voordat ze de hechtingen van de buikwond hebben aangeraakt.

Ik moet gezien worden om geloofd te worden, zei destijds koningin Elizabeth. Het probleem van de prins en prinses van Wales is dat ze noch gezien, noch geloofd worden.